U državama koje imaju jednodomni sistem, također unikameralni sistem ili unikameralizam (lat. uni — jedan + lat. camera — komora, dom), zakonodavnu vlast drži jedan dom, tj. nema gornjeg doma.[1] Ovaj sistem se većinom primjenjuje u malim državama. Jednodomni sistem postoji u onim državama u kojima nema potrebe za više od jednog doma.
Jednodomni sistemi postoje tamo gdje nema federalnih jedinica ili nema privilegovanih slojeva društva. Drugi domovi su obično nastajali da bi se dala jednaka prava narodu kao i aristokratama. Glavna prednost jednodomnog sistema je u tome što čim zakon prođe, odmah stupa na snagu, dok u dvodomnom sistemu jedan dom može prihvatiti zakon a drugi ga odbiti. Mnoge komunističke zemlje kao Narodna Republika Kina i Republika Kuba imaju jednodomnu skupštinu, zato što komunističke vlade tih zemalja smatraju da drugi dom daje veća prava aristokratiji. Glavna slabost jednodomnog sistema jeste činjenica da onaj ko kontroliše skupštinu, kontroliše i izvršnu vlast.
Narodni kongres naroda Narodne Republike Kine – iako imaju i Kinesku Narodnu političku konsultativnu konferenciju koja je zapravo savjetodavni „gornji dom“.
15 argentinskih provincija - Chaco, Chubut, Córdoba, Formosa, Jujuy, La Pampa, La Rioja, Misiones, Neuquén, Río Negro, San Juan, Santa Cruz, Santiago del Estero, Tierra del Fuego, Tucumán i autonomni grad Buenos Aires
22 indijske države – Arunachal Pradesh, Assam, Chhattisgarh, Goa, Gujarat, Haryana, Himachal Pradesh, Jharkhand, Kerala, Madhya Pradesh, Manipur, Meghalaya, Mizoram, Nagaland, Odisha, Pendžab, Radžastan, Sikkim, Tripura Tamil Nadu, Utarakhand i Zapadni Bengal; i 3 sindikalne teritorije - Delhi, Jammu i Kashmir i Puducherry.