Атар Давідавіч Іаселіяні

Атар Давідавіч Іаселіяні
груз. ოთარ იოსელიანი
Дата нараджэння	2 лютага 1934(1934-02-02)[1][2]^[…]
Месца нараджэння	Тыфліс, Закаўказская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка, СССР[3][4]^[…]
Дата смерці	17 снежня 2023(2023-12-17)[5][6]^[…] (89 гадоў)
Месца смерці	Тбілісі, Грузія[6]
Грамадзянства	СССР  Францыя[7]  Грузія
Адукацыя	Усерасійскі дзяржаўны ўніверсітэт кінематаграфіі імя С. А. Герасімава Тбіліская дзяржаўная кансерваторыя імя Вано Сараджышвілі
Месца працы	Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў
Прафесія	сцэнарыст, мантажор, акцёр, рэжысёр, кампазітар, дырыжор, піяніст, рэжысёр-дакументаліст, кінарэжысёр, педагог
Узнагароды	народны артыст Грузінскай ССР^[d] прыз Луі Дэлюка^[d] (1999) Берлінская мастацкая прэмія^[d] (1993) Nika Award for Best Director^[d] (1998) European Film Academy Critics Award^[d] (1999)
IMDb	ID 0409646
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Атар Давідавіч Іаселіяні (груз. ოთარ დავითის ძე იოსელიანი; нар. 2 лютага 1934, Тбілісі) — грузінскі кінарэжысёр, сцэнарыст, акцёр. З 1984 года працуе ў Францыі.

Біяграфія

У 1961 годзе скончыў рэжысёрскі факультэт УДІКа.

У 1961 годзе паставіў кароткаметражную стужку «Красавік», у 1964 годзе зняў дакументальны фільм «Чыгун», паказаўшы ў ім адзін дзень працы металургічнага завода. Для гэтых фільмаў быў уласцівы арыгінальны рэжысёрскі стыль, які яскрава выявіўся ў яго першай поўнаметражнай карціне «Лістапад» (1966), ганараванай у Канах прыза ФIПРЭСI і прыза Жоржа Садуля за лепшы дэбют. У 1971 годзе на экраны выйшаў фільм «Жыў пеўчы дрозд», у 1976 годзе рэжысёр паставіў «Пастараль», якая атрымала прыз ФІПРЭСІ на Берлінскім кінафестывалі.

З пачатку 1980-х гадоў працуе ў Францыі, там ён зняў некалькі дакументальных і поўнаметражных карцін. У 1984 годзе з’явілася стужка «Фаварыты месяца», атрымала на Венецыянскім кінафестывалі Спецыяльны прыз журы. Гэтай жа прэміяй былі адзначаны яшчэ два фільмы — «І стала святло» (1989) і «Разбойнікі. Кіраўнік VII» (1996). Пастаўленае ў 1992 годзе «Паляванне на матылькоў» атрымала некалькі кінаўзнагарод, уключаючы прэмію італьянскай кінакрытыкі імя Ф. Пазінеці на Венецыянскім кінафестывалі і прэмію фонду Андрэя Таркоўскага на XVIII Міжнародным кінафестывалі ў Маскве.

Зноскі

1. Otar Iosseliani // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q15706812"></a>
2. Otar Ioseliani // Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q3407324"></a>
3. Who's Who in France — Paris: 1953. — ISSN 0083-9531; 2275-0908
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5924723"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q90"></a>
4. Catalog of the German National Library Праверана 20 снежня 2023.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q23833686"></a>
5. Умер Отар Иоселиани — 2023. Праверана 17 снежня 2023.
6. Le cinéaste géorgien Otar Iosseliani, chantre des plaisirs simples, est mort — Le Monde. Праверана 18 снежня 2023.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q12461"></a>
7. Chant d'hiver, ou le goût de l'irrévérence — Cineuropa. Праверана 2 ліпеня 2022.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30055831"></a>

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1998. — Т. 7. — 604 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0130-3 (т. 7).