Атамант

Атамант
Пол мужчынскі пол
Бацька Эол[d][2][3] або Міній
Маці Энарэта[d] або Zeuxippe[d]
Жонка Нефела[d][1], Ino[d][2][1], Themisto[d][1] і Gorgopis[d]
Дзеці Phrixus[d][2][4][…], Helle[d][2][1], Леарх[2][1], Мелікерт[5][1], Ptous[d], Macistus[d], Schoeneus[d], Leucon[d], Erythrios[d], Eurycleia[d] і Erythroe[d]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Атамант ці Афамант ці Атамас — у старажытнагрэчаскай міфалогіі[6] цар Архамена ў Беотыі, або цар Фесаліі (у «Фрыксе 1» Еўрыпіда).

Сын Эола [7] і Энарэты. Ад багіні Нефелы ў яго нарадзіліся дзеці Фрыкс і Гела, ад Іно — дзеці Леарх і Мелікерт, ад Феміста — дзеці Леўкон, Эрытрый, Схеней, Птой [8].

Атамас

Забіў Леарха, калі Гера наслала на Афаманта вар’яцтва за тое, што ён узяў на выхаванне Дыяніса. Выгнаны з Беотыі і пасяліўся ў зямлі, названай Афамантыя. У Беотыі паказвалі Афамантава поле [9].

Цар Архамена Андрэй выдзеліў яму вобласць Каранеі і Галіярта. Ён усынавіў сваіх траюрадных пляменнікаў Галіярта і Корана [10]. Заснаваў горад Гал у Фтыяцідзе [11].

Прапанаваў сябе ў ахвяру Зеўсу [12]. Ахейцы збіраліся закалоць яго як збавіцельную ахвяру, але Кіцісор выратаваў яго і наклікаў гнеў бога на сваіх нашчадкаў, якія жылі ў Алосе [13].

Дзеючая асоба трагедыі Эсхіла «Афамант, ці Фрыкс» (фр.1-4а Рат) і дзвюх трагедый Сафокла «Афамант» (фр.4-6 Рат), дзвюх трагедый Еўрыпіда «Фрыкс», саціраўскай драмы Ксенокла Старэйшага «Афамант», трагедый Астыдаманта Малодшага, невядомага аўтара, Энія і Акцыя «Афамант», дзвюх камедый пра Афаманта [14].

Імя Афаманта атаясамліваецца з народам афаманцаў — «варварамі», якія з часам успрынялі грэчаскую культуру.

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е Атамас // Энциклопедический словарь / под ред. И. Е. Андреевский — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1890. — Т. II. — С. 412.
  2. ↑ а б в г д Любкер Ф. Athamas // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 176.
  3. ↑ Любкер Ф. Aeolus // Реальный словарь классических древностей по Любкеру / под ред. Ф. Ф. Зелинский, А. И. Георгиевский, М. С. Куторга и др. — СПб.: Общество классической филологии и педагогики, 1885. — С. 33–34.
  4. ↑ Н. О. Фрикс // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1902. — Т. XXXVIа. — С. 800.
  5. ↑ Melicertes // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 18. — P. 94.
  6. ↑ Мифы народов мира. М., 1991-92. В 2 т. Т.1. С.125; Любкер Ф. Реальный словарь классических древностей. М., 2001. В 3 т. Т.1. С.203-204
  7. ↑ Гесіёд. Пералік жанчын, фр.10, стар.26 М.-У.
  8. ↑ Псеўда-Апаладор. Міфалагічная бібліятэка I 7, 3; 9, 1-2; III 4, 2-3
  9. ↑ Паўсаній. Апісанне Элады IX 24, 1
  10. ↑ Паўсаній. Апісанне Элады IX 34, 7
  11. ↑ Страбон. Геаграфія IX 5, 8 (стар.433)
  12. ↑ Арыстафан. Аблокі 257, паводле Сафокла
  13. ↑ Герадот. Гісторыя VII 197
  14. ↑ Комментарий Д. О. Торшилова в кн. Гигин. Мифы. СПб, 2000. С.10

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
commons: Атамант на Вікісховішчы