Дыстанцыйныя метады даследавання

Дыстанцыйныя метады даследавання Зямлі — метады даследавання аб’ектаў на адлегласці, гэта значыць, калі даследнік не ўступае ў непасрэдны кантакт з аб’ектам даследавання, чэрпаючы інфармацыю пра яго з прамежкавых матэрыялаў — аэракасмічных здымкаў, сведчанняў геафізічных прыбораў і г. д.

Аэракасмічныя метады даследавання

Аэракасмічныя метады даследавання — варыянт дыстанцыйных метадаў даследавання, сістэма метадаў вывучэння ўласцівасцяў ландшафтаў і іх змен з выкарыстаннем верталётаў, самалётаў, пілатуемых касмічных караблёў, арбітальных станцый і спецыяльных касмічных апаратаў, абсталяваных, як правіла, разнастайнай здымачнай апаратурай, што базуецца на рэгістрацыі адлюстраванага сонечнага і штучнага святла, а таксама ўласнага выпраменьвання Зямлі.

Фізічнай асновай аэракасмічных метадаў з’яўляецца ўласцівасць аб’ектаў навакольнага асяроддзя выпраменьваць ці адлюстроўваць электрамагнітныя хвалі. Такія хвалі маюць вялікі лік характарыстак (кірунак, інтэнсіўнасць, спектральны склад і іншыя), якія залежаць ад уласцівасцяў аб’екта. Сутнасць аэракасмічных метадаў заключаецца ў рэгістрацыі такога выпраменьвання спецыяльнымі прыборамі, усталяванымі на лятальных апаратах (паветраных ці касмічных) і наступнай іх інтэрпрэтацыі, гэта значыць, суаднясенні ўласцівасцяў выпраменьвання з уласцівасцямі аб’ектаў. Такім чынам, аэракасмічныя здымкі носяць ускосны характар — з іх дапамогай вымяраюць не самі параметры аб’ектаў, што цікавяць даследніка, а некаторыя злучаныя з імі велічыні.

Літаратура

• Аэракасмічныя метады // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 2: Аршыца — Беларусцы / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 2. — С. 173. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0061-7 (т. 2).