Нікол Пашынян

Нікол Пашынян
арм.: Նիկոլ Փաշինյան
дэпутат Нацыянальнага сходу Арменіі[d]
6 мая 2012 — 8 мая 2018
прэм’ер-міністр Арменіі
8 мая 2018 — 25 красавіка 2021
Папярэднік Карэн Карапецян[d]
прэм’ер-міністр Арменіі
з 20 чэрвеня 2021
прэм’ер-міністр Арменіі
25 красавіка 2021 — 20 чэрвеня 2021
Нараджэнне 1 чэрвеня 1975(1975-06-01)[1][2] (49 гадоў)
Жонка Anna Hakobyan[d]
Веравызнанне Армянская апостальская царква
Партыя
Адукацыя
Месца працы
Аўтограф Выява аўтографа
Узнагароды
Order of Pius IX
Сайт primeminister.am
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ніко́л Вава́евіч Пашыня́н (арм.: Նիկոլ Վովայի Փաշինյան; нар. 1 чэрвеня 1975, Іджэван, Армянская ССР)  — армянскі дзяржаўны дзеяч, палітык. Прэм’ер-міністр Арменіі з 8 мая 2018 года.[3]

Лідар фракцыі «Елк» у нацыянальным сходзе Арменіі (2017—2018). Дэпутат Нацыянальнага сходу Арменіі (2012—2018).

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 1 чэрвеня 1975 года ў горадзе Іджэван.

Скончыў мясцовую школу № 1 у 1991 годзе і паступіў на аддзяленне журналістыкі філалагічнага факультэта Ерэванскага дзяржаўнага ўніверсітэта. Праз чатыры гады выключаны з ВНУ за палітычную дзейнасць.

Адначасова з вучобай займаўся журналістыкай.

З 1993 года па 1994 год — карэспандэнт газеты «Дпруцюн».

З 1994 года па 1997 года — карэспандэнт газет «Лрагір», «Лрагір-ор» і «Маларак»; з 1995 года па 1997 год — рэдактар укладыша «Эм-эс-э» газеты «Маларак».

У 1998 годзе заснаваў і стаў галоўным рэдактарам газеты «Арагір». Улетку 1999 года пачаўся судовы працэс у дачыненні да Пашыняна, газету якога абвінавацілі ў публікацыі паклёпніцкага матэрыялу ў адрас жонкі дэпутата армянскага парламента Арташэса Гегамяна і згадванні прозвішча Норыка Айвазяна, прафесара Ерэванскага дзяржуніверсітэта і кандыдата ў дэпутаты парламента.

На газету «Арагір» быў накладзены штраф у памеры 25 тысяч долараў, а судовымі прыставамі была апісаная маёмасць выдання. Суд першай інстанцыі прызнаў Нікола Пашыняна вінаватым па трох пунктах абвінавачвання і прысудзіў да аднаго года зняволення. Пасля гэтага газета «Арагір» была закрытая.

Апеляцыйны суд прызнаў Пашыняна вінаватым паводле артыкулаў: службовая халатнасць, абраза прадстаўніка ўлады падчас выканання ім службовых абавязкаў і невыкананне прысуду суда. Пашынян ў выніку быў прысуджаны да года пазбаўлення волі (па першым артыкуле), да кампенсацыі ўрону ў памеры 20 мінімальных заробкаў (па другім артыкуле) і пакрыцця страт, у тым жа аб’ёме (па трэцім артыкуле). Касацыйны суд Арменіі пакінуў прысуд без змен.

Улетку 1999 года стаў галоўным рэдактарам газеты «Айкакан жаманак».

На парламенцкіх выбарах 2007 года Пашынян быў першым нумарам у спісе блока «імпічмент», які патрабаваў адстаўкі прэзідэнта Роберта Качарана, прэм’ера Сержа Саргсяна. У выніку блок заняў 12-е месца, набраўшы 1,29 % галасоў (больш за 17 тысяч выбаршчыкаў). Нікол Пашынян назваў вынікі выбараў сфальсіфікаванымі і запатрабаваў прызначыць новыя выбары.

У 2008 годзе — член перадвыбарчага штаба кандыдата ў прэзідэнты РА Лявона Тэр-Петрасяна. Пасля беспарадкаў 1-2 сакавіка 2008 года ў Ерэване абвешчаны ў вышук. У 2009 годзе здаўся ўладам. У студзені 2010 года быў асуджаны на 7 гадоў па абвінавачванні ў арганізацыі масавых беспарадкаў. Пазней суд удвая скараціў тэрмін, а ў маі 2011 года ён выйшаў на свабоду паводле амністыі ў гонар 20-годдзя незалежнасці Арменіі.

У 2012 годзе абраны дэпутатам Нацыянальнага сходу Арменіі па прапарцыйнай выбарчай сістэме ад партыйнага блока «Армянскі нацыянальны кангрэс».

З 2013 года — член «Грамадзянскага дагавора».

З 2016 — член партыі «Елк».

У 2017 годзе абраны дэпутатам Нацыянальнага сходу Арменіі ад партыі «Елк».

У верасні 2017 года балатаваўся на пасаду мэра Ерэвана і заняў другое месца, набраўшы 21 % галасоў.

У красавіку 2018 года арганізаваў акцыі пратэсту супраць абрання прэм’ер-міністрам Сержа Саргсяна. 22 красавіка Пашынян і Саргсян правялі перамовы, аднак новаабраны прэм’ер-міністр пакінуў сустрэчу, пасля таго як лідар апазіцыі заявіў, што гатовы абмяркоўваць толькі адстаўку Саргсяна. У гэты жа дзень падчас шэсця ў цэнтры Ерэвана паліцыя затрымала Нікола Пашыняна[4]. Пазней, 23 красавіка, Нікол Пашынян быў звольнены[5]. У гэты ж дзень прэм’ер Саргсян падаў у адстаўку, заявіўшы: «Нікол Пашынян быў правы. Я памыліўся. Створаная сітуацыя мае некалькі рашэнняў, але ні адно з іх я не пайду. Гэта не маё. Я пакідаю пасаду кіраўніка краіны»[6].

З 8 мая 2018 года — прэм’ер-міністр Арменіі. 16 кастрычніка падаў у адстаўку, патлумачыўшы, што адстаўка носіць фармальны характар і патрэбна для роспуску парламента. Нацыянальны сход Арменіі 1 лістапада другі раз не абраў прэм’ер-міністра краіны, у адпаведнасці з канстытуцыяй краіны парламент распускаецца. Датэрміновыя выбары прызначаныя на пачатак снежня 2018 года[7].

Пасля паражэння армянскага боку ў вайне ў Нагорным Карабаху Нікол Пашынян падаў у адстаўку з пасады прэм'ер-міністра 25 красавіка 2021 года, пачаўшы працэс датэрміновых парламенцкіх выбараў у Арменіі. Пасля адстаўкі выконваў абавязкі прэм'ер-міністра краіны да выбараў, якія адбыліся 20 чэрвеня 2021 года[8].

На выбарах яго партыя атрымала ў Нацыянальным сходзе большасць галасоў. 2 жніўня 2021 Прэзідэнт Арменіі Армен Саркісян назначыў Нікола Пашыняна прэм’ер-міністрам[9].

Погляды

[правіць | правіць зыходнік]

Будучы апазіцыйным дэпутатам, Пашынян заяўляў пра тое, што Арменія ўступіла ў Еўразійскі эканамічны саюз (ЕАЭС) «не добраахвотна, а вымушана»[10].

У красавіку 2016 года непасрэдна пасля ўзброеных сутыкненняў у акупаванай Азербайджанам частцы Нагорна-Карабахскай Рэспублікі выступаў за ўдзел яе прадстаўнікоў у любых перамовах па пытанні незалежнасці Арцаха[11].

Сям’я

[правіць | правіць зыходнік]

Жанаты, выхоўвае трох дачок і сына.[12] Жонка  — Ганна Акапян, з’яўляецца галоўным рэдактарам газеты «Айкакан жаманак».[13]

Зноскі

  1. ↑ Nikol Paschinjan // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ Nikol Paschinjan // Munzinger Personen Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ "Нікол Пашынян абраны прэм'ерам". Sputnik Арменія. Праверана 2018-05-08.
  4. ↑ У Ерэване паліцыя разганяе пратэстоўцаў. Лідар апазіцыі затрыманы
  5. ↑ Нікола Пашыняна вызвалілі з-пад варты: як гэта было. armeniasputnik.am. Праверана 23 красавіка 2018.
  6. ↑ «Я быў няправы»: Серж Саргсян звярнуўся да народа Арменіі ў апошні раз у якасці прэм’ера
  7. ↑ nashaniva.by
  8. ↑ https://news.tut.by/economics/727987.html?utm_campaign=recirculation_mail&utm_medium=right_news&utm_source=news.tut.by Архівавана 25 красавіка 2021.
  9. ↑ belta.by
  10. ↑ Арменію прымусілі ўступіць у ЕАЭС — Нікол Пашынян(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 15 мая 2018. Праверана 18 кастрычніка 2018.
  11. ↑ Нікол Пашынян: «Улады Азербайджана, той жа Аліеў, хоць бы яшчэ год не павінны выходзіць з шоку»
  12. ↑ Нікол Пашынян
  13. ↑ Нікол Пашынян: што мы ведаем пра яго?

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]