Кір Стармер

Кір Стармер
англ.: Keir Starmer
дэпутат 57-га парламента Вялікабрытаніі[d]
8 чэрвеня 2017 — 6 лістапада 2019
дэпутат 56-га парламента Вялікабрытаніі[d]
7 мая 2015 — 3 мая 2017
Дэпутат 58-га парламента Вялікабрытаніі[d]
12 снежня 2019 — 30 мая 2024
лідар апазіцыі Вялікабрытаніі[d]
4 красавіка 2020 — 5 ліпеня 2024
Папярэднік Джэрэмі Корбін[d]
лідар Лейбарысцкай партыі Вялікабрытаніі[d]
з 4 красавіка 2020
Папярэднік Джэрэмі Корбін[d]
Ценявы дзяржаўны сакратар па выхадзе Вялікабрытаніі з Еўрапейскага саюза[d]
6 кастрычніка 2016 — 4 красавіка 2020
Папярэднік Эмілі Торнберы[d]
Ценявы міністр іміграцыі[d]
14 верасня 2015 — 27 чэрвеня 2016
Папярэднік Дэвід Хэнсан[d]
Дэпутат 59-га парламента Вялікабрытаніі[d]
з 4 ліпеня 2024
прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі
з 5 ліпеня 2024
Папярэднік Рышы Сунак
член Тайнага савета Вялікабрытаніі[d]
з 19 ліпеня 2017
Director of Public Prosecutions[d]
2008 — 2013
Нараджэнне 2 верасня 1962(1962-09-02)[1][2] (62 гады)
Імя пры нараджэнні англ.: Keir Rodney Starmer
Бацька Rodney Starmer[d][3]
Маці Josephine Anne Baker[d][3]
Жонка Вікторыя Стармер[d][4]
Веравызнанне атэізм
Партыя
Адукацыя
Месца працы
Аўтограф Выява аўтографа
Узнагароды
рыцар-камандор ордэна Лазні
Сайт keirstarmer.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Кір Родні Стармер (англ.: Keir Rodney Starmer, нар. 2 верасня 1962 года ў Лондане) — брытанскі юрыст і палітык, лідар Лейбарысцкай партыі з 4 красавіка 2020 года, Прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі з 5 ліпеня 2024 года.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Сын Родні Стармера, які займаўся вытворчасцю слясарных інструментаў, і Джазефіны Стармер. У Кіра Стармера ёсць старэйшая сястра Ганна (1961 года нараджэння), а таксама малодшыя брат і сястра Нікалас і Кэтрын (1964 года нараджэння). Неўзабаве пасля нараджэння Кіра сям’я пераехала ў горад Оксдэт (графства Сурэй). У 1974 годзе Кір паступіў у школу. Займаўся музыкай, асвоіў флейту ў дастатковай ступені для паступлення ў музычную школу і па патрабаванні бацькоў ездзіў па суботах у Лондан на заняткі[7].

З адзнакай скончыў Лідскі ўніверсітэт са ступенню бакалаўра права, а затым вывучаў права ў Оксфардскім універсітэце, дзе атрымаў ступень бакалаўра цывільнага права. У 1987 годзе быў прыняты ў калегію адвакатаў і спецыялізаваўся на правах чалавека. Да 1990 года супрацоўнічаў з праваабарончай групай «Liberty», затым працаваў у бюро «Doughty Street Chambers», па-ранейшаму займаючыся абаронай правоў чалавека. Супрацоўнік цэнтра правоў чалавека пры Эсекскім універсітэце, кансультант па правах чалавека Асацыяцыі старэйшых паліцэйскіх афіцэраў, саветнік па правах чалавека Назіральнага савета Паўночнаірландскай паліцыі (з 2003 года)[8].

У 2002 годзе быў прызначаны каралеўскім адвакатам[9]. З 2008 па 2013 год узначальваў Каралеўскую пракурорскую службу[10].

У 2015 годзе абраны ў Палату абшчын ад лонданскай акругі Холбарн і Сэнт-Панкрас, атрымаўшы 52,9 % галасоў[11].

7 кастрычніка 2016 года лідар Лейбарысцкай партыі Джэрэмі Корбін зрабіў перастаноўкі ў сваім ценявым кабінеце, прызначыўшы Стармера ценявым міністрам па выхаду з Еўрасаюза[12].

23 верасня 2019 года на канферэнцыі лейбарыстаў у Брайтане Стармер беспаспяхова дамагаўся адназначнага пазіцыянавання партыі за захаванне сяброўства Вялікабрытаніі ў ЕС, што супярэчыла «нейтральнаму» у гэтых адносінах курсу Корбіна[13].

Парламенцкія выбары 12 снежня 2019 года адзначыліся цяжкай паразай лейбарыстаў, але ў сваёй акрузе Стармер з вынікам 64,52 % атрымаў трыўмфальную перамогу над кансерватарам Аляксандрай Хейвард (15,63 %)[14].

4 студзеня 2020 года Стармер абвясціў пра намер змагацца за лідарства ў Лейбарысцкай партыі[15]. Раней ён агітаваў за правядзенне другога рэферэндуму аб сяброўстве Вялікабрытаніі ў Еўрасаюзе, але ў новых умовах заявіў аб неабходнасці прызнаць рэальнасць. Заявіў пра неабходнасць працягнуць супрацьдзеянне жорсткай фінансавай і бюджэтнай палітыцы, а таксама выпусціў чатыроххвілінны рэкламны ролік, у якім нагадаў, што аказваў юрыдычную дапамогу ўдзельнікам пратэстаў супраць падушнага падатку і адстойваў інтарэсы рабочых і прафсаюзаў, выступаў супраць Іракскай вайны і падтрымліваў у судзе пазовы супраць кансерватыўных урадаў з-за дапушчаных імі парушэнняў у пытаннях сацыяльнай абароны шахцёраў і прызначэння дапамог прасіцелям палітычнага прытулку[16].

20 студзеня 2020 года Стармер стаў першым афіцыйным кандыдатам у перадвыбарчай кампаніі, атрымаўшы падтрымку неабходнай колькасці прафсаюзаў[17].

Стармер на Савет ушэсця караля Карла III (10 верасня 2022 года).

4 красавіка 2020 года Стармер перамог у першым туры прамых выбараў лідара лейбарыстаў. Стармера падтрымалі 56,2 %[18].

5 красавіка Стармер сфармаваў свой ценявы кабінет, уключыўшы ў яго ўсіх сваіх сапернікаў па барацьбе за лідарства ў партыі, а таксама былога лідара лейбарыстаў Эда Мілібэнда[19].

6 мая 2021 года ў Вялікабрытаніі адбыліся мясцовыя выбары, прайграныя лейбарыстамі, а таксама дадатковыя выбары ў Палату абшчын ад выбарчай акругі ў горадзе Хартлпул — яго лейбарысты таксама саступілі кансерватарам, хоць раней нязменна там перамагалі з моманту стварэння акругі ў 1974 годзе[20].

5 мая 2022 года ў шэрагу рэгіёнаў Вялікабрытаніі адбыліся мясцовыя выбары, зыход якіх апынуўся паспяховым для лейбарыстаў — яны атрымалі большасць у 11 саветах і страцілі яе ў шасці, колькасць жа саветаў, кантраляваных кансерватарамі, знізілася на 12[21].

4 мая 2023 года чарговыя мясцовыя выбары ў Англіі адзначыліся пераканаўчай перамогай Лейбарысцкай партыі, якая ўпершыню з 2002 года атрымала большасць дэпутацкіх мандатаў у мясцовых саветах[22]. У 230 мясцовых саветах лейбарысты атрымалі 2675 месцаў, павялічыўшы сваё прадстаўніцтва на 643 мандаты, а кансерватары змаглі ўтрымаць 2296 дэпутацкіх мандатаў, што азначала памяншэнне іх колькасці на 957. Лейбарысты дамагліся кантролю над 71 саветам (на 22 больш, чым кантралявалі да выбараў), а кансерватары пакінулі за сабой толькі 33 саветы, тым самым паменшыўшы іх колькасць на 48[23]. 2 мая 2024 года лейбарысты атрымалі трыўмфальную перамогу на мясцовых выбарах у Англіі: з 107 мясцовых саветаў кансерватары забяспечылі большасць толькі ў 6, а лейбарысты — у 50[24].

16 мая 2024 года Стармер апублікаваў праграму першых шасці крокаў, якія распачне яго ўрад у выпадку перамогі на парламенцкіх выбарах (пры гэтым ён папярэдзіў, што спатрэбіцца дзесяцігоддзе для з’яўлення першых станоўчых вынікаў ажыццяўлення праграмы). Прапанаваныя былі наступныя крокі: забеспячэнне эканамічнай стабільнасці, скарачэнне тэрмінаў чакання прыёму ў дзяржаўнай сістэме аховы здароўя, прыём на працу 6500 новых настаўнікаў, абнаўленне сістэмы пагранічнага кантролю, заснаванне дзяржаўнай энергетычнай кампаніі Вялікабрытаніі[25].

22 мая 2024 года прэм’ер-міністр Рышы Сунак пасля кансультацыі з каралём Карлам III прызначыў парламенцкія выбары на 4 ліпеня 2024 года[26].

На думку выдання Politico, Стармер з 2020 года рабіў усё магчымае для змены рэпутацыі Лейбарысцкай партыі як непатрыятычнай і якая надае недастаткова ўвагі праблемам бяспекі, і дамогся на гэтым кірунку прыкметнага поспеху. Пазіцыя ценявога кабінета Стармера заключалася ў захаванні цвёрдай падтрымкі Украіны ў адбіціі расійскага ўварвання[27].

24 мая 2024 года Стармер заявіў пра гатоўнасць прызнаць дзяржаву Палесціна ў выпадку прыходу да ўлады. Раней у Лейбарысцкай партыі разгарнулася жорсткая ўнутраная барацьба адносна ваеннай аперацыі Ізраіля ў сектары Газа пасля нападу ХАМАС на Ізраіль 7 кастрычніка 2023 года. У прыватнасці, Стармер падвяргаўся крытыцы за частковы адыход ад партыйнай лініі з патрабаваннем неадкладнага спынення агню і быў абвінавачаны ў паразах лейбарыстаў на мясцовых выбарах у акругах з вялікай доляй выбаршчыкаў-мусульман[28].

Кір Стармер афіцыйна стаў новым прэм’ер-міністрам Вялікабрытаніі пасля сустрэчы з каралём Карлам ІІІ 5 ліпеня 2024 года[29].

Асабістае жыццё

[правіць | правіць зыходнік]

У 2007 годзе ўзяў шлюб з Вікторыяй Александэр, з якой пазнаёміўся ў 2000-я гады. У іх ёсць сын Тобі і дачка, імя якой публіцы не раскрывалася. Бацька Вікторыі мае польска-яўрэйскае паходжанне, а яе маці таксама прыняла іўдаізм, іх сям’я жыла ў раёне Госпел-Оўк лонданскага бора Камдэн. Сям’я Стармераў жыве ў выбарчай акрузе кіраўніка сям’і на тэрыторыі таго ж бора ў таунхаусе коштам 1,75 млн фунтаў. Пакінуўшы юрыдычную практыку, Вікторыя працавала дырэктарам школы, дзе вучыліся яе дзеці, а затым занялася пытаннямі аховы працы ў дзяржаўнай сістэме аховы здароўя. Кір Стармер называе сябе атэістам, але з жонкай і дзецьмі наведвае сінагогу ліберальнага іўдаізму[30]. Ён вегетарыянец[31].

Дзяржаўныя ўзнагароды

[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ https://www.standard.co.uk/news/politics/sir-keir-starmer-wikipedia-battle-millionaire-labour-leadership-a4317411.html
  2. ↑ Who's who — (untranslated), 1849. — ISSN 0083-937X Праверана 20 мая 2020.
  3. ↑ а б Pas L. v. Genealogics — 2003.
  4. ↑ а б в г Who's who — (untranslated), 1849. — ISSN 0083-937X
  5. ↑ https://labour.org.uk/people/keir-starmer/
  6. ↑ https://www.workwithdata.com/person/keir-starmer-1962 Праверана 9 кастрычніка 2024.
  7. ↑ Lord Ashcroft. King of the Middle Class Radicals: That was grammar school-educated Sir Keir Starmer's university nickname. Even now, says a biography the Labour leader tried to obstruct, he's guilty of overplaying his working-class credentials (англ.). MailOnline (12 чэрвеня 2021). Праверана 29 мая 2024.
  8. ↑ Stephen Bates. 'He has an ability to motivate and is not easily cowed. If there is a row with the government he will fight his corner' (англ.). The Guardian (1 жніўня 2008). Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2019. Праверана 2 студзеня 2020.
  9. ↑ Martin Robinson. Who doesn't want to be a millionaire? Labour leadership contender Keir Starmer in Wikipedia WAR over how rich he is: Claim is added then removed three times in two days (англ.). MailOnline News (19 снежня 2019). Архівавана з першакрыніцы 9 студзеня 2020. Праверана 2 студзеня 2020.
  10. ↑ Director of Public Prosecutions, 2008–2013 - Keir Starmer QC (англ.). HARDtalk. BBC News. Архівавана з першакрыніцы 30 студзеня 2020. Праверана 4 студзеня 2020.
  11. ↑ Holborn & St Pancras (англ.). Election 2015. BBC News. Архівавана з першакрыніцы 11 красавіка 2019. Праверана 2 студзеня 2020.
  12. ↑ Alexandra Topping and Kevin Rawlinson. Labour reshuffle: full shadow cabinet list announced – as it happened (англ.). The Guardian (7 кастрычніка 2016). Архівавана з першакрыніцы 29 чэрвеня 2019. Праверана 2 студзеня 2020.
  13. ↑ Annabelle Dickson and Charlie Cooper. Keir Starmer eyes anti-Brexit long game (англ.). Politico (23 верасня 2019). Архівавана з першакрыніцы 30 студзеня 2020. Праверана 3 студзеня 2020.
  14. ↑ Fionnula Hainey. Holborn and St Pancras General Election 2019 results in full (англ.). Manchester Evening News (13 снежня 2019). Архівавана з першакрыніцы 10 мая 2022. Праверана 10 мая 2022.
  15. ↑ Labour leadership: Sir Keir Starmer enters race (англ.). BBC News (4 студзеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2020. Праверана 21 сакавіка 2020.
  16. ↑ Lamiat Sabin. Keir Starmer changes his tune on leaving the EU (англ.). Morning Star (5 студзеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 16 лютага 2020. Праверана 5 красавіка 2020.
  17. ↑ Starmer becomes first candidate on Labour leadership race's final ballot (англ.). ITV (20 студзеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 21 сакавіка 2020. Праверана 21 сакавіка 2020.
  18. ↑ Keir Starmer elected as new Labour leader (англ.). BBC News (4 красавіка 2020). Архівавана з першакрыніцы 4 красавіка 2020. Праверана 4 красавіка 2020.
  19. ↑ Mikey Smith. Keir Starmer’s new Shadow Cabinet In full: Who’s in and who’s out in reshuffle (англ.). Mirror (6 красавіка 2020). Архівавана з першакрыніцы 6 красавіка 2020. Праверана 6 красавіка 2020.
  20. ↑ Iain Watson & Bex Bailey. Elections 2021: Labour insiders on Starmer, what went wrong and how to fix it (англ.). BBC News (8 мая 2021). Архівавана з першакрыніцы 24 мая 2021. Праверана 11 мая 2021.
  21. ↑ Election results 2022: How the parties performed in maps and charts (англ.). BBC News (9 мая 2022). Архівавана з першакрыніцы 11 мая 2022. Праверана 10 мая 2022.
  22. ↑ Jennifer Scott, Faye Brown and Alexandra Rogers. Local elections 2023: Labour overtakes Conservatives as largest party of local government (англ.). Sky News (5 мая 2023). Архівавана з першакрыніцы 5 мая 2023. Праверана 6 мая 2023.
  23. ↑ Antonio Voce, Anna Leach, Niels de Hoog and Seán Clarke. Local elections 2023: live council results for England (англ.). The Guardian (5 мая 2023). Архівавана з першакрыніцы 5 мая 2023. Праверана 6 мая 2023.
  24. ↑ Niels de Hoog, Seán Clarke, Anna Leach, Antonio Voce, Pablo Gutiérrez, Harry Fischer, Rich Cousins and Ashley Kirk. Local elections 2024: full mayoral and council results for England (англ.). The Guardian (4 мая 2024). Праверана 5 мая 2024.
  25. ↑ Jennifer Scott. Sir Keir Starmer unveils promises to 'change Britain' - but warns it may take 10 years (англ.). Sky News (16 мая 2024). Праверана 25 мая 2024.
  26. ↑ Alexander Smith. British PM Rishi Sunak calls election, with his Conservatives at risk of a heavy defeat (англ.). NBC News (22 мая 2024). Праверана 22 мая 2024.
  27. ↑ Stefan Boscia. What a UK Labour election win would mean for Ukraine (англ.). Politico (23 мая 2024). Праверана 4 ліпеня 2024.
  28. ↑ UK Labour leader Starmer wants to recognise Palestinian state as part of peace process (англ.). Reuters (24 мая 2024). Праверана 4 ліпеня 2024.
  29. ↑ У Британії офіційно змінився прем'єр-міністр після приголомшливої перемоги лейбористів (укр.). Reuters (5 ліпеня 2024). Праверана 4 ліпеня 2024.
  30. ↑ Joe Sommerlad. Lady Victoria Starmer: The wife of the Labour Party leader in profile (англ.). Independent (22 верасня 2022). Праверана 27 мая 2024.
  31. ↑ Humus and HS2 with MP Sir Keir Starmer Архівавана 11 чэрвеня 2020.. On the Hill (13 July 2017)
  32. ↑ Michael White. Can Keir Starmer really become Labour leader? And should he? (англ.). The Guardian (15 мая 2015). Архівавана з першакрыніцы 2 студзеня 2020. Праверана 2 студзеня 2020.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
  • Keir Starmer (англ.). theyworkforyou.com. Праверана 2 студзеня 2020.