Уладзіслаў Замойскі | |
---|---|
Дата нараджэння | 24 сакавіка 1803[1] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 11 студзеня 1868[1] (64 гады) |
Месца смерці |
|
Месца пахавання | |
Бацька | Станіслаў Костка Замойскі[d] |
Маці | Зоф’я з Чартарыйскіх[d] |
Жонка | Ядвіга з Дзялынскіх[d] |
Дзеці | Уладзіслаў Замойскі[d] і Maria Zamoyska[d] |
Грамадзянства | |
Званне |
палкоўнік (Польшча) генерал дывізіі (Асманская імперыя) генерал (Вялікабрытанія) |
Бітвы/войны | |
Узнагароды і званні | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Граф Уладзіслаў Станіслаў Замойскі (польск.: Władysław Stanisław Zamoyski; 1803, Варшава — 11 студзеня 1868, Парыж) — польскі арыстакрат і дзяржаўны дзеяч, дыпламат, удзельнік паўстання 1830 года, палкоўнік войскаў польскіх, генерал дывізіі турэцкіх войскаў, брытанскі генерал.
Прадстаўнік польскага графскага роду Замойскіх герба «Яліта», які ўзыходзіць да XV стагоддзя, іх продак Фама Лазнінскі ў пачатку XV стагоддзя набыў вотчыну Старое Замосце, ад якой яго сыны сталі пісацца Замойскімі. Яго бацькамі былі Станіслаў Костка Замойскі (1775—1856), польскі дзяржаўны дзеяч Варшаўскага герцагства, Царства Польскага і Расійскай імперыі, сапраўдны тайны саветнік, а маці княгіня Соф’я з Чартарыйскіх. Малодшы брат Анджэя Замойскага (1800—1874), польскага дзяржаўнага дзеяча.
З 1823 года лічыўся ў арміі Царства Польскага, у 1828 годзе стаў ад’ютантам Вялікага князя Канстанціна Паўлавіча.
Падчас лістападаўскага паўстання ў Польшчы (1830—1831) — ад’ютант генерала Яна Скржынецкага. У сакавіку 1831 года ўзнагароджаны Залатым крыжам ордэна Virtuti Militari. У красавіку таго ж года яму быў прысвоены чын падпалкоўніка, а ў самым канцы паўстання — палкоўніка. Браў удзел у якасці пасярэдніка ў перамовах паміж польскім Адміністрацыйным Саветам і Канстанцінам Паўлавічам.
Пасля паражэння паўстання эміграваў у Францыю. Адзін з найбліжэйшых да Адама Чартарыйскага правадыроў кансерватыўнага крыла арыстакратычнай часткі польскай эміграцыі — «Манархічнае таварыства Трэцяга Мая», кіраваў палітыкай «Атэля Ламбер». У 1832—1839 гадах служыў у новастворанай бельгійскай арміі.
Падтрымліваў антырасійскую палітыку заходнееўрапейскіх дзяржаў, супрацьурадавыя рэвалюцыйныя і нацыянальна-вызваленчыя рухі, разлічваючы пры іх поспеху на аднаўленне Польшчы. У час рэвалюцыйных выступленняў 1848—1849 гадоў па загадзе Адама Чартарыйскага арганізаваў польскі атрад у Італіі, у войсках галоўнакамандуючага сардзінскай арміяй Войцеха Хржаноўскага. Пасля паражэння Сардзініі ў бітве пры Навары, уступіў у шэрагі фарміраванняў генерала Юзафа Бема ў Партугаліі, а затым генерала Генрыка Дэмбінскага ў Іспаніі.
У час Крымскай вайны ў 1854—1856 гадах у выніку старанняў брыгаднага генерала Уладзіслава Замойскага быў арганізаваны II Полк султанскіх казакоў у турэцкай арміі, які быў на брытанскім забеспячэнні. Прысвоены чын генерала брытанскай арміі. У час вайны спрыяў польскім ваенным фарміраванням у Турцыі.
У час паўстання 1863—1864 гадоў беспаспяхова спрабаваў дамагчыся дапамогі Вялікабрытаніі.
Прыкметнай ролі больш не адыгрываў. Памёр у Парыжы і пахаваны на могілкі ў Манмарансі.
14 кастрычніка 1852 года ажаніўся з графіняй Ядвігай Дзялынскай (4 ліпеня 1831 — 4 лістапада 1922), дачкой графа Адама Ціта Дзялынскага (1796—1861) і графіні Цэлестыны Грызельды Замойскай (1804—1883). іх дзеці: