Джэймс Джонсан Суіні | |
---|---|
Дата нараджэння | 1900[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 14 красавіка 1986[1][2][…] |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | куратар, мастацтвазнавец, калекцыянер мастацтва, мастацкі крытык |
Джэймс Джонсан Суіні (1900—1986) — амерыканскі куратар і пісьменнік пра сучаснае мастацтва. Суіні скончыў Джорджтаўнскі ўніверсітэт у 1922 годзе. З 1935 па 1946 год ён быў куратарам Музея сучаснага мастацтва. Ён быў другім дырэктарам музея Саламона Р. Гугенхайма[5]. За час свайго знаходжання на пасадзе ён пашырыў аб’ём калекцыі, уключыўшы ў яе абстрактны экспрэсіянісцкі жывапіс, а таксама скульптуру, заснаваў праграму доўгатэрміновых крэдытаў у 1953 годзе і Міжнародную прэмію Гугенхайма ў 1956 годзе. Ён таксама прымаў удзел у апошнія гады будаўніцтва будынка музея па праекце Фрэнка Лойда Райта, на працягу якіх у яго былі антаганістычных адносіны з архітэктарам[6].
Суіні сабраў творы наступных аўтараў: Аляксандра Архіпенкі, Канстанціна Бранкузі, Альберта Буры, Аляксандра Колдэра, Сезара , Альберта Джакамеці, Луча Фантана , Дэвіда Хэйса , Вілема дэ Кунінга, Фернана Лежэ, Жуана Міро, Піта Мандрыяна, Пабла Пікаса, Джэксана Полака і П’ера Сулажа[7].
У канцы 1960-х гадоў Суіні быў кансультантам Нацыянальнай галерэі Аўстраліі падчас яе заснавання, кансультуючы па пытаннях, што тычацца паказу і захоўвання твораў мастацтва. Пасля яна таксама набыла карціны Полака і дэ Кунінга. Тагачасны Прэм’ер-міністр Аўстраліі Джон Гортан, відавочна, меў ласку яму як першаму дырэктару галерэі, нягледзячы на яго ўзрост. Ён таксама ўнёс значны ўклад у яе брутальны дызайн. Па словах першага дырэктара галерэі Джэймса Молісана , «памер і форма будынка былі вызначаны Колінам Мэдыганам і Джэймсам Джонсанам Суіні, а таксама Нацыянальнай камісіяй па развіцці сталіцы. Я не змог якім-небудзь чынам змяніць знешні выгляд інтэр’еру ці экстэр’ера…Гэта вельмі складаны будынак, у якім зрабілі так, каб мастацтва выглядала больш важным, чым прастора, у якой вы размяшчае яго»[8].
Суіні памёр 14 красавіка 1986 года на Манхэтэне[9].