Нацыянальная акадэмія навук Украіны

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Нацыянальная акадэмія навук.
Нацыянальная акадэмія навук Украіны
(НАНУ)

Памяшканне Прэзідыума НАН Украіны
на вуліцы Уладзімірскай у Кіеве
Дата заснавання 1918
Тып нацыянальная акадэмія навук
Кіраўнік Уладзімір Іванавіч Вярнадскі[1][2] і Уладзімір Іпалітавіч Ліпскі[3][4]
Прэзідэнт Анатоль Глебавіч Загародні
Супрацоўнікі
  • 27 807 чал.
Размяшчэнне Кіеў
Сайт www.nas.gov.ua
Узнагароды
ордэн Леніна ордэн Дружбы народаў
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нацыянальная акадэмія навук Украіны (НАНУ) — вышэйшая навуковая арганізацыя Украіны.

Мэтай дзейнасці Нацыянальнай акадэміі навук Украіны з’яўляецца атрыманне новых і абагульненне існуючых ведаў аб прыродзе, чалавеку і грамадстве, распрацоўка навуковых асноў навукова-тэхнічнага, сацыяльна-эканамічнага і культурнага развіцця краіны, усебаковае садзейнічанне прымяненне вынікаў навуковых даследаванняў, падрыхтоўка навуковых кадраў вышэйшай кваліфікацыі, фарміраванне навуковага светапогляду ў грамадстве.

НАН Украіны арганізуе і праводзіць фундаментальныя і прыкладныя навуковыя даследаванні па найважнейшых праблемах прыродазнаўчых, тэхнічных, сацыяльных і гуманітарных навук[5].

У структуру НАН Украіны уваходзіць 174 інстытута, у працы якіх занята 45 тыс. чалавек.

Гісторыя

[правіць | правіць зыходнік]

Заснавана 27 лістапада 1918 урадам гетмана Паўла Скарападскага як Украінская акадэмія навук. З 1921 па 1935 — Усеўкраінская акадэмія навук, з 1935 па 1936 — Украінская акадэмія навук, з 1936 па 1991 — Акадэмія навук УССР, з 1991 па 1994 — Акадэмія навук Украіны, з 1994 — пад сучаснай назвай.

З 1993 па 2017 — базавая акадэмія навук Міжнароднай асацыяцыі акадэмій навук.

Прэзідэнты

[правіць | правіць зыходнік]

Некаторыя з акадэмікаў

[правіць | правіць зыходнік]

Інстытуты

[правіць | правіць зыходнік]

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Geltman D. V. Владимир Леонтьевич Комаров: краткий биографический очерк, Vladimir Leontyevich Komarov: a short biography // Историко-биологические исследования — 2020. — Vol. 12, Iss. 4. — P. 12–37. — ISSN 2076-8176; 2500-1221 — doi:10.24411/2076-8176-2020-14002
  2. ↑ Колчинский Э. И. Владимир Иванович Вернадский (1863–1945), Vladimir I. Vernadsky (1863–1945) // Историко-биологические исследования — 2013. — Т. 5, вып. 3. — С. 90–93. — ISSN 2076-8176; 2500-1221
  3. ↑ Сытин А. К., Сластунов Д. Д. В.Л. Комаров и авторы «Флоры СССР», Vladimir Komarov and the authors of “Flora of the USSR” // Историко-биологические исследования — 2021. — Т. 13, вып. 1. — С. 24–71. — ISSN 2076-8176; 2500-1221 — doi:10.24411/2076-8176-2021-11002
  4. ↑ Гельтман Д. В. Интересный текст, написанный учёным с непростым характером: Размышление над автобиографией Михаила Григорьевича Попова, An interesting text written by a scientist with a complicated personality: A reflection about Mikhail Grigorʹevich Popov’s autobiography // Историко-биологические исследования — 2020. — Т. 12, вып. 1. — С. 138–153. — ISSN 2076-8176; 2500-1221 — doi:10.24411/2076-8176-2020-11008
  5. ↑ Статут Національної академії наук України
  6. ↑ Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0188-5 (т. 11). — С. 111.