Шарль Кузен-Мантабан

Шарль Кузен-Мантабан
фр.: Charles Cousin-Montauban
кіраўнік урада Францыі[d]
10 жніўня 1870 — 4 верасня 1870
Папярэднік Эміль Аліўе
Пераемнік Луі Жуль Трашу
Нараджэнне 24 чэрвеня 1796(1796-06-24)[1][2]
Смерць 8 студзеня 1878(1878-01-08)[1][2] (81 год)
Месца пахавання
Партыя
Аўтограф Выява аўтографа
Званне дывізійный генерал[d]
Бітвы
Узнагароды
Воінскі медаль кавалер Вялікага крыжа ордэна Ганаровага легіёна вялікі афіцэр ордэна Ганаровага легіёна камандор ордэна Ганаровага Легіёна афіцэр Ордэна Ганаровага легіёна кавалер ордэна Ганаровага Легіёна
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шарль Гіём Мары Апалінэр Антуан Кузен-Мантабан, граф дэ Палікао (фр.: Charles Guillaume Marie Appollinaire Antoine Cousin Montauban, сomte de Palikao; 24 чэрвеня 1796, Парыж — 8 студзеня 1878, Версаль) — французскі генерал і дзяржаўны дзеяч, найбольш вядомы сваімі дзеяннямі падчас Другой опіумнай вайны (1856—1860) і кароткім знаходжаннем на пасадзе прэм’ер-міністра Францыі ў 1870 годзе.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Атрымаў вайсковую адукацыю, зрабіў кар’еру ў арміі, удзельнічаючы ў розных французскіх каланіяльных экспедыцыях. Асаблівую вядомасць ён здабыў у 1860 годзе падчас Другой опіумнай вайны, калі камандаваў французскімі войскамі ў Кітаі.

У верасні 1860 года яго армія разам з брытанскімі войскамі атрымала перамогу ў бітве пры Палікао — стратэгічнай пераправе праз раку Байхэ. За гэты поспех імператар Напалеон III узнагародзіў яго тытулам графа дэ Палікао. Пасля гэтай перамогі французска-брытанскія войскі ўвайшлі ў Пекін, што прывяло да падпісання Пекінскіх дамоваў, якія пашырылі еўрапейскія правы ў Кітаі.

У жніўні 1870 года, у крытычны момант Франка-прускай вайны, Напалеон III прызначыў яго прэм’ер-міністрам і вайсковым міністрам. Ён спрабаваў арганізаваць абарону Парыжа і прадухіліць паражэнне Францыі, але не змог змяніць ходу вайны. Пасля паражэння французскай арміі пад Седанам і звяржэння Другой імперыі ён эміграваў у Бельгію. Пазней ён вярнуўся ў Францыю, дзе напісаў мемуары, абараняючы свае дзеянні.

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б senat.fr
  2. ↑ а б Charles Guillaume Cousin-Montauban // Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.