Дзмітрый Канстанцінавіч Іпсіланці | |
---|---|
грэч. Δημήτριος Υψηλάντης | |
Мастак Спірыдон Прасаленціс. Партрэт Дзмітрыя Іпсіланці. | |
Род дзейнасці | палітык, ваенны |
Дата нараджэння | 25 снежня 1793[1][2] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 5 жніўня 1832 (38 гадоў) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Бацька | Канстанцін Іпсіланці[d] |
Маці | Elisavet Ypsilanti[d] |
Член у | |
Прыналежнасць | Расійская імперыя |
Бітвы/войны | |
Аўтограф |
![]() |
![]() |
Дзмітрый Канстанцінавіч Іпсіланці (грэч. Δημήτριος Υψηλάντης; 1793 — 3 студзеня 1832, Вена) — другі сын Канстанціна Іпсіланці, брат Аляксандра Іпсіланці. Афіцэр рускай службы. Член Філікі Этэрыя.
Высадзіўся ў чэрвені 1821 года ў Марэі і прыняў на сябе ад імя свайго брата кіраўніцтва паўстаннем ў ходзе грэчаскай вайны за незалежнасць. Нягледзячы на папулярнасць свайго імя, ён хутка страціў амаль увесь прэстыж; гэтаму больш за ўсё спрыялі яго занадта яўныя прэтэнзіі на карону.
У студзені 1822 года ён быў абраны прэзідэнтам першага народнага сабрання, але ўжо на ім апынуўся ў меншасці са сваёй «ваеннай» партыяй. Пакінуў сваю пасаду ў 1823 годзе. Пасля гэтага быў адным са шматлікіх правадыроў інсургенцкіх (супрацьурадавых) атрадаў. 25 верасня 1829 года ён здолеў вымусіць турэцкага галоўнакамандуючага Аслам-Бея падпісаць капітуляцыю, что паклала канец актыўным баявым дзеянням у Грэцыі (гл. Бітва пад Петрай). Пакінуў грэчаскую службу ў 1830 годзе ў выніку нязгоды з асобнымі мерапрыемствамі Кападыстрыі.