Група Кармэ

Група Кармэ — група рэтраградных нерэгулярных спадарожнікаў Юпітэра, якія маюць аднолькавыя арбіты і, магчыма, агульнае паходжанне. Назва групы паходзіць па назве найбуйнейшага аб'екта ў групе.

Іх вялікія паўвосі (адлегласці ад Юпітэра) маюць дыяпазон паміж 22,9 і 24,1 Гм, іх нахіленні арбіты — паміж 164,9° і 165,5°, эксцэнтрысітэт іх арбіты — паміж 0,23 і 0,27 (з адным выключэннем).

Асноўныя члены групы ўключаюць (ад самых вялікіх да найменшых):[1][2]

Міжнародны астранамічны саюз (IAU) зарэзерваваў імёны з канчаткам -e для ўсіх спадарожнікаў з зваротным (рэтраградным) кручэннем, уключаючы гэту групу.

Паходжанне

[правіць | правіць зыходнік]

Вельмі нізкая дысперсія сярэдніх арбітальных элементаў сярод асноўных членаў групы (падзелена менш чым 700000 км у вялікай паўвосі і меней 0,7° у нахіленні) паказвае, што першапачаткова для групы Кармэ, магчыма, было адно цела, якое было падзелена на часткі ад удару. Дысперсія можа быць растлумачаная вельмі малой хуткасцю імпульсу (5 <δV <50 м/с).[4] Бацькоўскае цела, імаверна, мела памер Кармэ, 46 км у дыяметры; 99% масы групы застаецца размешчанай у Кармэ.[5]

Іншыя пацверджанні аднаго паходжання цела вынікаюць з колеру спадарожнікаў: усе (за выключэннем істотна больш чырвонага Каліке) спадарожнікі маюць светла-чырвоны колер, з паказчыкам колеру BB-V=0,76 и V-R=0,47[6] і інфрачырвоным электрамагнітным спектрам, які супадае са спектрам астэроідаў класа D[7].. Гэтыя дадзеныя адпавядаюць з прабацькам ад сямейства Хільды або траянскіх астэроідаў Юпітэра.

Зноскі

  1. ↑ Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco Jupiter’s outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN 0-521-81808-7, 2004, p. 263—280 Full text(pdf).
  2. ↑ David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768—1783 Full text.
  3. ↑ а б в г Listed by Nesvorny 2004 as a possible member, not listed by Sheppard 2004; the orbital elements confirmed by Jacobson 2004
  4. ↑ David Nesvornў, Jose L. A. Alvarellos, Luke Dones, and Harold F. Levison Orbital and Collisional Evolution of the Irregular Satellites, The Astronomical Journal,126 (2003), pages 398—429. (pdf) Архівавана 15 красавіка 2020.
  5. ↑ Sheppard, Scott S.; Jewitt, David C. (May 5, 2003). "An abundant population of small irregular satellites around Jupiter". Nature. 423 (6937): 261–263. doi:10.1038/nature01584. PMID 12748634.
  6. ↑ Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33—45. Preprint
  7. ↑ Tommy Grav and Matthew J. Holman Near-Infrared Photometry of the Irregular Satellites of Jupiter and Saturn,The Astrophysical Journal, 605, (2004), pp. L141—L144 Preprint