Рамуальд Ялбжыкоўскі

Рамуальд Ялбжыкоўскі
Romuald Jałbrzykowski
Рамуальд Ялбжыкоўскі
Архібіскуп віленскі
24 чэрвеня 1926 — 19 чэрвеня 1955
Царква Каталіцкая царква
Папярэднік Ян Цепляк
Пераемнік Юліёнас Сцяпанавічус
Адукацыя
Дзейнасць каталіцкі святар, каталіцкі біскуп
Месца працы
Нараджэнне 7 лютага 1876(1876-02-07)
Смерць 19 чэрвеня 1955(1955-06-19) (79 гадоў)
Пахаванне
Прыняцце свяшчэннага сану 9 сакавіка 1901
Епіскапская хіратонія 30 лістапада 1918
Узнагароды
Крыж Храбрых залаты крыж Заслугі кавалер Вялікага крыжа ордэна Адраджэння Польшчы камандор ордэна Адраджэння Польшчы Gold Cross of Merit with Swords
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ялбжыкоўскі.

Рамуальд Ялбжыкоўскі (польск.: Romuald Jałbrzykowski; 7 лютага 1876(1876-02-07)[1], Лэнтова-Дэмб[d], Варшаўскае генерал-губернатарства — 19 чэрвеня 1955(1955-06-19)[1], Беласток) — рымска-каталіцкі царкоўны дзеяч Польшчы, Заходняй Беларусі і Літвы. Доктар тэалогіі.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 7 лютага 1876 года ў м. Лэнтова-Дэмб Ломжынскай губерні.

Скончыў каталіцкую духоўную семінарыю ў г. Сейны і Пецярбургскую каталіцкую духоўную акадэмію (1902). У 1901 годзе пасвячоны ў ксяндзы. У 1902—1908 гадах выкладаў у Сейненскай семінарыі. 3 1910 года — анонік капітула Сейненскай дыяцэзіі. У Першую сусветную вайну ў 1915 годзе выехаў у Магілёў, у 1916 годзе — у Мінск, дзе ствараў камітэты дапамогі бежанцам-палякам.

У 1917—1918 гадах — у Сейненскай дыяцэзіі, генеральны вікарый парафій яе ўсходняй часткі, выдаваў часопіс «Tygodnik katolicki» («Каталіцкі штотыднёвік»). У 1918—1925 гадах — біскуп-суфраган Сейненскай дыяцэзіі з рэзідэнцыяй у г. Ломжа. У 1925—1926 гадах кіраваў новаўтворанай Ломжынскай дыяцэзіяй. 3 1926 года — архібіскуп і мітрапаліт віленскі, патрон буйнейшай клерыкальнай арганізацыі на тэрыторыі ўсходніх ваяводстваў Польшчы — «Каталіцкай лігі». Садзейнічаў актывізацыі каталіцкай царквы ў Заходняй Беларусі. Склікаў з’езды біскупаў і манаскіх ордэнаў. Прыхільнік адраджэння царкоўнай уніі ў форме «ўсходнеславянскага абраду». Супрацьстаяў захадам «Беларускай хрысціянскай дэмакратыі» ўзмацніць беларускі ўплыў у царкве.

У кастрычніку 1939 года арыштаваны органамі НКУС СССР па абвінавачанні ў антысавецкай дзейнасці. У выніку хадайніцтва Ватыкана вызвалены ў сакавіку 1941 года і прызначаны апасталічным адміністратарам над усімі дыяцэзіямі Літвы, Беларусі, Латвіі і ўсходніх раёнаў Польшчы. У лютым 1942 года арыштаваны гестапа па абвінавачанні ў сувязях з польскім падполлем. Пасля пратэстаў Ватыкана Р. Ялбжыкоўскаму прапанавана выйсці з турмы, але ён адмовіўся, патрабуючы вызваліць і іншых арыштаваных прэлатаў. Вызвалены ў верасні 1944 года Чырвонай Арміяй.

У ліпені 1945 года дэпартаваны ў Польшчу, заснаваў у Беластоку сваю кафедру. Да смерці лічыўся мітрапалітам віленскім, хоць фактычна кіраваў толькі часткай мітраполіі на тэрыторыі ПНР.

Памёр 19 чэрвеня 1955 года ў Беластоку. Пахаваны ў Архікафедральным касцёле Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі ў Беластоку.

Зноскі

  1. ↑ а б Romuald Jałbrzykowski // Internetowy Polski Słownik Biograficzny

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]