Devširme, glagolska imenica od turskog glagola devşirmek, "skupljati", osmanski izraz koji označava povremeno uzimanje kršćanske djece obučavane da kasnije popunjavaju odjele janjičara i da obavljaju funkcije na Dvoru i u upravi, poznato i kao "danak u krvi".[1]
Prvi ga je uveo sultan Murat II 1430.[2] godine zbog nedostatka vojno sposobnih muškaraca u brzorastućem carstvu. Zbog mogućnosti za izuzetno napredovanje Bošnjaci su tražili dozvolu od sultana Mehmeda II da i nakon što prihvate islam njihovi sinovi mogu biti janjičari, kasnije je slična praksa provođena i u Albaniji. Danak se ubirao balkanskim zemljama koje su bile pod osmanlijskom vlašću i djelimično u Anatoliji[3], i to na način da su dječaci u dobi od osam do 20 godina odvođeni svake četiri godine i iz svake 40. porodice.
Danak je skupljao viši janjičarski oficir (yayabaşı) sa svojom vojskom, a prikupljena djeca bila su dijeljena u dvije grupe. Ona koja su bila u odličnoj tjelesnoj spremi slana su na sultanov dvor, dok su ostala slana osmanskim porodicama u Anadoliji i Rumeliji na obuku iz osmanskog načina života. To je trajalo tri do sedam godina.
Dječaci koji su bili prikupljani zvali su se kul, gilman i olgan, a nakon prvog dijela obuke dobivali su ime adžami oglamlar što bi u prijevodu značilo strani sinovi. Obučavani su na razne načine: teške tjelovježbe, teorijska predavanje, učenje turskog, perzijskog i arapskog jezika, kaligrafija, te učenje književnosti teologije i zakonodavstva. Nakon što bi napunili 20 godina, bili su raspoređeni u janjičarske vojne jedinice.
Većina muškaraca nije ostajala na dvoru. Neki od njih su dobili zemlju i postali spahije, i činili su dio konjice. Ono koji su ostajali na dvoru imali su izgledniju priliku napredovati u karijeri. Naprimjer, mogli su biti postavljeni za sandžak-begove (upravitelje malih jedinica nazvanih sandžaci), begler-begove (upravnike pokrajina), a često i za vezire i velike vezire.
Ovaj sistem ubiranja danka počeo je polahko nestajati početkom 17. vijeka da bi krajem istog vijeka iščezao.