Андронік II Палеалог

Андронік II Палеалог
Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος
Фрэска з выявай Андроніка II Манастыр Святога Іаана Хрысціцеля, Серэ, Грэцыя
Візантыйскі імператар 1282 — 1328
Сумесна з	Міхаіл VIII (1272 — 1282), Міхаіл IX (1294 — 1320)
Папярэднік	Міхаіл VIII
Пераемнік	Андронік III
Нараджэнне	25 сакавіка 1259(1259-03-25)[1][2] Ізнік, Візантыя
Смерць	13 лютага 1332(1332-02-13)[3][4] (72 гады) Канстанцінопаль, Візантыя
Род	Палеалогі
Бацька	Міхаіл VIII Палеалог
Маці	Феадора Дукіна Ватаца^[d]
Жонка	Ганна Венгерская^[d][5] і Ірына Манферацкая^[d][5]
Дзеці	Міхаіл IX Палеалог^[d], Феадор I Палеалог^[d], Сімона Палеалагіня^[d], Іаан Палеалог^[d], Дэметрый Палеалог^[d], Канстанцін Палеалог^[d], Ірына Палеалог^[d], Марыя Палеалагіня^[d], Барталамей Палеалог^[d], Марыя Палеалагіня^[d][6] і Demetrios Angelodukas Palaiologos^[d][6]
Веравызнанне	праваслаўе
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Андро́нік II Палеало́г (грэч. Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος; 25 сакавіка 1259 — 13 лютага 1332) — імператар Візантыйскай імперыі у 1282—1328 гадах.

Біяграфія

У канцы 1282 года адмяніў уведзеную яго бацькам Міхаілам VIII царкоўную унію з заходняй (каталіцкай) царквой. Праводзіў палітыку далучэння да Візантыі Фесаліі, Эпіра, якія адпалі пасля чацвёртага крыжовага паходу (1204).

Андронік II працягнуў палітыку свайго бацькі па падтрымання візантыйска-мангольскага альянсу. Аднак, захаваць мірныя адносіны з качэўнікамі яму не ўдалося. У канцы яго кіравання мангольскія набегі на балканскія ўладанні імперыі працягнуліся.

Няўдала ўмяшаўся ў барацьбу паміж Венецыяй і Генуяй, што прывяло ў пачатку XIV  стагоддзя да ўзмацнення засілля венецыянцаў у імперыі. Імкнучыся даць адпор моцнай турэцкай арміі, якая да гэтага часу захапіла амаль усю Малую Азію, наняў у 1303 годзе войска каталонцаў на чале з Ражэ дэ Флорам, якія пасля забойства іх галоўнакамандуючага ў 1305 годзе паднялі мяцеж, спустошылі візантыйскія ўладанні, занялі Фесалію і шэраг іншых візантыйскіх абласцей. Спробы цэнтралізаванага ўрада Андроніка выклікалі супраціўленне феадальнай знаці, якая высунула ў 1321 годзе на трон яго ўнука.

Пасля працяглай барацьбы за ўладу, інтрыг і здрады блізкіх ён быў вымушаны адрачыся ад прастола, пасля чаго ён быў сасланы ў манастыр.

Сям’я

8 лістапада 1273 года Андронік ажаніўся з дачкой караля Венгрыі Іштвана V Ганнай. Яна нарадзіла яму двух сыноў:

• Міхаіл IX Палеалог (17 красавіка 1277 года — 12 кастрычніка 1320) — суправіцель бацькі ў 1295—1320 гадах.
• Канстанцін Палеалог (1278—1335). Валодаў тытулам дэспата, першы раз ажаніўся з дачкой Феадора Музалона Еўдакіяй. Другой яго жонкай стала Еўдакія Неакаісарэтыса. Стаў манахам падчас кіравання свайго пляменніка — Андроніка III.

Праз 3 гады пасля смерці Ганны ў 1281 годзе імператар ажаніўся з Ірынай Манферацкай (якая прыняла імя Іаланда), дачкой маркграфа Манферата Гульельма VII.

• Іаан Палеалог (1286—1308) — дэспат, ажаніўся з Ірына Хаўмнаніяй, не пакінуў спадчыннікаў.
• Феадор I (1291—1338) — маркграф Манферата.
• Дэметрый Палеалог (памёр пасля 1343 года) — дэспат. Бацька Ірыны Палеалог.
• Сімона Палеалог (1294 — пасля 1336) — жонка сербскага караля Стэфана Ураша II Мілуціна.

Акрамя гэтых дзяцей, у басілеўса было і незаконнае нашчадства:

• Ірына — жонка кіраўніка Фесалонікаў Іаана Дукі II.
• Марыя — жонка хана Залатой арды Тахты.

Зноскі

1. Lundy D. R. Andronicus II Palaeologus, Emperor of Constantinople // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q67129259"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q21401824"></a>
2. Pas L. v. Andronikus II Palaiologos // Genealogics — 2003.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q19847329"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q19847326"></a>
3. Andronicus II Palaeologus // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>
4. Andronikos (Andronikos II. Palaiologos) // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>
5. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
6. Pas L. v. Genealogics — 2003.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q19847329"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q19847326"></a>

Литература

• Васильев А. А. Том 3 // История Византийской империи. — М.: Алетейя, 2000. — ISBN 978-5-403-01726-8.
• Дашков С. Б. Андроник II Палеолог // Императоры Византии. — М.: Красная площадь, 1997. — 558 с. — ISBN 5-87305-002-3.
• Рыжов К. Андроник II Палеолог // Все монархи мира. Древняя Греция. Древний Рим. Византия. — М.: Вече, 2002. — 323 с. — ISBN 5-7838-1079-7.
• Сметанин В. А. О специфике перманентной войны в Византии в 1282—1453 гг // Античная древность и средние века. — Свердловск: 1973. — В. 9. — С. 89-101. Архівавана з першакрыніцы 9 красавіка 2012.
• Джон Норвич. История Византии. — М.: АСТ, 2010. — 542 с. — ISBN 9-78-517-050648.
• С. Я. Палеологи // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Сказкин С. Д. Том 3 // История Византии в 3 томах. — М.: Наука, 1967. — ISBN 978-5-403-01726-8.
• Успенский Ф. И. Отдел VIII. Ласкари и Палеологи. // История Византийской империи. В 5 т. — М.: АСТ, Астрель, 2005. — Т. 5. — 558 с. — ISBN 5-271-03856-4.