П’ер Мендэс-Франс

П’ер Мендэс-Франс
фр.: Pierre Mendès France
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d]
3 красавіка 1967 — 30 мая 1968
Папярэднік Jean Vanier[d]
Пераемнік Jean-Marcel Jeanneney[d]
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
18 чэрвеня 1954 — 23 лютага 1955
Папярэднік Жазеф Ланьель
Пераемнік Эдгар Фор
міністр замежных спраў Францыі
18 чэрвеня 1954 — 20 студзеня 1955
Папярэднік Жорж Бідо
Пераемнік Эдгар Фор
Нараджэнне 11 студзеня 1907(1907-01-11)[1][2][…]
Смерць 18 кастрычніка 1982(1982-10-18)[1][2][…] (75 гадоў)
Месца пахавання
Імя пры нараджэнні фр.: Pierre Isaac Isidore Mendès France[4]
Жонка Marie-Claire Mendès France[d]
Дзеці Michel Mendès France[d]
Веравызнанне іўдаізм
Партыя
Член у
Адукацыя
Бітвы
Узнагароды
ваенны крыж 1939—1945 гадоў Ваенны крыж Médaille de la Résistance камандор ордэна Ганаровага Легіёна
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

П’ер Мендэс-Франс (фр.: Pierre Mendès France; 11 студзеня 1907, Парыж — 18 кастрычніка 1982, Парыж) — французскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, Прэм’ер-міністр Францыі.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Атрымаў юрыдычную адукацыю і стаў самым маладым адвакатам Францыі на той час ва ўзросце 22 гадоў. У 1932 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход ад Радыкальнай партыі. Падчас Другой сусветнай вайны далучыўся да Супраціву, пасля чаго працаваў ва ўрадзе Шарля дэ Голя ў якасці міністра фінансаў.

Заняў пасаду прэм’ер-міністра краіны ў чэрвені 1954 года, у адзін з найскладанейшых перыядаў у гісторыі Францыі. Яго галоўнымі дасягненнямі былі:

  • Завяршэнне вайны ў Індакітаі і падпісанне Жэнеўскіх пагадненняў, што паклала канец франка-в’етнамскаму канфлікту.
  • Пачатак дэкаланізацыйнага працэсу, асабліва ў Тунісе і Марока.
  • Эканамічныя і сацыяльныя рэформы, скіраваныя на стабілізацыю фінансавай сітуацыі і мадэрнізацыю краіны.

Аднак яго палітыка выклікала супраціў кансерватыўных колаў і часткі саюзнікаў, што прывяло да яго адстаўкі ў лютым 1955 года. Пасля адстаўкі ён заставаўся актыўным у палітычным жыцці, выступаў супраць вайны ў Алжыры і крытыкаваў вяртанне да ўлады Шарля дэ Голя ў 1958 годзе. У 1960-х гадах ён падтрымаў левыя сілы і быў блізкім да Сацыялістычнай партыі.

Ён застаўся ў гісторыі Францыі як сімвал рэфарматарскай і дэмакратычнай палітыкі. Яго імкненне да празрыстага кіравання і адданасць дэмакратычным каштоўнасцям зрабілі яго адной з найбольш паважаных фігур французскай палітыкі сярэдзіны XX стагоддзя.

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б Pierre, Isaac, Isidore Mendès France // Sycomore / Assemblée nationale Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б Pierre Mendes-France // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Мендес-Франс Пьер // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  4. ↑ а б в Fichier des personnes décédées mirror Праверана 30 сакавіка 2021.
  5. ↑ Beauvis C., Langlade V. d. Le columbarium du Père-Lachaise — 1992. — С. 48. — ISBN 978-2-86514-022-0