Прэзідэнт Мексіканскіх Злучаных Штатаў | |
---|---|
Presidente de los Estados Unidos Mexicanos | |
| |
Пасаду займае Андрэс Мануэль Лопес Абрадор з 1 снежня 2018 | |
Узначальвае | |
Афіцыйная рэзідэнцыя | Лос-Пінас |
Прызначаецца | па выніках прамых выбараў |
Тэрмін паўнамоцтваў | 6 гадоў, не больш за адзін тэрмін |
Пасада з’явілася | 10 кастрычніка 1824 |
Першы на пасадзе | Гуадалупэ Вікторыя |
Сайт | presidencia.gob.mx |
Прэзідэнт Мексіканскіх Злучаных Штатаў — кіраўнік выканаўчай улады Мексікі.
Прэзідэнт выбіраецца на шасцігадовы тэрмін без права перавыбрання. Выбары праходзяць у адзін тур і пераможца вызначаецца простай большасцю галасоў. У 2017 годзе прэзідэнтам Мексікі быў абраны Андрэс Мануэль Лопес Абрадор (заняў пасаду 1 снежня 2018 года).
У якасці кіраўніка выканаўчай улады Прэзідэнт кіруе ўсім дзяржаўным апаратам, прызначае і звальняе вышэйшых службовых асоб Федэрацыі і Федэральнай акругі, узначальвае ўзброеныя сілы. Яму пададзена права заканадаўчай ініцыятывы, і практычна большасць законапраектаў, якія абмяркоўваюцца і зацвярджаюцца Кангрэсам, зыходзіць ад выканаўчай улады. Прэзідэнт мае права вета, аднак з прычыны таго, што ён мае магчымасць цалкам кантраляваць заканадаўчы працэс, яно не атрымала ў Мексіцы распаўсюджання. Прэзідэнт мае права ўводзіць надзвычайнае становішча, прыпыняць дзеянне канстытуцыйных гарантый, рэалізоўваць магчымасць федэральнай інтэрвенцыі ва ўнутраныя справы штатаў. Ён выдае дэкрэты, якія маюць сілу закона. Усе пастановы, дэкрэты, рашэнні і загады Прэзідэнта павінны быць змацаваны подпісам дзяржаўнага сакратара, да якога адносіцца адпаведны акт[1].
Нароўні з шырокімі паўнамоцтвамі прэзідэнт у сваіх дзеяннях звязаны са мноствам пісаных і няпісаных умоўнасцей і абмежаванняў. Перш за ўсё, ён абавязаны выконваць канстытуцыю, па-другое, яго тэрмін кіравання абмежаваны 6 гадамі. Ставіць пытанне аб другім тэрміне азначае парушыць адзін з асноўных ідэалаў Мексіканскай рэвалюцыі — «неперавыбранне». Таксама прэзідэнт не можа адкрыта паквапіцца на асноўныя дэмакратычныя заваяванні рэвалюцыі, на закон аб аграрнай рэформе, аб нацыяналізацыі нафтаздабычы і яе першаснай перапрацоўцы, на незалежны замежнапалітычны курс краіны, які стаў ужо традыцыйным, і інш. Гэта прадвызначае пераемнасць палітыкі кожнай адміністрацыі па шэрагу кардынальных кірункаў, а таксама забяспечвае ёй шырокую падтрымку насельніцтва.