Georges Valois (pe Alfred-Georges Gressent; ganet d'ar 7 a viz Here 1878 ha aet d'an anaon e c'hwevrer 1945) a oa ur politikour hag ur c'hazetenner gall.
Ganet en un tiegezh a vicherourien e Paris, Georges Valois a voe un anarkour-sindikadour. Labour a reas evel sekretour e L'Humanité Nouvelle e lec'h ma reas anaoudegezh gant Georges Sorel.[1] Goude bout bevet un herradig en Impalaeriezh Rusia (1903), e voe sekretour evit ti-embann Armand Colin.
Goude bout skrivet e levr kentañ, L'Homme Qui Vient e kejas gant ar skrivagner, broadelour ha monarkour, Charles Maurras, a-raok mont da vout un ezel ag an Action Française. Aze e reas al lesanv Georges Valois anezhañ evit chom hep bout anavezet gant e c'hoprerion.
E 1911 e krouas ar c'helc'h Proudhon hag a oa ur strollad broadel ha sindikadel, hag e teuas da vout penn ti-embann an Action française: Nouvelle librairie nationale, e 1912. Ar C'helc'h a adtapas menozhioù Georges Sorel mesket gant re Charles Maurras, enepyuzev anezhe. Hervez an istorour Zeev Sternhell e oa an ideologiezh-se ur rakwel ag ar faskouriezh italian.
Valois a grouas e 1925 ar sizhunieg Le Nouveau Siècle, hag a veze gwelet gant Maurras evel ur c'hevezer. A-benn ar fin e kollas e labour e La Nouvelle librairie nationale. Ar c'habal gant Maurras a greñvaas c'hoazh goude krouidigezh ar c'hevre Faisceau gantañ.[1]
Goude kalzig a daolioù kaer, ha degemer tud evel Hubert Lagardelle ha Marcel Bucard), e yeas ar c'hevre diwar wel e 1928, goude argaserezh Valois ag ar strollad.
Valois a gemeras perzh er rezistañs gall e-pad renad Vichy a-raok bout skrapet gant an Alamaned d'an 18 a viz Mae 1944, hag e varvas e C'hwevrer 1945 gant an tifuz e kamp-tolp Bergen-Belsen.[1]