Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Су-30 | |
---|---|
Тып | Шматмэтавы вынішчальнік[1] |
Распрацоўшчык | → ДКБ Сухога |
Вытворца |
КнААЗ[2] «Іркут»[3] |
Першы палёт | 31 снежня 1989 года |
Пачатак эксплуатацыі | 1992 год |
Статус | эксплуатуецца, вырабляецца |
Эксплуатанты |
Беларусь Расія Кітай Індыя Алжыр Арменія гл. на узбраенні |
Гады вытворчасці | з 1992 года |
Адзінак выраблена |
больш за 630 (на пачатак 2018 года)[4][5][6] |
Кошт адзінкі |
$83 млн (Су-30МКІ індыйскай зборкі, 2012 год) $50 млн (Су-30СМ для ВПС Беларусі, 2019 год)[7] |
Базавая мадэль | Су-27 |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Су-30 (па кадыфікацыі НАТА: Flanker-C — «Фланкер-Ц») — савецкі/расійскі двухмесны шматмэтавы знішчальнік заваявання панавання ў паветры пакалення 4+ .
Су-30 прызначаны для знішчэння паветраных мэтаў днём і ноччу, у простых і складаных метэаралагічных умовах, а таксама на фоне зямлі пры ўжыванні актыўных і пасіўных перашкод, кантролю паветранай прасторы, блакіраванні аэрадромаў праціўніка на вялікай глыбіні і дзеянняў па наземным і марскім аб'ектам. Су-30 таксама магчыма выкарыстоўваць для ўпраўлення групавымі баявымі дзеяннямі пры заваёве панавання ў паветры, знішчэнні дэсанту праціўніка ў паветры, а таксама для вядзення паветранай разведкі і знішчэння наземных мэтаў у простых і складаных метэаралагічных умовах.[8][9]
Досвед эксплуатацыі аднамесных знішчальнікаў паказаў, што ў сучасным паветраным баю занадта высокія нагрузкі на лётчыка, выкліканыя неабходнасцю манеўравання і адначасовага кіравання комплексам сучаснага ўзбраення. Гэта ў поўнай меры адносілася і да новага тады Су-27С, таму было вырашана ўвесці ў экіпаж лётчыка-аператара, які мог бы вырашаць тактычныя і навігацыйныя задачы, ажыццяўляць кіраўніцтва групай самалётаў, а пры неабходнасці і браць кіраванне самалётам на сябе, разгружаючы лётчыка пры працяглых палётах. Акрамя таго, другі член экіпажа несумненна дабратворна ўплываў у псіхалагічным плане. Таму яшчэ ў сярэдзіне 80-х гадоў у КБ Сухога пачаліся першыя прапрацоўкі канцэпцыі баявога двухмеснага знішчальніка. Кіраўніком тэмы быў прызначаны І. В. Емяльянаў.[10]
Базавай машынай для распрацоўкі новага праекта стаў двухмесны навучальна-баявы знішчальнік Су-27УБ. У якасці прататыпу быў абраны самалёт-лабараторыя пад шыфрам Т-10Ля-2, аснашчаны штангай дазапраўкі ў паветры.
У 1988 годзе на Іркуцкім авіязаводзе былі пераабсталяваны першыя два Су-27УБ, якія атрымалі ў КБ шыфр Т-10ПУ-5 і Т-10ПУ-6, а на заводзе - выраб «10-4ПУ» і бартавыя нумары 05 і 06. Самалёты абсталявалі сістэмай дазапраўкі ў паветры, новай сістэмай навігацыі, мадэрнізаванымі сістэмай дыстанцыйнага кіравання палётам і сістэмай кіравання ўзбраеннем. Першая машына выйшла на выпрабаванні ўжо восенню 1988 года, пілатавалі завадскія лётчыкі-выпрабавальнікі Г. Е. Буланаў, В. Б. Максіменка, С. В. Макараў і Н. Н. Іваноў, затым выпрабаванні былі працягнутыя ў ЛІІ ім. М. М. Громава..
У серыі новы самалёт атрымаў назву Су-30. Вытворчасць новага самалёта, праз вялікую пераемнасць з навучальна-баявой мадыфікацыяй, было вырашано арганізаваць у Іркуцку.
Асноўныя адрозненні ад самалёта Су-27УБ:
Апроч сваёй асноўнай функцыі — заваявання панавання ў паветры, новы самалёт мог весці працяглае патруляванне ці суправаджэнне больш цяжкіх ударных машын, а таксама выкарыстоўвацца у якасці паветранага пункта кіравання групы знішчальнікаў. Захавалася магчымасць выкарыстання самалёта ў якасцітрэніравальнага. Самалёт прызначаўся у першую чаргу для патрэбаў войск СПА СССР.
Першыя два пабудаваных самалёта за № 79371010101 і № 79371010102 паступілі ў ЛІІ на выпрабаванні, пасля завяршэння перададзеныя пілатажнай групе А. Н. Квочура. Яны былі перафарбаваныя ў чырвона-сіне-белыя колеры і атрымалі бартавыя нумары 596 і 597. Першае публічнае выступленне пілатажнай групы і паказ Су-30 адбыліся ў працэсе авіяцыйнай выставы ў 1992 годзе. Менавіта з гэтага моманту ў Расіі аднавілі паказальныя палёты і ўдзел у розных міжнародных выставах ваеннай авіяцыйнай тэхнікі
Аднак, у сувязі з развалам СССР і цяжкай эканамічнай сітуацыяй, вытворчасць Су-30 вялася вельмі павольна. .
Удзел самалётаў у выставах зацікавіў замежных патэнцыйных пакупнікоў. Так, як Расіі было не да закупак баявых самалётаў, то было вырашана пастаўляць Су-30 замежным пакупнікам, што дазволіла б падтрымаць авіяцыйную прамысловасць. У выніку на базе Су-30 пачаліся працы па экспартных мадыфікацыям.
Першым замоўцам Су-30 стала Індыя. Індыйская мадыфікацыя Су-30К («камерцыйны») нязначна адрозніваецца ад базавай мадэлі складам абсталявання. Усяго было пабудавана 18 машын.
У далейшым самалёт неаднаразова мадэрнізаваўся па запытах розных замежных пакупнікоў і пастаўляўся за мяжу. У XXI стагоддзі на базе адной з апошніх мадыфікацый для Індыі - Су-30МКІ была распрацавана мадыфікацыя для Расеі - Су-30СМ. 21 верасня 2012 года самалёт ўпершыню падняўся ў неба і ўжо да канца года два першыя серыйныя самалёта былі перададзеныя ў ВПС.
Адным з асноўных рашэнняў, укаранёных на Су-30МКІ, стала адкрытая архітэктура бартавога радыёэлектроннага абсталявання (БРЭА).
Су-30 абсталяваны РЛС Н011M Барс, якая забяспечвае агляд прасторы, аўтаматычнае выяўленне і суправаджэнне мэтаў, у тым ліку ва ўмовах блізкага манеўранага паветранага бою, навядзенне на іх авіяцыйных кіруемых ракет тыпаў Р-77, Р-73, Р-27, Х-31, РВВ-АЕ і іншых, а таксама аўтаматычнае радыёлакацыйнае картаграфаванне мясцовасці.[11]
Тыпавая далечыня выяўлення цэляў:[12]
Акрамя гэтага Су-30 абсталяваны аптычнымі станцыямі выяўлення цэляў, кіраванне сістэмамі навядзення ўзбраення ўбудаванае у шолам пілота, што дазваляе пераключаць сістэмы пошуку мэт літаральна паваротам галавы.[13]
Знішчальнік Су-30, як і бамбардзіроўшчык Су-34, у сваёй канцэпцыі не з'яўляюцца самалётамі, арыентаванымі на скрытнасць, бо актыўна шукаюць паветраныя і наземныя мэты з дапамогай уласных магутных радараў і таму могуць быць лёгка выяўленыя па іх выпраменьванню. Гэтае вылучае Су-30 ад знішчальнікаў пятага пакалення (F-35 і F-22), якія атакуюць цэлі з выключаными радарамі, працуя у групе з самалётам ДРЛВ, якія «падсвечваюць» мэты[14]. Характэрнай асаблівасцю самалётаў пакалення 4++ (Су-30 і Су-34) з'яўляецца магчымасць самастойнага пошуку мэты без дапамогі самалёта ДРЛВ, які з'яўляецца слабым месцам звяна знішчальнікаў пятага пакалення, бо можа быць знішчаны ракетамі далёкага баявога радыўсу, спецыяльна прызначаных для знішчэння самалётаў ДРЛВ, такі як 40Н6Е для С-400, на далечыні 350—400 км[15]. Су-30 і Су-34 больш арыянтаваныя не на скрытнасць, а на ўжыванне магутных сродкаў РЭБ у выпадку выяўлення праціўнікам. Для Су-30 і Су-34 гэтыя модулі РЭБ Л-175В і Л005-С[16], баявы досвед ужывання якіх паказаў магчымасць нейтралізацыі не толькі радараў знішчальнікаў, з параўнальна невялікім радыўсам дзеяння, але і цэлых комплексаў СПА (такіх як «Кальчуга») пад кіраваннем інтэгрыраваных сістэм.[17]
Як і на ўсіх самалётах пакалення 4++, у Су-30 выкарыстоўваецца ЭДСК, бо самалёт мае дынамічную няўстойлівасць і кіруецца пасродкам камп'ютара, што дае каманды рулям. ЭДСК на Су-30 дазваляе яму выконваць у аўтаматычным рэжыме «Кобру Пугачова»[18], што дазваляе скідваць захоп Су-30 як мэты з «доплераўскіх радараў».
Су-30СМ абсталяваны двума двухконтурными фарсіраванымі турбарэактыўнымі рухавікамі з кіруемым вектарам цягі (КВЦ) АЛ-31ФП, што позволяет знішчальніку быць звышманеўраным.
Су-30 на авіясалоне МАКС-2007:
Су-30МКІ на авіасалоне МАКС-2009: