Карл Шмит (на немски: Carl Schmitt) е германскиюрист и философ. Трудовете му, главно в областта на ефективното осъществяване на политическата власт, оказват влияние върху по-късни автори, но са и предмет на спорове, заради неговите връзки с националсоциализма, заради които е наричан „коронния юрист на Третия райх“.[2]
Къщата, в която Карл Шмит живее от 1971 г. до смъртта си.
Роден е на 11 юли1888 г. в Плетенберг, Германия, в семейството на дребен предприемач католик. Следва право в Берлинския, Мюнхенския и Страсбургския университет, където се дипломира през 1915 г. Същата година се жени за Павла Доротич, авантюристка и представяща се за сръбска графиня,[3] но през 1924 г. се развежда в съда в Бон. През 1926 г. се жени за своя бивша студентка с югославско поданство – Душка Тодорович, но църквата не дава разрешение за развода му, поради което Шмит е отлъчен от католическата църква. От втория си брак има син Аним (1931 – 1983).
Гробът на Карл Шмит
С установяването на националсоциалистическия режим става професор в Берлинския университет, а след Втората световна война отказва да се отрече от националсоциалистическите си възгледи и му е забранено да заема академични длъжности.
Умира на 7 април1985 г. в Плетенберг на 96-годишна възраст.
Norbert Campagna, Carl Schmitt. Eine Einführung. Parerga, Berlin 2004, ISBN 3-937262-00-8.
Gopal Balakrishnan, The Enemy. An Intellectual Portrait of Carl Schmitt. New York 2002, ISBN 1-85984-359-X.
Hasso Hofmann, Legitimität gegen Legalität. Der Weg der politischen Philosophie Carl Schmitts. 4. Auflage. Duncker & Humblot, Berlin 2002, ISBN 3-428-10386-6.
Reinhard Mehring, Carl Schmitt zur Einführung. 4. vollst. überarb. Neufassung. Junius, Hamburg 2011, ISBN 978-3-88506-685-9.
Helmut Quaritsch, Positionen und Begriffe Carl Schmitts. Duncker und Humblot, Berlin 1995, ISBN 3-428-08257-5.
Helmut Quaritsch (Hrsg.), Complexio Oppositorum. Über Carl Schmitt. Duncker und Humblot, Berlin 1988, ISBN 3-428-06378-3.
Reinhard Mehring: Wie fängt man ein Chamäleon? Probleme und Wege einer Carl Schmitt-Biographie. In: Zeitschrift für Ideengeschichte. III/2 (2009), S. 71 – 86.
Reinhard Mehring, Carl Schmitt im Archiv. In Annette Brockmöller, Eric Hilgendorf (Hrsg.), Rechtsphilosophie im 20. Jahrhundert – 100 Jahre Archiv für Rechts- und Sozialphilosophie. Reihe Archiv für Rechts- und Sozialphilosophie, Beiheft 116, S. 51 – 67.
Reinhard Mehring, Ausgerechnet ich! Souverän ist, wer der Nachwelt die Auswahl des Lesenswerten überläßt. Warum es keine Carl-Schmitt-Gesamtausgabe gibt. In: FAZ. 10. Juli 2006.
Cristina Rita Parau, ‚Schattenrisse‘ und ‚Nordlicht‘. Ästhetik und Rechtstheorie. Über die Frühwerke Carl Schmitts zur Literatur. In Yvonne Nilges (Hrsg.), Dichterjuristen. Studien zur Poesie des Rechts vom 16. bis 21. Jahrhundert. Königshausen & Neumann, Würzburg 2014, ISBN 978-3-8260-5550-8.
↑Паулина Шахнер, известна като Пабла Карита Мария Изабел фон Доротич. Вж.: Illies, Florian. 1913. Der Sommer des Jahrhunderts. S. Fischer, 2012; Mehring, Reinhard. Carl Schmitt – Aufstieg und Fall, 2009, S. 57 ff.
((en)) Vinx, Lars. Carl Schmitt. Stanford Encyclopedia of Philosophy.
((de)) Reinhard Mehring, Schmitt, Carl. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, S. 236 – 238