Вецер, што калыша ячмень | |
---|---|
The Wind That Shakes the Barley | |
Жанр | драматычны фільм[1][2][…], ваенны фільм[d][1][3][…] і рамантычны фільм |
Рэжысёр | |
Прадзюсар | |
Сцэнарыст | |
У галоўных ролях |
|
Аператар | |
Кампазітар | |
Кінакампанія |
BIM Distribuzione Bord Scannan na hEireann EMC Produktion Element Films Film Coop Filmstiftung Nordrhein-Westfalen Matador Pictures Pathe Distribution Regent Capital Sixteen Films TV3 Television Network Ireland Tornasol Films UK Film Council |
Працягласць | 127 хвіл. |
Бюджэт | 6 500 000 € |
Зборы | 22 903 165 $[9], 1 836 089 $[9] і 7 547 198 $[9] |
Краіна |
Ірландыя Вялікабрытанія Германія Італія Іспанія Францыя |
Мова | англійская |
Год | 2006 |
IMDb | ID 0460989 |
Вецер, што калыша ячмень (англ.: The Wind That Shakes the Barley) — фільм брытанскага рэжысёра Кена Лоўча, зняты ў жанры ваенна-гістарычнай драмы. Прэм’ера фільма адбылася 18 мая 2006 года ў Канах (Францыя), аднак сусветны пракат пачаўся толькі 23 чэрвеня.
У Беларусі пракат адбываўся пад расійскай назвай «Ветер, который качает вереск». Відаць, з гэтай прычыны і распаўсюджаны беларускі пераклад назвы фільма займеў тоеснае значэнне: «Вецер, які гайдае верас». Аднак, праз гэты гвалт над апошнім словам згубіўся і дадатковы сэнс назвы фільма, які можна патлумачыць зваротам да англійскага арыгіналу. Справа ў тым, што ў англійскай мове існуе ўстойлівы выраз «to cry barley» (прасіць літасці ці замірэння), што якраз суадносіцца з асноўным матывам дадзенай стужкі. Да таго ж, гэтая назва адсылае да ірландскай народнай песні, якую ў фільме спявае бабуля галоўнай гераіні Wind That Shakes the Barley (song).
Фільм прысвечаны падзеям 1920—1923 гадоў у Ірландыі: барацьбе ірландцаў за незалежнасць сваёй краіны ад Вялікабрытаніі і грамадзянскай вайне, якая распачалася на востраве неўзабаве па здабыцці Паўднёвай Ірландыяй абмежаванага суверэнітэту.
У цэнтры сюжэту — гісторыя двух братоў О’Донаванаў, дачыненні якіх прайшлі няпросты шлях ад іх супольнай барацьбы на адным баку да ўзаемнай варожасці. Дэм’ен О’Донаван меркаваў распачаць прыбытковую кар’еру ўрача ў лонданскім шпіталі і нават не думаў пра змаганне супраць англічан, бо цвёрда разлічыў, што ваенная магутнасць Брытанскай імперыі не пакідае партызанам аніякіх шанцаў на паспяховы зыход барацьбы. Аднак, нічым не вытлумачальная жорсткасць англійскіх салдат у дачыненні да простых ірландцаў, якую Дэм’ен бачыў на свае вочы, прымусіла яго застацца ў краіне і далучыцца да паўстанцаў. Апошняй кропляй у чару нянавісці стала збіццё жаўнерамі машыніста (Лаям Канінгэм) і кандуктара цягніка, што адмовіліся перавозіць войскі на забарону свайго прафсаюзу.
З цягам часу лакальная барацьба маленькіх ваенізаваных груповак прывяла да падпісання Анга-ірландскай дамовы 1921 г. Аднак статус дамініёну, на які пагадзілася кіраўніцтва Рэспублікі, не адпавядаў надзеям часткі простых ірландцаў, бо не вырашаў старую праблему эканамічнай залежнасці іх радзімы ад Брытаніі ды не гарантаваў сацыяльную роўнасць усіх класаў насельніцтва. Тэды О’Донаван, былы правадыр паўстанцаў, сыходзіць з былых радыкальных пазіцый ды паступае на службу Ірландскай Вольнай Дзяржаве, а яго брат працягвае барацьбу за поўную незалежнасць у шэрагах ІРА.