Гісторыя навукі — даследаванне феномену навукі ў яго гісторыі. Навука, у прыватнасці, уяўляе сабой сукупнасць эмпірычных, тэарэтычных і практычных ведаў аб Свеце, атрыманых навуковай супольнасцю. Паколькі з аднаго боку навука ўяўляе аб'ектыўнае веданне, а з другога — працэс яго атрымання і выкарыстання людзьмі, добрасумленная гістарыяграфія навукі павінна браць пад увагу не толькі гісторыю думкі, але і гісторыю развіцця грамадства ў цэлым.
Вывучэнне гісторыі сучаснай навукі абапіраецца на мноства захаваных арыгінальных або перавыданых тэкстаў. Аднак самі словы «навука» і «навуковец» ўвайшлі ва ўжыванне толькі ў XVIII—XX стагоддзях, а да гэтага прыродазнаўцы называлі свой занятак «натуральнай філасофіяй».
Хоць эмпірычныя даследаванні вядомыя яшчэ з антычных часоў (напрыклад, працы Арыстоцеля і Тэафраста), а навуковы метад быў у сваіх асновах распрацаваны ў сярэдневякоўе (напрыклад, у Ібн ал-Хайсама, Аль-Біруні або Роджэра Бэкана), пачатак сучаснай навукі ўзыходзіць да Новага часу, перыяду, званаму навуковай рэвалюцыяй, якая адбылася ў XVI—XVII стагоддзях у Заходняй Еўропе.
Навуковы метад лічыцца такім істотным для сучаснай навукі, што многія навукоўцы і філосафы лічаць працы, зробленыя да навуковай рэвалюцыі, «пераднавучнымі». Таму гісторыкі навукі нярэдка даюць навуцы больш шырокае вызначэнне, чым прынята ў наш час, каб уключаць у свае даследаванні перыяд Антычнасці і Сярэднявечча.[1]