Мірга Гражынітэ-Ціла

Мірга Гражынітэ-Ціла
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння 29 жніўня 1986(1986-08-29)[1][2] (38 гадоў)
Месца нараджэння
Краіна
Бацька Romualdas Gražinis[d]
Альма-матар
Музычная дзейнасць
Прафесіі дырыжорка
Узнагароды
mirgagrazinytetyla.com (англ.)
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мірга Гражынітэ-Ціла (літ.: Mirga Gražinytė-Tyla;нар. 2 красавіка 1986, Вільнюс, Літоўская ССР)[4] — літоўскі дырыжор. У цяперашні час яна з’яўляецца музычным кіраўніком Сімфанічнага аркестра горада Бірмінгема[5].

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Раннія гады і адукацыя

[правіць | правіць зыходнік]

Гражынітэ-Ціла нарадзілася ў Вільні, Літоўскай ССР, СССР. Яе бацька Рамуальдас Гражыніс з’яўляецца харавым дырыжорам віленскага камернага хору Aidija[6]. Яе маці Сігутэ Гражынене — піяністка і спявачка[7]. Яе бабуля Беата Васіляўскайтэ-Шмідцэне была скрыпачкай[8]. Яе прадзядзька быў арганістам, а цётка — кампазітарам[9]. Старэйшая з трох братоў і сясцёр[10], яе сястра Анутэ Гражынітэ — піяністка, і ў яе ёсць малодшы брат Адамас Гражыніс.

У дзяцінстве Гражынітэ-Ціла атрымала пачатковую адукацыю па французскай мове і жывапісу[7], вучылася ў Нацыянальнай мастацкай школе імя М. К. Чурлёніса ў Вільні. У 11 гадоў яна вырашыла, што хоча вучыцца музыцы, і адзіным варыянтам музычнай праграмы было харавое дырыжыраванне. Пасля яна атрымала музычную падрыхтоўку і адукацыю, ніколі не граючы на музычным інструменце[11]. Упершыню кіравала хорам у 13 гадоў[12]. Пазней яна працягнула навучанне музыцы ў Грацкім універсітэце музыкі і выканальніцкага мастацтва[13], дзе яе выкладчыкам быў Ёханес Прынц[9], ступень атрымала ў 2007 годзе. Пазней яна вывучала дырыжыраванне ў Музычнай кансерваторыі Фелікса Мендэльсона-Бартольдзі ў Лейпцыгу ў Ульрыха Віндфура і ў Музычнай кансерваторыі ў Цюрыху (дзе яе настаўнікамі быў Ёханэс Шляфлі). [12] Гражынітэ-Ціла вырашыла дадаць слова «Ціла», што па-літоўску азначае «маўчанне», каб сфармаваць сваё прафесійнае імя[14][15].

Кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]
Гражынітэ-Ціла і Сімфанічны аркестр горада Бірмінгема прымаюць апладысменты пасля выступу ў Symphony Hall у Бірмінгеме ў студзені 2017 года.

Гражынітэ-Ціла стала другім капельмайстарам у Тэатры Гайдэльберга ў сезоне 2011—2012 гадоў[16]. У 2012 годзе яна перамагла ў конкурсе маладых дырыжораў Зальцбурга. У сезоне 2013—2014 стала першым капельмайстарам у Бернскай оперы[8]. Гражынітэ-Ціла стала музычным кіраўніком Зальцбургскага ландэстэатра ў сезоне 2015—2016 гадоў, з першапачатковым кантрактам на 2 сезоны[17]. Пасля сезону 2016—2017 гадоў яна завяршыла музычнае кіраўніцтва Зальцбургскім ландэстатэарам[18].

У ЗША Гражынітэ-Ціла была стыпендыятам Густава Дудамеля філармоніі Лос-Анджэлеса ў сезоне 2012—2013. У ліпені 2014 года па кантракту на 2 гады была прызначана асістэнтам дырыжора аркестра[19]. У жніўні 2015 года аркестр прызначыў яе новым памочнікам дырыжора, які дзейнічае да канца сезона 2015—2016 гадоў, па кантракту да 2017 года[20].

У ліпені 2015 года Гражынітэ-Ціла ўпершыню дырыжыравала Сімфанічным аркестрам горада Бірмінгема[21]. Пазней яна была прыцягнута да дадатковага канцэрта з Сімфанічным аркестрам горада Бірмінгема ў студзені 2016 года[22]. У лютым 2016 года Сімфанічны аркестр горада Бірмінгема прызначыў яе наступным музычным дырэктарам з верасня 2016 года з першапачатковым кантрактам на 3 гады[23][24]. Яна правяла свой першы канцэрт у якасці музычнага кіраўніка Сімфанічнага аркестра горада Бірмінгема 26 жніўня 2016 года ў Бірмінгеме[25] і ўпершыню з’явілася на The Proms на наступны вечар, 27 жніўня 2016 года. Гражынітэ-Ціла — першая жанчына-дырыжор, названая музычным кіраўніком Сімфанічнага аркестра горада Бірмінгема[26]. У маі 2018 года Сімфанічны аркестр горада Бірмінгема абвясціў пра падаўжэнне кантракту з Гражынітэ-Цілай у якасці музычнага кіраўніка на сезон 2020—2021 гадоў[27]. У студзені 2021 года Сімфанічны аркестр горада Бірмінгема абвясціў, што Гражынітэ-Ціла павінна пакінуць сваю пасаду музычнага дырэктара аркестра пасля сезона 2021—2022 гадоў, а затым заняць пасаду галоўнага запрошанага дырыжора Сімфанічнага аркестра горада Бірмінгема[28].

У лютым 2019 года Гражынітэ-Ціла падпісала эксклюзіўны доўгатэрміновы кантракт на запіс з Deutsche Grammophon (DG). Яна першая жанчына-дырыжор, якая падпісала эксклюзіўны кантракт на запіс з DG[29]. Яе першым запісам DG, выдадзеным у 2019 годзе, былі сімфоніі Мечыслава Вайнберга з Сімфанічнага аркестра горада Бірмінгема[30]. У кастрычніку 2020 года ён атрымаў прыз «Альбом года» на штогадовай цырымоніі ўручэння прэміі Gramophone Awards. Яе наступныя альбомы DG ўключаюць творы Рамінты Шэркшнытэ, Бенджаміна Брытэна[31], Ральфа Воэн-Уільямса, Уільяма Уолтана[32].

Асабістае жыццё

[правіць | правіць зыходнік]

Партнёр Гражынітэ-Цілы — галоўны перкусіяніст Гейдэльбергскага сімфанічнага аркестра[18]. У пары двое сыноў (адзін нарадзіўся 26 жніўня 2018 года, а другі нарадзіўся ў жніўні 2020 года)[33][34][35]. Сям’я трымае рэзідэнцыю ў Зальцбургу[36].

Зноскі

  1. ↑ Mirga Grazynite-Tyla // FemBio database
  2. ↑ Mirga Grazinyte-Tyla // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Carnegie Hall linked open data — 2017. Праверана 2 мая 2022.
  4. ↑ Mirga Gražinytė-Tyla Biography, Songs, & Albums. AllMusic.
  5. ↑ Mirga Gražinytė: Flying the Flag for Lithuanian Music. mic.lt.
  6. ↑ Richard Bratby (2019-05-24). "Mirga Gražinytė-Tyla interview: 'When I think about recording, I feel a sense of responsibility about the fact that what we do stays there forever'". Gramophone. Праверана 2019-05-30.
  7. ↑ а б James Chute (28 November 2015). "Mirga Gražinytė-Tyla on the art of collaboration". San Diego Union-Tribune. Архівавана з арыгінала 27 студзеня 2016. Праверана 9 January 2016.
  8. ↑ а б Milda Augulytė (29 March 2014). "M.Gražinytė-Tyla batutos judesius apskaičiavo milimetro tikslumu". Lietuvos Rytas. Праверана 9 January 2016. Архіўная копія. Архівавана з першакрыніцы 26 студзеня 2016. Праверана 20 красавіка 2022.
  9. ↑ а б Ivan Hewett (16 August 2016). "Meet conducting's next superstar: Mirga Gražinytė-Tyla". Telegraph. Праверана 18 August 2016.
  10. ↑ Fiona Maddocks (14 April 2016). "Mirga takes the baton: the CBSO music director on her new job". The Guardian. Праверана 23 April 2016.
  11. ↑ Ulrike Henningsen (12 February 2016). "Das Allerwichtigste ist das innere Wachstum". Deutschlandradio Kultur. Праверана 15 February 2016.
  12. ↑ а б Oliver Meier (30 November 2013). "Jetzt beginnt die Ära der Dirigentinnen". Berner Zeitung. Праверана 9 January 2016.
  13. ↑ David Ng (26 December 2014). "L.A. Phil's Mirga Gražinyte-Tyla conducts herself with aplomb". Los Angeles Times. Праверана 23 April 2016.
  14. ↑ Seamas O'Reilly (2017-08-30). "The conductor who prefers to work with silence". The Irish Times. Праверана 2018-12-20.
  15. ↑ Hannah Nepil (2017-07-28). "Conductor Mirga Gražinytė-Tyla — a combination of flamboyance and steely poise". Financial Times. Праверана 2018-12-20.
  16. ↑ Anna Schweingel (12 July 2012). "Brauche Ewigkeiten von Einsamkeit". Mannheimer Morgen. Праверана 9 January 2016.
  17. ↑ "Neue Direktorinnen für Salzburger Landestheater". Salzburger Nachrichten. 28 January 2014. Праверана 15 February 2016.
  18. ↑ а б Christopher Morley (12 May 2016). "Dates set for Mirga to pick up the baton in Birmingham". Birmingham Post. Праверана 15 May 2016.
  19. ↑ "Mirga Gražinytė-Tyla Appointed Assistant Conductor of Los Angeles Philharmonic" (Press release). 28 July 2014. Архівавана з арыгінала 26 студзеня 2016. Праверана 9 January 2016. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 26 студзеня 2016. Праверана 20 красавіка 2022.
  20. ↑ Tre'vell Anderson (10 August 2015). "L.A. Phil's Mirga Grazinyte-Tyla is promoted to associate conductor". Los Angeles Times. Праверана 9 January 2016.
  21. ↑ Christopher Morley (27 July 2015). "Review: Summer Concert, CBSO at Symphony Hall". Birmingham Post. Праверана 5 February 2016.
  22. ↑ Andrew Clements (12 January 2016). "CBSO/Gražinyte-Tyla review – attention to every morsel of detail". The Guardian. Праверана 5 February 2016.
  23. ↑ "New Music Director Announced" (Press release). 4 February 2016. Архівавана з арыгінала 5 мая 2021. Праверана 5 February 2016. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 мая 2021. Праверана 20 красавіка 2022.
  24. ↑ Christopher Morley and Sarah Probert (4 February 2016). "CBSO announces Mirga Grazinyte-Tyla will be next Music Director". Birmingham Post. Праверана 15 May 2016.
  25. ↑ David Hart (2016-08-27). "Review: Welcoming Mirga Gražinytė-Tyla, CBSO at Symphony Hall". Birmingham Post. Праверана 2016-09-01.
  26. ↑ Imogen Tilden (4 February 2016). "CBSO appoints 29-year-old Mirga Gražinytė-Tyla as music director". The Guardian. Праверана 5 February 2016.
  27. ↑ "Mirga Gražinytė-Tyla extends CBSO contract" (Press release). 31 May 2018. Архівавана з арыгінала 5 мая 2021. Праверана 2018-05-31. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 мая 2021. Праверана 20 красавіка 2022.
  28. ↑ "Mirga Gražinytė-Tyla extends contract with the CBSO" (Press release). 22 January 2021. Архівавана з арыгінала 22 студзеня 2021. Праверана 2021-01-22. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 22 студзеня 2021. Праверана 20 красавіка 2022.
  29. ↑ "Mirga Gražinytė-Tyla signs to Deutsche Grammophon". Gramophone. 1 February 2019. Праверана 2 February 2019.
  30. ↑ "Weinberg: Symphonies – Nos 2 & 21,'Kaddish' (Gražinytė-Tyla)". Gramophone. June 2019. Праверана 2019-05-30.
  31. ↑ "The Listening Room; Episode 101 (October 16, 2020)". Gramophone. 2020-10-16. Праверана 2021-04-16.
  32. ↑ "5 Classical Albums to Hear Right Now". The New York Times. 2021-04-01. Праверана 2021-04-16.
  33. ↑ "Dirigentė Mirga Gražinytė-Tyla susilaukė kūdikio". Žmonės. 2018-08-27. Архівавана з арыгінала 21 снежня 2018. Праверана 2018-12-20.
  34. ↑ "Tarptautinę šlovę pelniusi Mirga Gražinytė-Tyla susilaukė pirmagimio". Delfi. 2018-08-27. Праверана 2018-12-20.
  35. ↑ Fisher. "Mirga Grazinyte-Tyla: 'I gave Covid to our principal cellist'". The Times. Праверана 2021-04-30.
  36. ↑ Fiona Maddocks (2019-03-23). "Mirga Gražinytė-Tyla: 'British orchestras don't have an easy life'". The Observer. Праверана 2019-05-30.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]