закон | |
«Закон аб Імператарскім доме» | |
皇室典範, こうしつてんぱん | |
Дзяржава: | |
Нумар: | № 3 ад 16 студзеня 1947 |
Падпісанне: | Імператар Японіі |
Уступ у сілу: | 3 мая 1947 года |
Закон аб Імператарскім доме (яп.: 皇室典範 ко:сіцу тэмпан, «традыцыйныя палажэнні аб Імператарскім доме») — закон Японіі № 3 ад 16 студзеня 1947 года, які рэгулюе нормы перадачы ў спадчыну Імператарскага прастола, сістэму і структуру Імператарскага дому, а таксама дзейнасць Савета Імператарскага дому Японіі.
Першая рэдакцыя Закона аб Імператарскім доме была прынята 11 лютага 1889 года, у часы існавання Японскай імперыі, паводле прамога імператарскага ўказу. Пасля паражэння Японіі ў Другой сусветнай вайне, 16 студзеня 1947 года паводле патрабаванняў новай Канстытуцыі Японіі[1] была зацверджана другая рэдакцыя гэтага Закона, гэтак званы Закон № 3.
Для адрознівання дзвюх рэдакцый першую часта завуць Былым Законам аб Імператарскім доме (яп.: 旧皇室典範), а другую — Законам аб Імператарскім доме. Апошні дзейнічае у Японіі дагэтуль.
У 1949 годзе да другой рэдакцыі Закона аб Імператарскім доме была ўнесена папраўка Законам № 134, якая адцягвала момант уступлення Закона ў сілу да 1 чэрвеня 1949 года.
Закон аб Імператарскім доме складаецца з пяці раздзелаў і дадаткаў, якія абумовілі дзеянне Закона: