Нгуен Хюэ | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
в’етн.: Nguyễn Huệ в’етн.: Nguyễn Quang Bình в’етн.: Quang Trung | |||||||
![]() | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Nguyễn Nhạc[d] | ||||||
Пераемнік | Nguyễn Quang Toản[d] | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
1752[1] |
||||||
Смерць |
16 верасня 1792[2] |
||||||
Месца пахавання | |||||||
Род | Tây Sơn dynasty[d] | ||||||
Імя пры нараджэнні | в’етн.: Hồ Thơm | ||||||
Бацька | Hồ Phi Phúc[d] | ||||||
Жонка | Bùi Thị Nhạn[d], Lê Ngọc Hân[d] і Phạm Thị Liên[d] | ||||||
Дзеці | Nguyễn Quang Toản[d] і Nguyễn Quang Thùy[d] | ||||||
Званне | генерал | ||||||
Бітвы | |||||||
![]() |
Нгуен Хюэ, Нгуен Хуэ[3] — другі імператар в’етнамскай дынастыі Тайшон , які кіраваў з 1788 да 1792 года. Быў адным з самых паспяховых палкаводцаў у гісторыі В’етнама. Правіў пад дэвізам Куанг-чунг[3].
Нгуен Хюэ і яго браты, вядомыя як браты Тэйшон, былі лідэрамі знакамітага Тэйшонскага паўстання. Падняўшы яго, яны заваявалі В’етнам, зрынуўшы дынастыю Ле і два канкуруючых феадальных дома: Нгуен на поўдні і Чынь на поўначы.
Пасля некалькіх гадоў пастаянных ваенных дзеянняў Нгуен Хюэ памёр ва ўзросце 40 гадоў, магчыма, з-за інсульту[4]. Да сваёй смерці ён планаваў працягнуць свой паход на поўдзень, каб знішчыць войска Зя Лонга, спадчынніка князёў Нгуен. Смерць Нгуен Хюэ прывяла да падзення дынастыі Тайшон . Яго пераемнікі не змаглі выканаць планы, якія ён пакінуў для кіраўнікоў В’етнама. Тым не менш яго заваяванні паклалі пачатак перыяду прыкладна ў стагоддзе працягласцю, на працягу якога В’етнам быў і адзіным, і незалежным, — да заваявання краіны французамі ў 1884 годзе.