Генры Халет Дэйл | |
---|---|
англ.: Henry Hallett Dale | |
Дата нараджэння | 9 чэрвеня 1875[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 23 ліпеня 1968[1][2][…] (93 гады) |
Месца смерці | |
Месца пахавання |
|
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | урач, нейрабіёлаг, біяхімік, фізіёлаг |
Месца працы | |
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Эрнест Генры Старлінг і John Newport Langley[d] |
Член у | |
Узнагароды |
Каралеўскі медаль[d] (1924) медаль Шмідэберга[d] (1962) медаль Альберта[d] (1956) Крунаўская лекцыя[d] (1919) Banting Medal[d] (1954) Baly Medal[d] (1921) Harveian Oration[d] (1935) член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Сэр Генры Халет Дэйл (англ.: Henry Hallett Dale, 9 чэрвеня 1875, Лондан, Англія — 23 ліпеня 1968) — англійскі нейрабіёлаг, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па фізіялогіі і медыцыне (1936) (сумесна з Ота Лёві) «за адкрыцці, звязаныя з хімічнай перадачай нервовых імпульсаў».
Разам з хімікам Джорджам Баргерам выявіў невядомае раней біялагічна актыўнае рэчыва, у далейшым ідэнтыфікаванае як β-імідазаліл-этыламін і пазней атрымаў назву гістамін. Праз некалькі гадоў, у вопытах на жывёлах, Дэйл усталяваў, што ўвядзенне гістаміна, павялічваючы страўнікавую сакрэцыю, спрыяе развіццю язвавай хваробы.