Ле Зуан | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
в’етн.: Lê Duẩn | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Ха Шы Мін | ||||||
Пераемнік | Чыонг Цінь | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
7 красавіка 1907[1][2] |
||||||
Смерць |
10 ліпеня 1986[1][2] (79 гадоў) |
||||||
Дзеці | Lê Kiên Trung[d] | ||||||
Веравызнанне | атэізм | ||||||
Партыя | |||||||
Гады службы | |||||||
Прыналежнасць | |||||||
Бітвы | |||||||
Узнагароды | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Ле Зуан (в’етн.: Lê Duẩn; 7 красавіка 1907 — 10 ліпеня 1986) — в’етнамскі палітычны і дзяржаўны дзеяч.
Нарадзіўся ў 1907 годзе ў сям’і вядомага в’етнамскага двараніна. Стаў адным з заснавальнікаў Камуністычнай партыі Індакітая.
Пасля смерці Ха Шы Міна стаў генеральным сакратаром Камуністычнай партыі В’етнама. Пад яго кіраўніцтвам в’етнамскай арміі ўдалося выйсці пераможцам у В’етнамскай вайне.
Падтрымліваў цесныя адносіны з СССР, падтрымліваючы яго антырэвізіянісцкую палітыку. Па гэтай прычыне ў 1970-я ўрад Ле Зуана ўступіў у канфлікт з КНР і Кампучыяй (цяпер Камбоджа), што прывяло да дзвюх войнаў — в’етнама-кампучыйскай (1975—1989) і в’етнама-кітайскай (1979—1990). Абедзве скончыліся для В’етнама поспехам.
Памёр 10 ліпеня 1986 г. у Ханоі.