Марын Карміц

Марын Карміц
фр.: Marin Karmitz
Дата нараджэння 7 кастрычніка 1938(1938-10-07)[1][2][…] (86 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Дзеці Nathanaël Karmitz[d] і Elisha Karmitz[d]
Адукацыя
Прафесія кінапрадзюсар, кінарэжысёр, сцэнарыст, бізнесмен, прадзюсар
Узнагароды
камандор ордэна Мастацтваў і літаратуры камандор ордэна Ганаровага Легіёна
IMDb ID 0439767
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Марын Карміц (нар. 7 кастрычніка 1938, Бухарэст) — французскі рэжысёр, сцэнарыст і прадзюсар, заснавальнік кампаніі MK2[fr], якая спецыялізуецца на незалежным кіно.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Марын Карміц нарадзіўся 7 кастрычніка 1938 года ў Бухарэсце, дзе яго бацька валодаў даволі буйным прадпрыемствам па вытворчасці ўгнаенняў — сям’я была даволі заможная. Аднак падчас Другой сусветнай вайны ў яго бацькі канфіскавалі маёмасць, а Марына выгналі са школы з-за яго яўрэйскага паходжання і падвергнулі цяжкім рэпрэсіям. Тым не менш, сям’я перажыла вайну, а ў 1947 годзе бацька прыняў рашэнне пераехаць у Францыю — спачатку ў Ніцу, потым у Парыж. Юны Карміц неадкладна апынуўся ў шэрагах кампартыі, адкуль, зрэшты, быў выгнаны за рэвізіянізм (а дакладней, за заклікі да ўзброенай барацьбы з капіталізмам). Стаўшы бакалаўрам, Марын паступіў у кінашколу IDHEC[en], а з 1957 года актыўна працаваў на здымачных пляцоўках, вучачыся (а выкарыстоўваючы тэрмін пануючай у той час «новай хвалі» — развучваючыся) асноўным кінематаграфічным прафесіям. Папрацаваўшы з Аньес Вардай («Клеа з 5 да 7») і ў скетчы Гадара «Лянота», Карміц канчаткова асвоіў рэвалюцыйныя метады стварэння фільма і зняў два ўласныя кароткія метры — «Чорная ноч Калькуты» па сцэнарыі Маргерыт Дзюрас і «Камедыя» па п’есе Бэкета, з якім ён тады сябраваў. У 1968 годзе ён спрадзюсаваў і зняў як рэжысёр свой першы поўны метр «7 дзён у ад’ездзе», але майскія падзеі ў Парыжы ўсё рэзка змянілі — Карміц вярнуўся да ідэй буйнай маладосці і вырашыў вярнуць кінематографу яго палітычнае гучанне: фільм «Таварышы» (1969) заканчваецца «Інтэрнацыяналам» на фоне чырвонага сцяга, а «Вока за вока» (1972) з’яўляецца вельмі арыгінальнай і радыкальнай трактоўкай рамана Заля. Да 1974 года, калі сфармаваліся асноўныя дыстрыб’ютарскія сеткі, абураны пракатнай палітыкай мэйджараў Карміц стварыў сваю ўласную пракатную сетку — тры кіназалы недалёка ад плошчы Бастыліі — дзе паказваў фільмы з усяго свету (у тым ліку шмат савецкіх), ад якіх адмовіліся «дыстрыб’ютары-капіталісты». Ідэя аказалася ўдалай і камерцыйна паспяховай — на сённяшні дзень у адным Парыжы ў сетку Карміца ўваходзіць больш за шэсцьдзясят залаў. У 1979 годзе Карміц распачаў прадзюсарскую дзейнасць — з фільма Гадара «Ратуй, хто можа (сваё жыццё)». З 1979 па 1986 год ён спрадзюсіраваў 15 фільмаў, многія з якіх сталі заўважнымі падзеямі. Карміц працаваў з Шабролем, Рэнэ, Кеслёўскім, братамі Тавіяні, Ангелопуласам, Дуаёнам, Лунгіным, Кіарастамі і іншымі славутымі рэжысёрамі, заўсёды пацвярджаючы сваю рэпутацыю вельмі «якаснага» прадзюсара. Акрамя таго, Карміц займаўся шырокім распаўсюджваннем фільмаў, правы на якія набыла яго кампанія (напрыклад, карціны Труфо і Чапліна), на відэа і DVD.

Зноскі

  1. ↑ Marin Karmitz // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Marin Karmitz // The Fine Art Archive — 2003.
  3. ↑ Who's Who in France — Paris: 1953. — ISSN 0083-9531; 2275-0908
  4. ↑ RKDartists Праверана 28 мая 2020.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]