Андрэ Маруа

Андрэ Маруа
André Maurois
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Эміль Эрзог
Emil Herzog
Дата нараджэння 26 ліпеня 1885(1885-07-26)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 9 кастрычніка 1967(1967-10-09)[1][2][…] (82 гады)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства Францыя
Жонка Simone de Caillavet[d]
Дзеці Gérald Maurois[d] і Michelle Maurois[d]
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці філосаф, эсэіст, раманіст, гісторык, пісьменнік, сцэнарыст, літаратурны крытык, біёграф, пісьменнік навуковай фантастыкі, дзіцячы пісьменнік, крытык, публіцыст
Гады творчасці з 1918
Мова твораў французская
Грамадская дзейнасць
Член у
Прэміі
Узнагароды
Лагатып Вікікрыніц Творы ў Вікікрыніцах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку

Андрэ Маруа (фр.: André Maurois; сапр. Эміль Эрзог, фр.: Émile Herzog; 26 ліпеня 1885, Эльбёф каля Руана, Францыя — 9 кастрычніка 1967) — французскі пісьменнік.

Біяграфічныя звесткі

[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў Руанскі ліцэй. Член Французскай акадэміі (з 1938).

Творчасць

[правіць | правіць зыходнік]

Першыя раманы «Маўклівы палкоўнік Брамбл» (1918), «Гаваркі доктар О’Грэдзі» (1922). Аўгар псіхалагічных раманаў «Бернар Кенэ» (1926), «Зменлівасць кахання» (1928), «Зямля запаветная» (1945), зборніка навел «Лісты да незнаёмкі» (1953) і інш., эсэ, гістарчных і літаратуразнаўчых прац, кнігі «Мемуары» (апубл. 1970).

Майстар жанру т.зв. раманізаванай біяграфіі («Арыэль, або Жыццё Шэлі», 1923; «Байран», 1930; «Лелія, або Жыццё Жорж Санд», 1952; «Алімпіо, або Жыццё Віктора Гюго», 1954; «Тры Дзюма», 1957; «Праметэй, або Жыццё Бальзака», 1965, і інш.). У жыццеапісаннях вялікіх людзей асноўным лічыў складанасць і супярэчлівасць асобы, цікавасць да яе ўнутранага свету, смелы пошук праўды.[5]

Яго творчасць і тэарэтычныя погляды спрыялі пераадоленню ўсталяванага схематычнага падыходу да адлюстравання героя і метадаў стварэння яго вобраза. Зрабіў вялікі ўклад у развіццё біяграфічнага жанру ХХ ст., садзейнічаў нараджэнню «новай біяграфіі» ў канцы 1920-х г.

На беларускую мову асобныя навелы А. Маруа пераклалі Ю. Гаўрук, Л. Казыра, Г. Скрыган.

Беларускія пераклады

[правіць | правіць зыходнік]
  • Падарожжа ў нябьгт і яшчэ 24 навелы. Мн., 1974;
  • Навелы. Мн., 1996.

Зноскі

  1. ↑ а б Andre Maurois // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б André MAUROIS // NooSFere — 1999. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #118782665 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.
  4. ↑ а б Французская акадэмія — 1635. Праверана 8 чэрвеня 2022.
  5. ↑ Камароўская (2000)

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Камароўская Т. Маруа // БЭ ў 18 т. Т. 10. Мн., 2000.