Народная партыя (Іспанія)

Народная партыя
ісп.: Partido Popular
Выява лагатыпа
Лідар Пабла Касада
Заснавальнік Manuel Fraga Iribarne[d]
Дата заснавання 20 студзеня 1989
Штаб-кватэра Мадрыд, Іспанія
Краіна
Ідэалогія кансерватызм[1][2]
хрысціянская дэмакратыя[2][3]
манархізм[4]
эканамічны лібералізм[2]
панеўрапеізм
ліберальны кансерватызм
правацэнтрызм[5][6][7][8]
правыя[9][10][11][12]
Інтэрнацыянал Міжнародны дэмакратычны саюз
Центрысцкі дэмакратычны інтэрнацыянал
Еўрапейская народная партыя
Маладзёжная арганізацыя New Generations of the People's Party of Spain[d]
Колькасць членаў 833 000 (2012)
Дэвіз Himno del Partido Popular
Постаці члены партыі ў катэгорыі (6 чал.)
Сайт pp.es
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Народная партыя (ісп.: Partido Popular) — кансерватыўная[1][2], ліберальна-кансерватыўная[13][14], і хрысціянска-дэмакратычная[2][3] палітычная партыя Іспаніі. З’явілася ў 1989 годзе пасля аб’яднання Народнага альянсу з Народна-дэмакратычнай партыяй і Ліберальнай партыяй.

Адна з двух найбуйнейшых партый Іспаніі разам з Іспанскай сацыялістычнай партыяй. Была кіруючай у Іспаніі з 2011 па 2018 год[15].

Была заснавана колішнімі членамі Іспанскай фалангі — адзінай існаваўшай партыі пры дыктатуры Франсіска Франка.

Частка Еўрапейскай народнай партыі, Міжнароднага дэмакратычнага саюза.

1976—1989

[правіць | правіць зыходнік]

Народны альянс

[правіць | правіць зыходнік]

Альянс з’явіўся пасля аб’яднання некалькіх невялікіх кансерватыўных партый, некаторыя з якіх узначальвалі былыя міністры ўрада Франка:

  • Партыя дэмократычных рэформ пад кіраўніцтвам Мануэля Фрагі, міністра інфармацыі ў 1962—1969 гадах, намесніка прэм’ер-міністра і міністра ўнутраных спраў 1975—1976 гадоў.
  • Іспанскі народны саюз Марцінеса Круса — міністра планавання развіцця ў 1973—1974 гадах і міністра адукацыі і навукі 1974—1976 гадоў.
  • Іспанская дэмакратычная партыя на чале з Федэрыка Сілва Муньёсам — міністрам грамадскіх работ у 1965—1970 гадах.
  • Сацыял-дэмакратычная партыя, якую ўзначальвае Лусіна дэ ла Фуэнтэ — міністр працы ў 1969—1975 гадах, а таксама намеснік прэм’ер-міністра ў 1974—1975 гадах.
  • Народны сацыяльны саюз (Генры Томас дэ Каранса).
  • Іспанская Нацыянальная супольнасць пад кіраўніцтвам Гансала Фернандэса дэ ла Мора — міністра грамадскіх работ у 1970—1974 гадах.
  • Яшчэ некалькі невялікіх партый.

На выбарах 1977 года альянс атрымаў 8,2% галасоў і 16 месцаў.

Дэмакратычная кааліцыя (1979)

[правіць | правіць зыходнік]

На выбарах 1979 года Народны альянс сфарміраваў дэмакратычную кааліцыю, а кандыдатам у прэзідэнты стаў Мануэль Фрага. Але вынікі былі горшымі, чым у 1977 годзе — 6% і 10 месцаў.

У 1979 годзе Мануэль Фрага стаў лідарам партыі.

Народная кааліцыя (1982)

[правіць | правіць зыходнік]

У 1982 годзе альянс аб’ядноўваецца з Народна-дэмократычнай партыяй і Ліберальнай партыяй. І становіцца апазіцыйнай партыяй з 26% галасоў і 107 месцамі.

Народная партыя (з 1989)

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля адстаўкі Мануэля Фрагі і паслядоўных перамог Іспанскай сацыялістычнай партыі на выбарах 1982 і 1986 гадоў Народны альянс знаходзіўся ў крызісе. Фрага зноў узначаліў яго і стварыў Народную партыю. У красавіку 1990 года Хасэ Марыя Аснар стаў лідарам партыі.

1996—2000

[правіць | правіць зыходнік]

На выбарах 1996 года партыя перамагае і Аснар становіцца прэм’ер-міністрам Іспаніі.

Урад пачынае лібералізацыю эканомікі. Спрабуе змяніць закон аб абмежаванні гандлю, прыняты сацыялістычным урадам. Расце ВУП.

2000—2004

[правіць | правіць зыходнік]

Партыя зноў перамагае на выбарах у 2000 годзе.

Павялічваецца колькасць выплат ахвярам тэрарызму. Павялічваюцца дзяржаўныя выдаткі на адукацыю. Прымаюцца новыя меры супраць нелегальнай эміграцыі, заключаюцца пагадненні аб рэпатрыяцыі з афрыканскімі краінамі, павялічваецца колькасць месцаў у прытулках.

З 2004 года

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля паражэння на выбарах і да 2011 года знаходзілася ў апазіцыі.

Прадстаўніцтва ў парламенце (1977—2008)

З 2011 года

[правіць | правіць зыходнік]

На парламенцкіх выбарах 2011 года набрала 44,62% ​​галасоў выбаршчыкаў, заваяваўшы 186 месцаў у парламенце. Старшыня Народнай партыі Марыяна Рахой узначаліў новы ўрад.

Перамога Пабла Касада на выбарах кіраўніцтва НП у ліпені 2018 года лічыцца паваротам партыі направа[16].

Вядомыя члены

[правіць | правіць зыходнік]
Галоўная сядзіба партыі (Мадрыд, вул. Генуі, д. 13)

Зноскі

  1. ↑ а б Ersson, Svante; Lane, Jan-Erik (1998). Politics and Society in Western Europe (4th ed.). SAGE. p. 108. ISBN 978-0-7619-5862-8. Праверана 17 August 2012.
  2. ↑ а б в г д Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010). Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared. Ashgate. p. 159. ISBN 978-0-7546-7840-3. From its original emphasis on a 'united and Catholic Spain', in the 1980s and 1990s it gradually evolved under the leadership of José Maria Aznar into a pragmatically-oriented conservative formation, with Christian democratic and, even more strongly, economically liberal elements.
  3. ↑ а б Magone, José María (2003). The Politics of Southern Europe: Integration Into the European Union. Greenwood Publishing Group. p. 145. ISBN 978-0-275-97787-0.
  4. ↑ Spain's King Juan Carlos abdicates to revive monarchy (2 чэрвеня 2014).
  5. ↑ Jansen, Thomas; Van Hecke, Steven (2011). At Europe's Service: The Origins and Evolution of the European People's Party. Springer Science & Business Media. p. 53. ISBN 9783642194146. The right-wing Conservative AP was now transformed into a party of the centre-right: it was renamed People's Party (Partido Popular, PP) in the spring of 1989.
  6. ↑ Newton, Michael T. (1997). Institutions of Modern Spain: A Political and Economic Guide. Cambridge University Press. p. 200. ISBN 9780521575089. Since the 're-launch' of 1989, the party has established itself clearly as a party of the centre-right...
  7. ↑ Meyer Resende, Madalena (2014). Catholicism and Nationalism: Changing Nature of Party Politics. Routledge. p. xix. ISBN 9781317610618. In 1989 the AP transformed into the Partido Popular (PP) — a coalition of center-right forces...
  8. ↑ Matuschek, Peter (2004). "Who Learns from Whom: The Failure of Spanish Christian Democracy and the Success of the Partido Popular". In Steven Van Hecke, Emmanuel Gerard (рэд.). Christian Democratic Parties in Europe Since the End of the Cold War. Leuven University Press. p. 243. ISBN 9789058673770.
  9. ↑ Ferreiro, Jesus; Serrano, Felipe (2001). Philip Arestis; Malcolm C. Sawyer (рэд-ры). The economic policy of the Spanish Socialist governments: 1982–1996. Edward Elgar Publishing. p. 155. ISBN 1843762838. Праверана 2015-01-30. {{cite book}}: |work= ігнараваны (даведка)
  10. ↑ Encarnación, Omar G. (2008). Spanish Politics: Democracy After Dictatorship. Polity. pp. 61–64. ISBN 0745639925. Праверана 2015-01-30.
  11. ↑ Íñigo-Mora, Isabel (2010). Cornelia Ilie (рэд.). Rhetorical strategies in the British and Spanish parliaments. John Benjamins Publishing. p. 332. ISBN 9027206295. Праверана 2015-01-30. {{cite book}}: |work= ігнараваны (даведка)
  12. ↑ DiGiacomo, Susan M. (2008). Sharon R. Roseman; Shawn S. Parkhurst (рэд-ры). Re-presenting the Fascist Classroom: Education as a Space of Memory in Contemporary Spain. SUNY Press. p. 121. ISBN 0791479013. Праверана 2015-01-30. {{cite book}}: |work= ігнараваны (даведка)
  13. ↑ Inmaculada Egido (2005). Transforming Education: The Spanish Experience. Nova Publishers. p. 14. ISBN 978-1-59454-208-4.
  14. ↑ Fernando Reinares (2014). "The 2004 Madrid Train Bombings". In Bruce Hoffman; Fernando Reinares (рэд-ры). The Evolution of the Global Terrorist Threat: From 9/11 to Osama bin Laden's Death. Columbia University Press. p. 32. ISBN 978-0-231-53743-8.
  15. ↑ Апазіцыйная Народная партыя перемагла на выбарах у Іспаніі
  16. ↑ "Spain: People's Party picks Pablo Casado as new leader". Al Jazeera. 21 July 2018. Праверана 22 July 2018.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]