Таўрын

Таўрын
Выява хімічнай структуры
Агульныя
Хім. формула C₂H₇NO₃S
Тэрмічныя ўласцівасці
Класіфікацыя
Рэг. нумар CAS 107-35-7
PubChem 1123; 4068592
Рэг. нумар EINECS 203-483-8
SMILES
ChemSpider 1091

Таўрын (2-амінаэтансульфонавая кіслата) — сульфакіслата (серазмяшчальная амінакіслата), якая ўтвараецца ў арганізме з цыстэіну і метыяніну. Належыць да заменных або ўмоўна незаменных амінакіслот.[1]

Таўрын распаўсюджаны ў ежы, змяшчаецца ва ўсіх прадуктах жывёльнага паходжання і ў некаторых раслінных прадуктах. У большасці прадуктаў расліннага паходжання, у прыватнасці, у злаках, змест таўрыну мінімальны, з-за чаго ў вегетарыянцаў узнікае дэфіцыт таўрыну.[1]

Этымалогія назвы

[правіць | правіць зыходнік]

Назва «таўрын» паходзіць ад лац.: taurus («бык»), бо ўпершыню быў атрыманы з бычынай жоўці нямецкімі навукоўцамі Ф. Тыдэманам  (руск.) (бел. і Леапольдам Гмелінам у 1827 годзе.[2]

Фізічныя і хімічныя ўласцівасці

[правіць | правіць зыходнік]

Таўрын — белы крышталічны парашок. Плавіцца з разлажэннем, добра раствараецца ў вадзе, дрэнна — у большасці арганічных растваральнікаў. Малекула таўрыну змяшчае кіслую сульфагрупу SO3H (pH 1,5) і асноўную амінагрупу NH2 (pH 8,74), ізаэлектрычны пункт  (руск.) (бел. у водных растворах складае 5,12.[3] У фізіялагічных умовах (pH 7,3) ступень іанізацыі сульфагрупы складае 100 %, амінагрупы — 96,3 %, гэта значыць таўрын у такіх умовах практычна цалкам існуе ў выглядзе цвітэр-іона  (руск.) (бел.[4].

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б Коденцова и др. 2022.
  2. ↑ Tiedemann, F. Einige neue Bestandtheile der Galle des Ochsen : (de) // Annalen der Physik. — 1827. — № 2. — Т. 85. — С. 326—337. — DOI:10.1002/andp.18270850214.
  3. ↑ Jacobsen, J. Biochemistry and Physiology of Taurine and Taurine Derviatives : (en) // Physical Review : журн. — 1968. — Vol. 48.
  4. ↑ Della Corte, L. Taurine 4 // Advances in Experimental Medicine and Biologybeen : (en). — New York : Plenum Press, 2000. — Vol. 483.

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]