Пасудзіна Дзьюара — пасудзіна, прызначаная для працяглага захоўвання рэчываў пры падвышанай або паніжанай тэмпературы. Перад змяшчэннем у пасудзіну Дзьюара рэчыва неабходна нагрэць або астудзіць. Пастаянная тэмпература падтрымліваецца пасіўнымі метадамі, за кошт добрай цеплаізаляцыі і / або працэсаў у рэчыве (напрыклад, кіпенне). У гэтым асноўнае адрозненне пасудзіны Дзьюара ад тэрмастатаў, крыястатаў.
Першы кантэйнер для захоўвання звадкаваных газаў быў распрацаваны ў 1881 годзе нямецкім фізікам А. Ф. Вейнхольдам. Ён уяўляў сабой шкляную скрыню з падвойнымі сценкамі з адпампаваным з міжсценачнай прасторы паветрам і быў выкарыстаны фізікамі К. Альшэўскім і С. Урублеўскім для захоўвання вадкага кіслароду.
Шатландскі фізік і хімік сэр Джэймс Дзьюар у 1892 годзе ўдасканаліў шкляную скрыню Вейнхольда, ператварыўшы яе ў двухсценкавую колбу з вузкім горлам для памяншэння выпарэння вадкасці. Межсценачную прастору пасерабрылі і з яе аткачана паветра. Гэтую канструкцыю Дзьюар падвесіў на спружынах у металічным кажусе. Дзякуючы сваёй распрацоўцы Дзьюар першым змог атрымаць і захаваць вадкі (1898) і нават цвёрды (1899) вадарод.
Першыя пасудзіны Дзьюара для камерцыйнага выкарыстання былі зроблены ў 1904 годзе, калі была заснавана нямецкая фірма Thermos GmbH па вытворчасці тэрмасаў.
Арыгінальная пасудзіна Дзьюара ўяўляў сабой шкляную колбу з падвойнымі сценкамі, з прасторы паміж якімі выпампавана паветра. Для памяншэння страты на выпраменьванне абедзве ўнутраныя паверхні колбы былі пакрыты пластом, які адлюстроўваюць. Дзюар выкарыстаў срэбра. Падобная канструкцыя ўжываецца і ў сучасных танных бытавых тэрмасах.