Сібусава Эіці

Сібусава Эіці
Сібусава Эіці
	яп.: 渋沢栄一
member of the House of Peers[d]
	1890 — 1891
Нараджэнне	16 сакавіка 1840; Hanzawa district[d], правінцыя Мусасі[d], Такайдо[d], Японія;
Смерць	11 лістапада 1931 (91 год); Nishigahara[d], Кіта[d], Токіа, Японія;
Месца пахавання	могілкі Янака[d];
Бацька	Q108780769?
Дзеці	Tqkenosuke Shibusawa[d], Masao Shibusawa[d], Hideo Shibusawa[d], Hozumi Utako[d], Kotoko Sakatani[d], Tokuji Shibusawa[d], Tatsuo Hoshino[d] і Jūzaburō Hasegawa[d]
Месца працы	Nishogakusha University[d]; Daiichi Bank[d]; Nippon Railway[d]; Toyobo[d]; Oji Paper Company[d]; Dainihon Seito[d]; Dai Nippon Beer[d]; Q11508554?; Tokyo Rope Manufacturing[d]; IHI Corporation[d]; Nissan Chemical[d]; Tokyo Gas[d]; Tōkyō Dentō Kabushiki Kaisha[d]; Den'en Toshi[d]; Q11524928?; Shibusawa Warehouse[d]; Imperial Hotel[d]; Oki Electric Industry[d]; Tokyo Tatemono[d]; Imperial Theatre[d]; Oriental Development Company[d]; Tokyo Chamber of Commerce and Industry[d];
Узнагароды	Gold Medal with Yellow Ribbon[d] (31 мая 1888)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сібусава Эіці, 1-ы віконт Сібусава (яп.: 渋沢栄一); 16 сакавіка 1840 ці 13 лютага 1840, Ханзава — 11 лістапада 1931, Нішыгахара, Токіа) — японскі дзяржаўны дзеяч і прадпрымальнік, вядомы як «бацька японскага капіталізму».

Біяграфія

Нарадзіўся ў цяперашнім раёне Ціараідзіма горада Фукая (руск.) (бел. ў прэфектуры Сайтама, быў старэйшым сынам заможнай сялянскай сям’і, якая займалася земляробствам, а таксама развядзеннем шаўкапрада і продажам яго коканаў.

З 7 гадоў Эйіці вывучаў «Лунь юй (руск.) (бел.» («Гутаркі і меркаванні» Канфуцыя) і гісторыю разам са сваім стрыечным братам. З 12 гадоў падчас перапынкаў у сельскагаспадарчых працах ён наведваў школу выбітнага канфуцыянца Кайха Гёсона і школу класічнага баявога мастацтва Хакусин Іта-ру Цібы Эйдзіра (кірунак Гэмбукан) ў Эда, а таксама іншыя навучальныя ўстановы.

У 1863 годзе Сібусава, які прасякнуўся ідэямі вяртання ўлады імператару і выгнання замежнікаў (руск.) (бел., з сябрамі планаваў атрадам з 69 чалавек напасці на замежную калонію ў Якагаме. Напад не адбыўся, Сібусаве давялося хавацца, але яму знайшлі ўплывовага заступніка — князя Хітацубасі, будучага апошняга сёгуна з клана Такугава.

Спачатку Сібусава быў простым ваяром у войску князя, але праз паўтара года яго прызначылі займацца наборам, падрыхтоўкай і забеспячэннем княскага войска. Затым ён стаў намеснікам кіраўніка казначэйства клана Такугава.

Калі ў 1867 годзе Хітацубасі стаў сёгунам, яго малодшы брат князь Акітакэ^be_en адправіўся ў Парыж на Сусветную выстаўку. Суправаджаць яго было даручана Сібусаве. Пасля заканчэння выстаўкі, пабываўшы ў некалькіх еўрапейскіх краінах, ён застаўся на стажыроўцы ў Парыжы разам з Акітакэ.

У снежні 1868 года Сібусава вярнуўся ў Японію, дзе стаў адказваць за ўсю гаспадарку клана Такугава. Ён таксама заснаваў «Камерцыйную палату», якая сумяшчала функцыі банка і гандлёвага дома.

Пасля гэтага ён працаваў у Міністэрстве народных спраў (пазней — Міністэрства фінансаў), дзе займаўся падаткамі, зямельным кадастрам, прыняццем статутаў дзяржаўных банкаў, увядзеннем новай сістэмы мер і вагаў, заснаваннем шаўкапрадзільнай фабрыкі Таміёка. У 1872 годзе ён падрыхтаваў законапраект аб сістэме нацыянальных банкаў, затым падрыхтаваў законапраект аб прыватнай банкаўскай дзейнасці.

У 1873 годзе Сібусава сышоў з дзяржаўнай службы, каб заняцца бізнесам. Ён узначаліў створаны ім жа ў 1871 годзе Першы нацыянальны банк («Дайіці», пасля зліцця 1971 года — «Дайіці Кангэ», цяпер зліўся з банкам Мидзухо (руск.) (бел.), 12 кампаній, яшчэ ў 34 займаў кіруючыя пасады, прымаў удзел у стварэнні 109 прадпрыемстваў, у 87 быў дарадцам і аўдытарам. Гэтыя кампаніі займаліся банкаўскай справай, страхаваннем, чыгуначным транспартам, марскімі перавозкамі, гандлем, здабычай і перапрацоўкай выкапняў, хімічнай вытворчасцю і электратэхнічным абсталяваннем.

Таксама Сібусава стварыў і фінансаваў каля 30 каледжаў і некалькі ўніверсітэтаў, дзе рыхтавалі кадры для дзяржаўнай службы і бізнесу.

У 1887 годзе Сібусава сабраў сваіх сваякоў і знаёмых, і на працягу пяці вечароў апавядаў ім пра сваю маладосць. Пазней гэты аповяд, запісаны слухачамі, неаднаразова выдаваўся ў Японіі пад назвай «Гутаркі дажджлівымі вечарамі» (Амаёгатары).

У 1916 годзе Сібусава сышоў з усіх пастоў у камерцыйных структурах, каб цалкам прысвяціць сябе грамадскай і дабрачыннай дзейнасці. Яму быў падараваны тытул віконт.

Калі Сібусава памёр у 1931 годзе, то імператар даслаў у яго дом спецыяльнага пасланца для выражэння спачуванняў і дзясяткі тысяч чалавек выйшлі на вуліцы Токіа, па якіх рухаўся пахавальны картэж.

Зноскі

↑ Shishaku Shibusawa Eiichi // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>
↑ https://www.pref.saitama.lg.jp/b0101/saitama-related-place/shibusawa-bosho.html

Спасылкі

[_935c64649f04f8fc-1] Shishaku Shibusawa Eiichi // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>

[_8fbe3e3b682f686c-2] ttps://www.pref.saitama.lg.jp/b0101/saitama-related-place/shibusawa-bosho.html

[1]

[2]