Deportacija predstavlja protjerivanje jedne ili više osoba iz mjesta stanovanja ili države.[1] Danas se pod ovim pojmom uglavnom podrazumijeva protjerivanje stranih državljana, dok se protjerivanje državljana unutar matične države naziva progonstvo, izgnanstvo, ili kazneno premještanje.[2] Deportacija je bila prisutna još u drevnoj ljudskoj praksi tako da je poznat slučaj deportacije koje je naredio Kušro I, Sasanidski kralj Perzije, kada je deportovano oko 292.000 građana, robova, i zarobljenih ljudi u njegov novi grad Ktesifon 542. godine p.n.e. U novije vrijeme najpoznatiji slučaj deportacije je bilo protjerivanje Židova koje su vršili nacisti i njihovi saradnici tokom 2. svjetskog rata.[3][4]
Osim vanjske deportacija kada se skupina nad kojom se vrši deportacija protjera iz države koju je nastanjivala, postoji i deportacija unutar države, kada se pojedinac ili grupa ljudi prisilno preseli u drugi dio iste države. Jedan od razloga unutrašnje deportacije može biti i bojazan da bi skupina stanovništva koja se deportuje mogla pomoći neprijatelju u ratu ili tokom pobune. Takav primjer imamo tokom američkog građanskog rata kada je američka država Georgia deportovala 400 mlinskih radnica pod sumnjom da su simpatizeri snaga sa sjevera.
Tokom Drugog svjetskog rata, lider SSSR-a Josif Staljin je naredio deportaciju Volških Nijemaca, Čečena, Krimskih Tatara, Ukrajinaca i pripadnika drugih naroda u područja udaljena od fronta, uključujući centralni i zapadni dio Sovjetskog Saveza. 26. februara 2004. godine Evropski parlament je deportacije Čečena okarakterisao kao čin genocida.[5]