Яўген Аляксеевіч Кісялёў

Яўген Аляксеевіч Кісялёў
руск.: Евгений Алексеевич Киселёв
2023 год
Род дзейнасці	журналіст, тэлевядучы, радыёвядучы, рэдактар
Дата нараджэння	15 чэрвеня 1956(1956-06-15)[1] (68 гадоў)
Месца нараджэння	Масква, РСФСР, СССР
Грамадзянства	СССР→ Расія
Бацька	Аляксей Аляксандравіч Кісялёў^[d]
Месца працы	Дзяржаўны камітэт СССР па тэлебачанні і радыёвяшчанні^[d] 1-ы канал Астанкіна^[d] НТВ ТВ-6^[d] TVS^[d] Moskovskiye Novosti^[d] Эхо Москвы RTVI^[d] TVi^[d] Інтэр NewsOne^[d] Pryamyi^[d] Radio NV^[d] Украіна 24^[d] Белсат
Альма-матар	Інстытут краін Азіі і Афрыкі^[d] (1979)
Партыя	КПСС
Член у	Акадэмія расійскага тэлебачання^[d]
Бітвы/войны	Афганская вайна
Узнагароды і прэміі	ТЭФІ^[d] (1996, 2000) міжнародная прэмія Камітэта абароны журналістаў за свабоду прэсы^[d] (1995) Залатое пяро Расіі^[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Кісялёў.

Яўге́н Аляксе́евіч Кісялё́ў (руск.: Евгений Алексеевич Киселёв, укр.: Євген Олексійович Кісельов; нар. 15 чэрвеня 1956 года, Масква, СССР^[2]) — савецкі, расійскі і ўкраінскі журналіст, медыяменеджар, палітычны аглядальнік, тэлевядучы канала «Украіна 24»^{[заўв 1][3]}.

У якасці вядучага штотыднёвай праграмы навін НТБ «Вынікі» ў 1990-я гады ён стаў адным з самых вядомых тэлежурналістаў краіны, крытыкаваў карупцыю ва ўрадзе і прэзідэнта Барыса Ельцына. У 2001 годзе ён пакінуў НТБ пасля яго паглынання кантраляванай дзяржавай кампаніяй Газпрам, некаторы час займаючы пасаду генеральнага дырэктара ТБ-6, да таго, як урад адмовіўся працягнуць ліцэнзію на вяшчанне ў студзені 2002 года. Пазней ён пераехаў ва Украіну, дзе стаў вядучым розных палітычных ток-шоу.

Біяграфія

Пачатковы перыяд

Нарадзіўся 15 чэрвеня 1956 года ў Маскве ў сям’і інжынераў-металазнаўцаў. Бацька, Аляксей Аляксандравіч Кісялёў (1911—1988) — савецкі навуковец, інжынер, спецыяліст у галіне авіяцыйнага і ракетнага металазнаўства. Атрымаў сярэднюю адукацыю ў спецшколе № 123 МЧ з паглыбленым вывучэннем англійскай мовы.

У 1979 годзе з адзнакай скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Інстытута краін Азіі і Афрыкі пры МДУ імя М. В. Ламаносава па спецыяльнасці «Гісторык-усходазнавец», у 1977—1978 гадах праходзіў стажыроўку ў Іране.

У 1979—1981 гадах праходзіў службу ў Афганістане афіцэрам-перакладчыкам у групе савецкіх ваенных дарадцаў.

У 1981—1984 гадах выкладаў персідскую мову ў Вышэйшай школе КДБ СССР імя Ф. Э. Дзяржынскага.

Праца ў СМІ

СССР

У 1984—1987 гадах працаваў у галоўнай рэдакцыі вяшчання на краіны Блізкага і Сярэдняга Усходу Дзяржтэлерадыё СССР.

У 1987—1990 гадах — вядучы праграмы «90 хвілін» (пазней — «120 хвілін»)(«Першая праграма ЦТ») і рэпарцёр інфармацыйных праграм Цэнтральнага тэлебачання.

У 1990 годзе — адзін з вядучых праграмы «ТСН».

Расія

У 1991 годзе — вядучы праграмы «Весці» («Расійскае тэлебачанне»).

Са студзеня 1992 па чэрвень 2003 года — аўтар і вядучы інфармацыйна-аналітычнай праграмы «Вынікі» («1-ы канал Астанкіна» (1992—1993), НТБ (1993—2001), ТНТ (2001), ТБ-6 (2001—2002), ТВС (2002—2003)).

З кастрычніка 1993 па красавік 2001 года працаваў на тэлеканале НТБ, заснаваным медыямагнатам Уладзімірам Гусінскім. Нязменны вядучы праграмы «Вынікі».

У 1993—1997 гадах — віцэ-прэзідэнт ТАА «Тэлекампанія НТБ».

З кастрычніка 1995 па снежань 1997 года — вядучы праграмы «Герой дня».

У 1999—2000 гадах — вядучы ток-шоу «Голас народа».

З 1997 па 2001 год — старшыня савета дырэктараў ТАА «Тэлекампанія НТБ» (з 1998 — ААТ «Тэлекампанія НТБ»).

З 2 лютага 2000 па 3 красавіка 2001 года — генеральны дырэктар ААТ «Тэлекампанія НТБ» (з 17 студзеня па 2 лютага 2000 года — выканаўца абавязкаў генеральнага дырэктара). У 2001 годзе — галоўны рэдактар НТБ.

14 красавіка 2001 года пакінуў тэлеканал з прычыны нязгоды з рашэннем савета дырэктараў НТБ аб змене кіраўніцтва тэлекампаніі і нежадання працаваць «пад кантролем дзяржавы».

З 14 мая 2001 па 21 студзеня 2002 года — генеральны дырэктар ЗАТ «Маскоўская незалежная вяшчальная карпарацыя» («ТБ-6 Масква»)(з 14 красавіка па 14 мая 2001 года — выканаўца абавязкаў генеральнага дырэктара). Тэлеканал «ТБ-6» быў адключаны ад эфіру ў ноч з 21 на 22 студзеня 2002 года, але сам Кісялёў фармальна працягваў лічыцца гендырэктарам ЗАТ «МНВК» аж да чэрвеня 2002 года, паколькі юрыдычна кампанія тады яшчэ існавала.

З чэрвеня 2002 па чэрвень 2003 года — галоўны рэдактар ЗАТ «Шосты тэлеканал» (ТВС). Пасля сыходу з ТВС генеральнага прадзюсара Аляксандра Левіна і кіраўніка інфармацыйных праграм Рыгора Крычаўскага (у студзені і сакавіку 2003 года адпаведна) у вядзенне Кісялёва перайшлі іх абавязкі, якія ён выконваў аж да закрыцця тэлеканала 22 чэрвеня 2003 года.

З верасня 2003 па лета 2005 года — галоўны рэдактар газеты «Маскоўскія навіны». Вёў там аўтарскую калонку галоўнага рэдактара, у якой разважаў над адной з галоўных палітычных тэм тыдня. Пакінуў газету ў сувязі з пераходам яе ад Леаніда Неўзліна да новага ўласніка Вадзіма Рабіновіча.

У 2005 годзе перайшоў на радыёстанцыю «Рэха Масквы»: з верасня 2005 па кастрычнік 2006 года — вядучы праграмы «Разбор палётаў»; са снежня 2006 па верасень 2009 года — вядучы праграмы «Улада з Яўгенам Кісялёвым» (таксама выходзіла на тэлеканале RTVi) і гісторыка-асветніцкай праграмы «Наша ўсё». Цяпер працягвае супрацоўнічаць з гэтай радыёстанцыяй як госць яе розных перадач.

З 2007 па 2008 год некаторы час працаваў кіраўніком тэлекампаніі «Рэха-ТБ», маскоўскага прадстаўніцтва тэлеканала RTVi, які тады належаў Уладзіміру Гусінскаму (змяніў на гэтым месцы Андрэя Норкіна).

Таксама рабіў штомесячныя калонкі для часопіса «GQ Расія» (2005—2009) і газеты «The Moscow Times» (2008—2014). Аўтар шматлікіх публікацый у інтэрнэт-выданні «Газета. Ru» (2006—2007), у рускай версіі часопіса «Форбс» (2006) і тыднёвіку «The New Times» (2007—2014, 2016—2017). Збірае калекцыю вінаў, са снежня 2006 па чэрвень 2008 года вёў калонку ў часопісе «Вінаманія». З лютага 2010 года быў удзельнікам праекта «Сноб», нядоўгі час у 2014 годзе вёў там аўтарскі блог.

Украінскі перыяд дзейнасці

З чэрвеня 2008 года сумяшчаў працу на «Рэха Масквы» і RTVi з пасадай галоўнага рэдактара-кансультанта ўкраінскага тэлеканала ТВі, адным з акцыянераў якога быў Уладзімір Гусінскі. Са студзеня па верасень 2009 года — вядучы штотыднёвай інфармацыйна-аналітычнай праграмы «Наверсе» (ТВі), аналагічнай расійскім «Вынікам». У верасні 2009 года паміж акцыянерамі канала ТВі паўстаў бізнес-канфлікт, прычынай якога быў названы продаж Гусінскім тэлеканалу ўласнага прадукту па завышаным кошце. У выніку Гусінскі пакінуў склад заснавальнікаў, а Кісялёў прыняў рашэнне аб звальненні. У эфіры апошняй праграмы «Наверсе» Кісялёў абвясціў аб «прыпыненні» яе выхаду, патлумачыўшы гэта тым, што акцыянеры канала ТВі нязгодныя з яго паралельнай працай на тэлеканале «Інтэр» (на той момант у эфір «Інтэра» ужо выйшаў адзін выпуск праграмы «Вялікая палітыка»).

З 25 верасня 2009 года па 21 снежня 2012 года — вядучы грамадска-палітычнай праграмы «Вялікая палітыка з Яўгенам Кісялёвым» («Інтэр»).

З лютага 2013 года — дырэктар ТАА «Нацыянальныя інфармацыйныя сістэмы», якое вырабляла праграмы «Навіны», «Падрабязнасці» і «Падрабязнасці тыдня» для тэлеканала «Інтэр».

З 9 чэрвеня 2013 года — вядучы нядзельнай праграмы «Падрабязнасці тыдня з Яўгенам Кісялёвым» («Інтэр») (раней праграму пад назвай «Падрабязнасці тыдня» вёў Алег Панюта). Праграма зведала значныя змены. Значна больш увагі стала надавацца аналізу падзей у свеце, расійскай палітыцы, гадавін важных падзей мінулага. З 1 па 29 верасня 2013 года «Падрабязнасці тыдня» выходзілі ў новым фармаце. Хранаметраж павялічыўся ўдвая і склаў каля паўтары гадзіны, а таксама праграма, як і абяцаў раней яе вядучы, стала «больш аўтарскай».

2 кастрычніка 2013 года Яўген Кісялёў падаў у адстаўку з пасады дырэктара ТАА «Нацыянальныя інфармацыйныя сістэмы» па ўласным жаданні, патлумачыўшы гэта так: «Прычынай сыходу сталі мае асабістыя абставіны, якія складваюцца такім чынам, што я не магу ў поўную сілу выконваць мае цяперашнія абавязкі». У каментарыі ўкраінскаму інтэрнэт-выданню «Тэлекрытыка» Яўген Кісялёў паведаміў, што не будзе весці праграму «Падрабязнасці тыдня». У той жа дзень прэс-цэнтр міжнароднай групы кампаній Group DF (заснавальнік — вядомы ўкраінскі бізнесмен і буйны інвестар Дзмітрый Фірташ) распаўсюдзіў паведамленне аб тым, што Яўген Кісялёў прызначаны штатным дарадцам кіраўніка дырэктара Group DF Барыса Краснянскага.

5 чэрвеня 2013 года прэс-служба прэзідэнта Украіны паведаміла аб сустрэчы Віктара Януковіча з прадстаўнікамі ўкраінскіх СМІ напярэдадні Дня журналіста. У артыкуле сцвярджалася, што Яўген Кісялёў, які прысутнічаў на сустрэчы, звярнуўся да прэзідэнта Украіны «з просьбай аб атрыманні ўкраінскага грамадзянства». Навіна была хутка растыражаваная мноствам СМІ. Сам Кісялёў у інтэрв’ю інтэрнэт-выданню «Украінская праўда» абверг гэтую інфармацыю, адзначыўшы, што гэтая навіна была вырвана з кантэксту размовы, якая адбылася на абедзе з прэзідэнтам у прысутнасці калег.

З 16 мая 2014 года па 15 красавіка 2016 года — вядучы штотыднёвага палітычнага ток-шоу «Чорнае люстэрка» на тэлеканале «Інтэр». 15 красавіка 2016 года ў прамым эфіры заявіў аб сваім сыходзе з тэлеканала «Інтэр» з-за «жадання заняцца новымі праектамі ў галіне незалежнай палітычнай журналістыкі». У 2017 годзе тэлежурналіст так распавёў аб сваім сыходзе з гэтага канала:

Сітуацыя з маім звальненнем сапраўды завісла на месяц, я працягваў выходзіць у эфір з «Чорным люстэркам», але кожны раз пытаўся ўласнікаў тэлеканала: «Што далей? Я працягваю працаваць?». У адказ раздавалася нешта невыразнае, а ў пятніцу, 15 красавіка, у дзень выхаду «Чорнага люстэрка», Сяргей Лёвачкін усё ж такі са мной сустрэўся і заявіў: «На жаль, атаку на вас адбіць не ўдалося, сённяшні эфір вы весці не будзеце». Я толькі сказаў, што павінен прынамсі выйсці да гледачоў і афіцыйна заявіць пра свой сыход. «Рабіце, як хочаце», — сказаў Лёвачкін. У выніку нарадзілася тое, што нарадзілася: я выйшаў на публіку і сказаў, што сыходжу з «Інтэра». ...калі летам мінулага [2016-га] года я папрасіў аб сустрэчы Прэзідэнта Украіны, і Парашэнка мяне прыняў, ён прама сказаў: «Я дакладна ведаю, чаму вам давялося сысці з „Інтэра“. Гэтага ад уласнікаў канала запатрабаваў Пуцін». У мяне няма падстаў не верыць Прэзідэнту Украіны.

13 ліпеня 2016 года абвясціў аб пераходзе на тэлеканал NewsOne, на якім з 24 жніўня таго ж года быў адным з вядучых праграмы «Вялікае інтэрв’ю», а з 18 лістапада вёў штотыднёвае пятнічнае ток-шоу «Вялікае контрв’ю». 9 студзеня 2017 года разам з прадзюсарам Аляксеем Сямёнавым і тэлевядучым Мацвеем Ганапольскім пакінуў тэлеканал, каб прыступіць да працы над іншым медыя-праектам.

З 24 жніўня 2017 па 22 жніўня 2019 года — вядучы інфармацыйнага тэлеканала «Прамы», створанага на базе тэлеканала «ТОНІС», дзе вёў праграмы «Вынікі дня», «Вынікі тыдня», «Кісялёў. Аўтарскае» і «МЕМ». Паводле ўласных слоў, пакінуў канал, каб «пачаць пісаць вялікую кнігу»^[4].

З 6 верасня 2019 года — вядучы аўтарскага каментарыя «Особистий код» («Асабісты код») на радыёстанцыі «Радыё НВ». Раней ужо супрацоўнічаў з дадзеным радыё — з 16 сакавіка па 6 красавіка 2018 года быў вядучым перадачы «Час адказваць».

Праз два месяцы пасля гэтага, 31 кастрычніка 2019 года, Кісялёў адкрыў на YouTube свой канал «Кісялёвыя берагі», дзе, акрамя прывітання, было таксама выкладзена гадзіннае відэа аб вядомых асобах, якія па палітычных прычынах перасяліліся на тэрыторыю Украіны. Сярод інтэрв’юяваных Кісялёвым людзей былі Мацвей Ганапольскі, Ілля Панамароў, Айдэр Муждабаеў, Марыя Максакава, Марыя Гайдар і іншыя.

19 студзеня 2020 года ў эфіры інфармацыйнага тэлеканала «Украіна 24» стартавала штотыднёвая аўтарская аналітычная перадача пра падзеі ва Украіне і свеце «Рэальная палітыка з Яўгенам Кісялёвым».

Польшча

З 12 лютага па 14 сакавіка 2018 года — вядучы тэлепраграмы «Тэрыторыя праўды» на Белсаце^[5].

Супрацоўніцтва з КДБ СССР

Паводле інфармацыі Аляксандра Каржакова, 16 жніўня 1988 года быў завербаваны органамі дзяржбяспекі з прысваеннем аператыўнай мянушкі «Аляксееў»^[6][7][8]. У адказ Кісялёў падаў скаргу генеральнаму пракурору па факце паклёпу, пасля чаго супраць Каржакова была ўзбуджаная крымінальная справа^[6].

Грамадзянская пазіцыя

Яўген Кісялёў у асноўным станоўча ацэньвае прэзідэнцтва Барыса Ельцына і рэзка адмоўна — дзейнасць Уладзіміра Пуціна ва ўладзе. Заяўляў, што адзінае, з чым ён быў нязгодны з першым прэзідэнтам Расіі, — выбар Пуціна ў якасці свайго пераемніка. У 2004 стаў адным з заснавальнікаў «Камітэта 2008», групы палітыкаў і грамадскіх дзеячаў, якія выступаюць з крытыкай прэзідэнта Пуціна.

Восенню 2004 года падтрымаў Аранжавую рэвалюцыю ва Украіне. Неаднаразова выступаў з гэтай нагоды ў розных украінскіх СМІ.

У сакавіку 2014 года ў адным з інтэрв’ю датычна крымскіх падзей падвергнуў рэзкай крытыцы знешнюю палітыку Расіі ў дычыненні да Украіны, заявіўшы, што ён не хоча быць датычным да краіны, якая здзяйсняе супраць Украіны агрэсію, і што яму сорамна быць расійскім грамадзянінам.

У верасні 2014 года падпісаў заяву з патрабаваннем «Спыніць агрэсіўную авантуру: вывесці з тэрыторыі Украіны расійскія войскі і спыніць прапагандысцкую, матэрыяльную і вайсковую падтрымку сепаратыстам на паўднёвым усходзе Украіны».

«Расія не атрымалася такой, якую мы хацелі мець. І мне жудасна цяпер хацелася б сказаць аб тым, што не дай Бог, нашы ўкраінскія калегі паўтораць тыя памылкі, якія мы рабілі. І не толькі ўкраінскія калегі, каб украінская ўлада не паўтарала тыя памылкі, у выніку якіх той рэжым склаўся ў Расіі», — кажа ён у 2015 годзе.

10 чэрвеня 2016 года паведаміў аб узбуджэнні супраць сябе крымінальнай справы ў Расійскай Федэрацыі з-за выказванняў у падтрымку Надзеі Саўчанкі. Паводле звестак журналіста, справа заведзена па артыкуле 205.2 КК РФ («Публічныя заклікі да ажыццяўлення тэрарыстычнай дзейнасці або публічнае апраўданне тэрарызму») з максімальнай мерай пакарання сем гадоў турэмнага зняволення. У межах гэтай справы ўжо прайшлі допыты жонкі і ператрус па месцы жыхарства. На фоне гэтых падзей Яўген Кісялёў у сваім адкрытым звароце да прэзідэнта Украіны Пятра Парашэнкі заклікаў на дзяржаўным узроўні вырашыць пытанне аб прадастаўленні палітычнага прытулку расійскім апазіцыянерам рэжыму прэзідэнта Уладзіміра Пуціна. 17 чэрвеня 2016 года Яўген Кісялёў паведаміў, што Пётр Парашэнка асабіста паабяцаў яму садзейнічаць у дапамозе грамадзянам Расіі, якія просяць прытулку ва Украіне.

Аб сваім веравызнанні Кісялёў кажа: «Хачу абмовіцца: я не належу ні да рускай праваслаўнай, ні каталіцкай царквы, я — старамодны атэіст і таму адчуваю сябе роўнааддаленым і ад Францыска, і ад Кірыла».

3 верасня 2017 года ў гутарцы з кіраўніком Службы бяспекі Украіны Васілём Грыцаком Кісялёў заявіў аб тым, што расійскія спецслужбы могуць актыўна выкарыстоўваць блізкаўсходніх уцекачоў, якія знаходзяцца ў Заходняй Еўропе, для ажыццяўлення розных правакацый.

Разважаючы пра тое, чаму да ўлады ў Венесуэле прыйшоў былы кіроўца аўтобуса Нікалас Мадура, Кісялёў прыйшоў да высновы, што часцяком аўтакраты, дыктатары і папулісты абіраюцца дэмакратычна, паколькі «народ, у большасці сваёй, на жаль, складаецца з людзей недалёкіх, абмежаваных, невымоўных, даверлівых і малаадукаваных — хоць рэжце мяне, хоць біце мяне, але для кагосьці народ-охлас, плебс, натоўп, а часам, прабачце за грубае слова — быдла».

Крытыка

Віктар Шандаровіч — пра часы працы Кісялёва ў «Маскоўскіх навінах»:

Урэшце рэшт, вы не прападзеце — можна знайсці яшчэ якое-небудзь месца для надзімання шчок. Вы ж «брэнд»… І апошняе. Ведаеце, у чым галоўная праблема расійскай дэмакратыі? Не ў Пуціне, і не ў чэкістах наогул, і не ў наменклатуры… Галоўная праблема — у тым, што з дэмакратыяй і яе каштоўнасцямі ў грамадскай свядомасці пачынаюць асацыявацца такія двухсэнсоўныя людзі, як вы.

Максім Сакалоў аб пазіцыі Кісялёва на ўкраінскім тэлебачанні:

Прыклад грамадзяніна Расіі Я. А. Кісялёва, які заклікае кіеўскіх тэлегледачоў да выкрадання іншых грамадзян Расіі ў відах гандлю закладнікамі, паказвае, што і ў XXI стагоддзі вострая калізія лаяльнасцей цалкам можа паўстаць, пасля чаго застаецца месца толькі для адной лаяльнасці. Якую даводзіцца даказваць з усёй стараннасцю. Выбіраючы сабе новае ПМЖ, разумна мець казус А. А. Кісялёва на ўвазе, з тым каб XXI стагоддзе не нагнала будучага эмігранта зусім ужо раптоўна.

Ацэньваючы ролю Я. Кісялёва ў асвятленні выбарчай кампаніі 1999—2000 г. у Расіі, кандыдаты філалагічных навук і дацэнты кафедры перыядычныга друку факультэта журналістыкі МДУ Л. О. Рэснянская і А. А. Воінава, а таксама філолаг А. і. Хвастунова адзначалі:

Для падагрэву настрояў і стымуляцыі актыўнасці выбаршчыкаў выкарыстоўваліся дзве безадмоўныя пакуль яшчэ ў Расіі тэхналогіі — кампрамат і міфатворчасць, або выгнанне д’ябла і стварэнне бога. Ролю ўдарных сіл у інфармацыйнай накачцы грамадзян адводзілася так званым аналітычным, аўтарскім праграмам агульнанацыянальных каналаў. «Гладыятары» С. Дарэнка і Н. Сванідзэ (ГРТ і РТР) супраць іншага «гладыятара» Я. Кісялёва (НТБ) згулялі ў не імі напісаным сцэнары «дрэнных» і «добрых» хлопцаў, прыкрываючы ў віртуальнай прасторы сутычку і гандаль за дамінаванне ў палітэканомічнай сферы недадзялілі ўласнасць Эліт і «выпускаючы пар» незадаволенасці уладай.

Сям’я

• Бацька, Аляксей Аляксандравіч Кісялёў — інжынер-металазнаўца, лаўрэат Сталінскай прэміі II ступені.
• Жанаты са сваёй аднакласніцай, тэлевядучай Марынай Геліеўнай Шахавай (псеўданім Маша Шахава) (нар. 1956), якая скончыла факультэт журналістыкі МДУ. Вяла перадачу «Дачнікі», прадзюсар перадачы «Фазенда», за перадачу на канале ТВС «Дачнікі» Шахава атрымала прэмію «ТЭФІ-2002», як дызайнер выстаўлялася ў малым манежы.
• Сын Аляксей Кісялёў (нар. 1983), быў двойчы жанаты, з 2018 года жанаты трэцім шлюбам з актрысай Марыяй Фаміной. Займаецца бізнесам, кінапрадзюсар, у цяперашні час — крэатыўны дырэктар кінакампаніі «Неба».
• Унучка Ганна Кісялёва (нар. 2018) — ад трэцяга шлюбу сына з Марыяй Фаміной.
• Унук Георгій Кісялёў (нар. 2001) — ад першага шлюбу сына з Маяй Тархан-Маураві.
• Цесць — Гелій Аляксеевіч Шахаў, быў адным з кіраўнікоў Дзяржтэлерадыё СССР, журналіст, быў карэспандэнтам у Кеніі, былы галоўны рэдактар Інавяшчання на ЗША і Вялікабрытанію, незадоўга да смерці перавёў мемуары Керанскага, якія выйшлі ў пачатку 1990-х, сустракаўся ў ЗША з Аляксандрам Керанскім у пачатку 1960-х.
• Цешча — Эрна Якаўлеўна Шахава, працавала перакладчыцай у выдавецтве «Мастацкая літаратура», была вядучым рэдактарам рэдакцыі замежнай літаратуры выдавецтва «Мастацкая літаратура» і атрымала званне «Заслужаны работнік культуры Расійскай Федэрацыі» ў 1996 годзе.

Дакументальныя фільмы

НТБ

• Найноўшая гісторыя. Тэгеран-99 (прэм’ера — 11 лютага 1999)
• Найноўшая гісторыя. Афганскі капкан (прэм’ера — 15 лютага 1999)
• Найноўшая гісторыя. Таямніца гібелі К-129 (прэм’ера — 9 сакавіка 1999)
• Найноўшая гісторыя. Праўнук імператара (прэм’ера — 25 сакавіка 1999)
• Найноўшая гісторыя. Самы чалавечны чалавек (прэм’ера — 1 чэрвеня 1999)
• Найноўшая гісторыя. Загадкавы генеральны сакратар (прэм’ера — 15 чэрвеня 1999)
• Найноўшая гісторыя. Таямніца справы Розенбергаў (прэм’ера — 22 чэрвеня 1999)
• Найноўшая гісторыя. Сусветная рэвалюцыя для таварыша Сталіна (2 серыі) (прэм’ера — 20 і 21 снежня 1999)
• Найноўшая гісторыя. Афганскі капкан-2 (прэм’ера — 27 снежня 1999)
• Найноўшая гісторыя. Прэзідэнт усяе Русі (4 серыі) (прэм’ера — з 4 па 7 красавіка 2000)
• Найноўшая гісторыя. Андропаў (2 серыі) (прэм’ера — 1 і 2 лістапада 2000)
• Найноўшая гісторыя. «Спартак» — гульня на полі гісторыі (4 серыі) (прэм’ера — з 3 па 24 снежня 2000)
• Найноўшая гісторыя. Выкраданне агню (2 серыі) (прэм’ера — 13 і 14 снежня 2000)
• Аляксандр Ісаевіч, яго сябры і ворагі (2003) — планаваўся да паказу на ТВС, затым на НТБ, але не выйшаў у эфір, у выніку быў паказаны 22 і 23 мая 2004 года на «НТБ Свет»

ТБ-6

• Найноўшая гісторыя. Тры дні ў жніўні (прэм’ера — 19 жніўня 2001)
• Найноўшая гісторыя. Страсці па Нобелі (5 серый) (прэм’ера — з 10 па 14 снежня 2001)

ТВС

• Рыцар авальнага кабінета (прэм’ера — 1 чэрвеня 2002, пазней паўтараўся на НТБ)
• Таганка з майстрам і без (2 серыі) (прэм’ера — 28 верасня 2002, 25 студзеня 2003)
• Папа Рымскі (2 серыі) (прэм’ера — 16 і 17 кастрычніка 2002)
• Хрушчоў: спадчыннік Сталіна (2 серыі) (прэм’ера — 5 і 6 сакавіка 2003)

Інтэр

• Кейт і Уільям. Каралеўскае вяселле (прэм’ера — 28 красавіка 2011)
• Майдан. 4 версіі Аранжавай рэвалюцыі (2010, прэм’ера — 25 і 26 лістапада 2011)

Узнагароды

• Ордэн Крыжа зямлі Марыі (Эстонія).
• Міжнародная прэмія за свабоду прэсы Камітэта абароны журналістаў (1995)^[9].
• Прэмія «ТЭФІ» за найлепшую тэлевізійную аналітычную праграму («Вынікі») (1996).
• Лаўрэат прэміі «Тэлегранд», якая ўручаецца за ўклад у развіццё расійскага тэлебачання і радыёвяшчання (1999)^[10].
• Лаўрэат прэміі «ТЭФІ» за ток-шоу «Голас народа». У тым жа годзе узнагароджаны прэміяй «Залатое пяро Расіі» Саюза журналістаў РФ^[11] (2000).

27 кастрычніка 2001 года ля ўваходу ў ДКЦЗ «Расія» Яўген Кісялёў і яго жонка, якія прыехалі на цырымонію ўручэння нацыянальнай тэлевізійнай прэміі «ТЭФІ», падвергліся нападу: хуліганы закідалі іх памідорамі^[12].

Заўвагі

1. Падчас аднаго з эфіраў праграмы «Велика політика» Кісялёў удакладніў: «Я не расійскі журналіст, я ўкраінскі журналіст расійскага паходжання»

Зноскі

1. Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 17 кастрычніка 2015.
   <a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q37312"></a>
2. Биография Евгения Киселёва (руск.). РИА Новости (5 чэрвеня 2013). Архівавана з першакрыніцы 10 чэрвеня 2013.
3. На телеканале «Украина 24» стартует авторская программа «Реальная политика с Евгением Киселёвым» (руск.). Телеканал Україна. Праверана 23 мая 2020.
4. Евгений Киселёв ушёл с киевского канала (руск.). Газета.Ru (23 жніўня 2019).
5. Бывший руководитель НТВ Евгений Киселёв стал ведущим ток-шоу на канале «Белсат» (руск.). Архівавана з першакрыніцы 9 сакавіка 2018. Праверана 9 сакавіка 2018.
6. Александр Коржаков. Бесы 2.0. А цари-то ненастоящие!. — Москва: Эксмо, 2017. — С. 210—211. — 384 с. — ISBN 978-5-699-98434-3.
7. Киселёв-Коржаков (руск.) (18 ліпеня 1997). Праверана 3 ліпеня 2018.
8. газета Завтра: ПРОФЕССИЯ — «СЕКСОТ»? (нявызн.). Праверана 3 ліпеня 2018.
9. Journalists Receive 1996 Press Freedom Awards (англ.). Committee to Protect Journalists. Архівавана з першакрыніцы 11 жніўня 2012. Праверана 11 жніўня 2012.
10. Евгений Киселёв стал «телеграндом» (руск.). Ведомости (30 снежня 1999).
11. Лауреаты премий Союза журналистов России за 1996-99 годы (руск.). Союз журналистов России. Архівавана з першакрыніцы 21 лістапада 2016. Праверана 20 лістапада 2016.
12. На подходе к ТЭФИ Киселева закидали помидорами, Lenta.ru (руск.)

Спасылкі