Мерынгія бакакветкавая

Мерынгія бакакветкавая
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Moehringia lateriflora


Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  20017
NCBI  410645
EOL  589209
IPNI  155730-1
TPL  kew-2369278

Мерынгія бакакветкавая[1][2] (Moehringia lateriflora) — від раслін сямейства Гваздзіковыя (Caryophyllaceae), распаўсюджаны ў Еўразіі і Паўночнай Амерыцы.

Батанічнае апісанне

[правіць | правіць зыходнік]

Шматгадовая травяністая расліна 5-20 см вышынёй. Расліна рассеяна апушана кароткімі валасінкамі. Лісце ланцэтныя, 10-20 мм даўжынёй. Суквецці пазухавыя, малакветкавыя. Чашалісцікі 2-3 мм даўжынёй. Пялёсткі ў 1.5-2 разы даўжэй чашалісцікаў. Каробачкі яйкападобныя, амаль удвая даўжэй чашачкі[2]. Карэнішчы ўтвараюць шырокую сетку. Лісце з месцамі або малачарашковыя; хвосцік 0.1-1 мм. Кветкі: чашалісцікаў 5, пялёсткаў 5. Насенне пупышкападобнае, 1 мм, гладкае. 2n = 48[3].

Распаўсюджанне

[правіць | правіць зыходнік]

Від распаўсюджаны ва ўсходняй частцы Еўропы — ад Нарвегіі да Украіны і на ўсход да Урала, сярэдняй Азіі, Паўночнай Амерыцы — Сен-П’ер і Мікелон, Канада, ЗША[3][4][5].

Ва Украіне від расце ў лясах, сярод хмызнякоў — у Левабярэжным Палессі, вельмі рэдка (Чарнігаўская вобласць)[2].

Пагрозы і ахова

[правіць | правіць зыходнік]

Асноўнымі пагрозамі з’яўляюцца урбанізацыя, мадыфікацыя гідраграфічнага функцыянавання, адмова ад пастухоўскіх сістэм і расчысткі лясоў[6].

Moehringia lateriflora паказана ў Дадатку II Дырэктывы аб месцы пражывання. Расліна ўключана ў такіх нацыянальных чырвоных спісаў: Эстонія — EN, Фінляндыя — NT, Нарвегія — VU, Швецыя — VU. Расліна там абаронена законам, і некаторыя папуляцыі знаходзяцца ў нацыянальных парках[6].

Галерэя

[правіць | правіць зыходнік]
  • Лісток
    Лісток
  • Кветка
    Кветка

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Киселевский А. И. Латино-русско-белорусский ботанический словарь. — Мн.: «Наука и техника», 1967. — С. 85. — 160 с. — 2 350 экз.
  2. ↑ а б в Доброчаева Д. Н., Котов М. И., Прокудин Ю. Н., и др. Определитель высших растений Украины. — К.: Наукова думка, 1987. — С. 71. (руск.) (укр.)
  3. ↑ а б efloras.org. (англ.)
  4. ↑ Plants of the World Online — Kew Science. Праверана 11.06.2019. (англ.)
  5. ↑ Euro+Med Plantbase. Праверана 11.06.2019. (англ.)
  6. ↑ а б Ericsson, S., Hodálová, I. & Rasomavicius, V.. Moehringia lateriflora. The IUCN (2 лютага 2011). Праверана 11.06.2019.