Рольф Штайнер

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Штайнер.

Рольф Штайнер
Дата нараджэння	3 студзеня 1933(1933-01-03) (91 год)
Месца нараджэння	Мюнхен, Верхняя Баварыя, Баварыя, Германскі рэйх
Грамадзянства	Германія
Прыналежнасць	Французскі замежны легіён, OAS  (фр.), Узброеныя сілы Біяфры  (англ.), Вызваленчы рух Паўднёвага Судана  (англ.)
Род войскаў	найміты
Гады службы	1950—1959/1967—1968/1969—1970
Званне	маёр
Камандаваў	4-я дэсантная брыгада (Біяфра)
Бітвы/войны	Індакітайская вайна, Вайна за незалежнасць Алжыра, Грамадзянская вайна ў Нігерыі, Першая грамадзянская вайна ў Судане  (англ.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рольф Франц Хайнц Штайнер (ням.: Rolf Franz Heinz Steiner; нар. 3 студзеня 1933) — былы нямецкі найміт, удзельнік некалькіх ваенных канфліктаў.

Ранняе жыццё

Нарадзіўся ў сям’і лётчыка Першай сусветнай вайны, які служыў у эскадрыльі Манфрэда фон Рыхтгофена. Дзяцінства прайшло ў Трэцім Рэйху. Распаўсюджаны міф, что падчас Другой сусветнай Штайнер уступіў у Гітлерюгенд, але яму на момант падзення нацысцкай улады не было 14 гадоў. Аднак хлопчык, адпаведна ўзросту, быў членам дзіцячай арганізацыі «Юнгфольк»^[1].

У 17 гадоў Штайнер пачаў ваенную кар’еру ў Французскім замежным легіёне^[2]. Залічаны ў 1-ы парашутны полк^[3]. У складзе фарміравання змагаўся ў Індакітаі і Алжыры, даслужыўшыся да сяржанта. У 1959 годзе звольнены з-за сухоты^[2].

На «грамадзянцы» ўступіў ва ўльтраправую групоўку OAS  (фр.) і стаў камандзірам аднаго з сектараў падпольнай арганізацыі^[3]. За сувязь з баевікамі трапіў у турму. Пасля зняволення адкрыў невялікае кафэ ў Парыжы. Мірнае жыццё не вельмі спадабалася Штайнеру, таму ён вырашыў стаць наймітам^[4].

Наёмніцтва

Сваю найміцкую кар’еру немец пачаў у Біяфры і нават прыняў грамадзянства дзяржавы. У краіну ён першапачаткова прыбыў як ваенны кансультант. Пасля першых сваіх поспехаў пад Энугу ў студзені 1968 года найміт атрымаў званне маёра. Пад яго кіраўніцтвам спачатку дзейнічала група камандас, пазней — 4-я дэсантная брыгада^[4].

Зайздрасць з боку біяфрыйскіх генералаў і правальная аперацыя «Хірасіма»  (англ.) ў лістападзе 1968 года пахіснулі пазіцыі найміта^[5]. Апошняй кроплей стала п’яная бойка Штайнера з прэзідэнцкай аховай. Немца і яшчэ пяць наймітаў выслалі з Біяфры^[6].

Пасля Біяфры ваенны авантурыст некаторы час жыў у Швейцарыі. Між тым яму паступалі прапановы з іншымі наёмніцкімі місіямі, але ён адмаўляўся. Аднак пазней далучыўся да сепаратыстаў Паўдневага Судана. У чэрвені 1969 года ён прыбыў у «гарачую кропку» ў якасці эмісара дабрачыннай каталіцкай арганізацыі. Штайнер спрабаваў пасродкам гуманітарнай дапамогі аказаць падтрымку баевікам. Пазней на немца звярнулі ўвагу кіраўнікі паўстанцаў, і той заняўся ваеннай падрыхтоўкай сепаратыстаў^[7]

У кастрычніку 1970 года ён вырашыў, што яго місія ў Судане скончана і пара вяртацца ў Еўропу. Аднак ва Угандзе найміта арыштавалі і перадалі суданцам. У жніўні 1971 года хартумскі суд вынес Штайнеру смяротны прысуд, але затым яго замянілі на 20-гадовае турэмнае зняволенне. Пасля трох з паловай гадоў пры дапамозе ўрада ФРГ Штайнера вызвалілі^[8].

Пасля Афрыкі

У 1976 годзе ў прэсе з’явіліся чуткі, что Штайнер змагаецца ў Ліване, аднак выданне Die Zeit абвергла гэта^[9].

У 1982 годзе ўступіў у судовыя цяжбы з заходнегерманскім урадам, паколькі ўлады патрабавалі выплаціць выдаткі за вываз з Судана. Штайнер сцвярджаў, што яго сілай прымусілі трапіць на тэрыторыю ФРГ супраць яго волі^[10].

Станам на 2013 год жыў у родным Мюнхене, часта наведваў піўныя і па-ранейшаму захоўваў, як пісалі журналісты, «ваяўнічы настрой»^[11].

Сям’я

З першай жонкай ажаніўся ў 1963 годзе і пражываў у Ніцы^[2]. З другой жыў у рэгіёне Мюнстэрланд  (ням.)^[9].

Погляды

Штайнер ніколі не лічыў сябе наймітам і сцвярджаў у мемуарах, што не атрымліваў ніякіх грошаў, акрамя выдаткаў на падраздзяленні^[12]. У адным з інтэрв’ю ён заявіў:

Тое, што я рабіў, я рабіў для людзей. Гэта было не дзеля грошай, гэта было дзеля справы[13]. [...] Калі чалавек змагаецца за тое, у што ён сапраўды верыць, ён не найміт[14].

Многія журналісты лічылі яго за гэта ідэалістам^[2].

Мемуары

• Carré rouge: du Biafra au Soudan, le dernier condottiere. R. Laffont, Paris 1976.
• The last Adventurer: from Biafra to the Sudan. Weidenfeld and Nicolson, London 1978, ISBN 0-297-77363-1.
• Meine Zeit in der Fremdenlegion. In: Pallasch. Zeitschrift für Militärgeschichte. Bd. 18 (2014), Heft 50, S. 237—244.

Гл. таксама

• Зігфрыд Мюлер

Крыніцы

1. Коновалов 2015, pp. 73–74.
2. Interview mit Odette Steiner. In: BILD, 19. September 1971
3. Коновалов 2015, p. 73.
4. Кондратьев 2016, p. 46.
5. Кондратьев 2016, pp. 46–47.
6. Коновалов 2015, pp. 77–79.
7. Коновалов 2015, pp. 79–80.
8. Коновалов 2015, pp. 80–81.
9. Die Irrfahrten des Rolf Steiner, Legionär ohne Legende. In: Die Zeit, Nr. 30/1976
10. Süddeutsche Zeitung, 18. Juni 1982
11. Kulke, Ulli (11 October 2013). "Rolf Steiner, ein Welt-Krieger in eigener Mission". Der Welt. Праверана 14 April 2020.
12. Коновалов 2015, pp. 74.
13. Martell 2019, p. 91-92.
14. Martell 2019, p. 94.

Літаратура

• Кондратьев, П.С. (2016). "Европейцы на фронтах Биафры (1967–1970 гг.)". № 2 (36). Вестник ЯрГУ. ;
• Коновалов, И.П. (2015). Солдаты удачи и воины корпораций : История современного наёмничества. Пушкино: Центр стратегической конъюнктуры. ISBN 978-5-9906069-7-5.
• Martell, Peter (2019). First Raise a Flag: How South Sudan Won the Longest War but Lost the Peace. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0190083373.

Спасылкі

• Biographie von Steiner auf kriegsreisende.de; abgerufen am 2. Januar 2013
• Artikel über Söldner in Biafra. In: Time; mit einem Porträt von Steiner, abgerufen am 2. Januar 2013
• Ulli Kulke: Rolf Steiner, ein Welt-Krieger in eigener Mission. Welt Online, 11. Oktober 2013