Славянскае язычніцтва (паганства) — сістэма славянскіх дахрысціянскіх уяўленняў аб свеце і чалавеку, у аснове якой ляжала міфалогія і магія, гістарычная стадыя светапогляду старажытных славян (праславян) у перыяд да іх хрысціянізацыі; тыпалагічна адмысловая культурная мадэль, формы, механізмы і семантычныя катэгорыі якой існавалі і пасля прыняцця хрысціянства[1].
Рэлігійна-міфалагічная цэласнасць славянскага паганства была разбурана ў перыяд хрысціянізацыі[2]. Ва ўмовах адсутнасці запісаў міфалагічных тэкстаў славян і страты міфалагічных апавяданняў славянскія паганскія вераванні рэканструююцца па даных пісьмовых крыніц, археалогіі, мовы, фальклору, абрадаў, звычаяў і вераванняў сучасных славянскіх народаў[1].
З’яўляецца самастойнай галіной старажытнай індаеўрапейскай рэлігіі, развіўшыся ў 1-м тысячагоддзі н. э. і будучы прадстаўленай у старажытнаіндыйскіх, старажытнаіранскіх, старажытнагрэцкіх і старажытнарымскіх тэкстах[3].
Галоўнымі рысамі славянскага язычніцтва ў якасці светапогляду лічацца адухаўленне прыроды, культы продкаў і звышнатуральных сіл, уяўленне аб пастаянным прысутнасці апошніх і іх удзеле ў чалавечым жыцці, распрацаваная найнізкая міфалогія, уяўленне аб магчымасці ўплываць на становішча рэчаў з дапамогай прымітыўнай магіі, а таксама антрапацэнтрычнае ўспрыманне навакольнага свету[1].