Наваз Шарыф
Міян Махамад Наваз Шарыф (урду: میاں محمد نواز شریف; нар. 25 снежня 1949, Лахор, Пенджаб, Пакістан) — пакістанскі палітык і бізнесмен, лідар Пакістанскай мусульманскай лігі (Наваза Шарыфа), чатыры разы прэм'ер-міністр Пакістана.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Наваз Шарыф нарадзіўся ў сям’і бізнесмена ў Лахоры. Ён скончыў Універсітэт Пенджаба і затым працаваў у кампаніі Ittefaq, якую заснаваў яго бацька.
У 1985 годзе Шарыф стаў галоўным міністрам Пенджаба, а ў 1990 годзе атрымаў на чале сваёй партыі перамогу на датэрміновых парламенцкіх выбарах, якія прайшлі пасля адхілення ад улады Беназір Бхута, выступаючы з кансерватыўных пазіцый і заклікаючы да актыўнай барацьбы з карупцыяй. У 1992 годзе Шарыф пачаў праводзіць аперацыю «Чыстка» у Карачы, накіраваную на памяншэнне сацыяльнай нестабільнасці ў горадзе і ліквідацыю яго палітычных праціўнікаў з арганізацыі індыйскіх імігрантаў Рух Махаджыра Каўмі. У той жа час урад Шарыфа не змог спыніць падзенне на траціну курсу пакістанскай рупіі да долара.
У выніку, 18 красавіка 1993 года прэзідэнт Пакістана Гудам Ісхак Хан спыніў дзейнасць урада Шарыфа па абвінавачванні ў карупцыі, непатызме і забойстве палітычных апанентаў і распусціў Нацыянальную асамблею, прызначыўшы новыя выбары і пераходны ўрад. Аднак праз шэсць тыдняў Вярхоўны суд краіны, настроены на карысць Шарыфа, адмяніў прэзідэнцкі ўказ. Армія Пакістана, зрэшты, адмовілася прызнаць гэта рашэнне, і пасля перамоў паміж Шарыфам і прэзідэнтам яны абодва сышлі ў адстаўку, і былі праведзены датэрміновыя выбары, на якіх перамогу атрымала Пакістанская народная партыя пад кіраўніцтвам Беназір Бхута.
У канцы 1996 года ўрад Бхута быў адпраўлена ў адстаўку, і ў наступным годзе адбыліся новыя выбары, на якіх партыя Шарыфа перамагла з вялікай перавагай. Адразу пасля прыходу да ўлады ён прыняў папраўкі да канстытуцыі, якія забаранялі прэзідэнту распускаць урад і давалі партыям права пазбаўляць сваіх дэпутатаў мандатаў за нязгоду з партыйнай лініяй. Гэтыя папраўкі зрабілі новую датэрміновую адстаўку ўрада амаль немагчымай. У канцы 1997 года суддзі прагаласавалі за адстаўку старшыні Вярхоўнага суда, пасля чаго сышоў у адстаўку і прэзідэнт Фарук Легары, прыхільнік Бхута, і новым прэзідэнтам стаў міністр юстыцыі Рафік Тарар. У тым жа годзе для барацьбы з тэрарызмам была заснавана асобая судовая сістэма, прызнаная ў наступным годзе неканстытуцыйнай Вярхоўным судом.
Адмена Шарыфам выхаднога дня ў пятніцу адштурхнула ад яго многіх кансерватыўна-рэлігійных прыхільнікаў і вымусіла шукаць падтрымкі ў свецкага ліберальнага электарата, які падтрымліваў Бхута. Для павышэння папулярнасці ўрада ў канцы 1997 года была адкрыта аўтамагістраль Лахор-Ісламабад, а ў пачатку 1998 года ў адказ на індыйскія ядзерныя выпрабаванні праведзены першыя ў гісторыі Пакістана выпрабавання ядзернай зброі. Аднак папулярнасць урада працягвала зніжацца. Пад маркай барацьбы з тэрарызмам Шарыф распусціў урад Сінда, заснаваў ваенныя трыбуналы і скараціў грамадзянскія свабоды. У лютым 1999 года ён правёў у Лахоры сустрэчу з індыйскім прэм’ер-міністрам Аталам Біхары Ваджпаі, накіраваную на паляпшэнне адносін паміж краінамі. Была падпісана Лахорская дэкларацыя, якая абмежавала ўзаемнае выкарыстанне ядзернай зброі. Аднак прадпрынятае па ініцыятыве камандуючага арміяй Первеза Мушарафа пранікненне пакістанскіх войскаў на індыйскую частку Кашміра прывяло да Каргільскай вайны, якая завяршылася пераканаўчай перамогай Індыі і абвастрэннем адносін паміж Шарыфам і Мушарафам.
У канцы 1998 года ўрад Шарыфа прапанаваў увесці ў Пакістане прававую сістэму, заснаваную на шарыяце, і ўвяло яе сярод плямёнаў памежнага Паўночнага захаду. Аднак закон, ухвалены Нацыянальнай асамблеяй, быў адхілены ў Сенаце. Тым часам эканамічная сітуацыя пагаршалася.
Калі 12 кастрычніка 1999 года Шарыф адправіў у адстаўку камандуючага арміяй Первеза Мушарафа і паспрабаваў не ўпусціць яго на тэрыторыю краіны, Мушараф здзейсніў ваенны пераварот, скінуўшы Шарыфа, які быў арыштаваны і прыгавораны да пажыццёвага зняволення. Зрэшты, прысуд быў заменены высылкай у Саудаўскую Аравію. У 2002 годзе ён саступіў старшынства ў партыі свайму брату Шахбазу Шарыфу.
У верасні 2007 года Шарыф паспрабаваў вярнуцца на радзіму, але не быў выпушчаны з самалёта[3]. У лістападзе 2007 года Шарыф усё ж вярнуўся для ўдзелу ў парламенцкіх выбарах. Пасля забойства Беназір Бхута ён першапачаткова заклікаў да іх байкоту і адстаўкі Мушарафа, але затым заключыў кааліцыйнае пагадненне з ПНП пад кіраўніцтвам мужа Бхута Асіфа Алі Зардары. На выбарах у пачатку 2008 года партыя Шарыфа заняла другое месца па колькасці мандатаў у Нацыянальную асамблею і выйграла мясцовыя выбары ў Пенджабе. Аднак неўзабаве пасля адмовы новага ўрада аднавіць на пасадзе звольненых Мушарафам суддзяў Шарыф перайшоў у апазіцыю. 16 сакавіка 2009 года ён быў узяты пад хатні арышт, але неўзабаве вызвалены[4].
5 чэрвеня 2013 года Наваз Шарыф у чацвёрты раз зацверджаны прэм’ер-міністрам Пакістана[5]. Вызвалены ад пасады Вярхоўным судом Пакістана ў канцы ліпеня 2017 года.
Цікавыя факты
[правіць | правіць зыходнік]- У 1998 годзе Шарыф і Атал Біхары Ваджпаі былі ўзнагароджаны Шнобелеўскай прэміяй міру за праведзеныя з розніцай у два тыдні ядзерныя выпрабаванні.
Узнагароды
[правіць | правіць зыходнік]- Ганаровы кавалер Вялікага крыжа ордэна Святога Міхаіла і Святога Георгія GCMG (Вялікабрытанія, 1997)
- Кавалер вялікага крыжа ордэна Добрай Надзеі (ПАР, 1999)
- Кавалер ордэна Рэспублікі (Турцыя, 2013)
Зноскі
- ↑ Nawaz Sharif // Encyclopædia Britannica Праверана 29 жніўня 2020.
- ↑ ESPNcricinfo — 1993. Праверана 29 жніўня 2020.
- ↑ Mercurynews.com, Former Pakistani PM Sharif deported to Saudi Arabia: officials
- ↑ BBC NEWS / World / Americas / Bodies exhumed near Mexican city(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 18 сакавіка 2009. Праверана 15 сакавіка 2009.
- ↑ Адпомсціў і вярнуўся.
 | ||
|---|---|---|
|  | |
Тэматычныя сайты | ||||
|---|---|---|---|---|
| Слоўнікі і энцыклапедыі | ||||