MiG-19

Mikojan-Gurevič MiG-19 ( ruski: Микоян и Гуревич МиГ-19); NATO oznaka : Farmer) je sovjetski dvomotorni borbeni avion druge generacije i bio je prvi supersonični avion koji je ušao u masovnu proizvodnju. Bio je to prvi avion proizveden u Sovjetskom Savezu koji je bio sposoban razviti nadzvučnu brzinu u ravnom letu. Uporedivi američki lovac bio je North American F-100 Super Sabre, iako se MiG-19 u borbama iznad Sjevernog Vijetnama uglavnom sukubljavao sa modernijim avionima tipa McDonnell Douglas F-4 Phantom II i Republic F-105 Thunderchief.[1] U upotrebu je ušao prvo u Sovjetskom Savezu, da bi kasnije bio eksportovan u više država Varšavskog pakta.

Dizajn i razvoj

[uredi | uredi izvor]

Godine 1950. Konstruktorski biro Mikojan-Gurevič (MiG) (također poznat i kao OKB -155) započeo je svoj rad na novom borbenom avionu, namijenjenom da ima veći domet od postojećih letjelica tipa MiG-15 i MiG-17, i sposoban da dosegne nadzvučni brzine u ravnom letu. MiG je odabrao da koristi dva nova aksijalna mlazna motora tipa Mikulin AM-5 (smanjena verzija Mikulin AM-3 koja je pokretala bombarder Tupoljev Tu-16 ) za svoj novi lovac.[2][3] Kao probni prostor za novi motor, OKB-155 je 20. aprila 1951. dobio dozvolu da konvertuje jedan od prototipova MiG-17, zamjenjujući jedan postojeći Klimov VK-1 motor sa dva motora AM-5s od po 19,60 kN potiska (kasnije zamijenjeni sa modelomim AM-5A sa potiskom od 21,08 kN). Ovaj prototip je dobio oznaku SM-1 (ili I-340) i prvi put je poletio krajem 1951. godine.[2][4] Iako se SM-1 pokazao kao korisna tesnta platforma[3], njegove performanse su bile niže od očekivanih, i ubrzo su rezultirale dizajniranjem sistema naknadnog sagorevanja za AM-5, što dovelo do verzije AM-5F (koja je dostizala potisak od 26,45 kN sa dodatnim grijanjem.[5]

Dok je SM-1 bio probni model, SM-2 (ili I-360) je bio zamišljen kao nadzvučni prateći lovac, a rad na ovom modelu je odobren 10. avgusta 1951. godine. SM-2 je bio dvomotorni mlaznjak sa krilima postavljenim na sredini trupa. Njegova tanka krila, koja su dizajnirana u TsAGI, sovjetskom Centralnom aerohidrodinamičkom institutu, za nadzvučni let su bila zakriveljana pod uglom od 55 stepeni, i imala su po jednu krilnu ogradu na svakoj strani. Kao naoružanje su služila dva avionska topa tipa Nudelman N-37 sa kalibrom od 37 mm smještena na prednjoj ivici krila aviona, blizu korijena krila. Topovi su time pomjereni u odnosu na one na MiG-15 i MiG-17 kako bi se izbjeglo "gutanje gasova" koji izazivaju ispaljivanje topovskih zrna i što je dovodilo do zagušenja turbina.[3] Prvi SM-2, SM-2/1, poslat je na testiranje u Letno-Issledovatelski institut (en:Flight Research Institute) (LII) u aprilu 1952. godine, a svoj prvi let je imao 24. maja 1952. sa probnim pilotom G.A. Sedovim za komandama aviona.[3][6] Budući da sa turbinama AM-5A (koja nisu imali dodatno zagrijavanje) SM-2 nije mogao da dostigne nadzvučnu brzinu u ravnom letu, iste su zamijenjene sa naprednijim modelom AM-5F, koji je imao dodatno zagrijavanje izduvnih gasova.[6] Iako su nove turbine poboljšali performanse aviona, ispostavilo se da je letjelica bila sklona problemima kod upravljanja, posebno pri visokim uglovima napada, kada bi avio upao u vitlanje. Da bi se riješili ovi problemi, spušten je horizontalni rep aviona, uz druge promjene uključujući i pomicanje zračnih kočnica aviona i produbljivanje ograde krila, uz modifikacije koje su dovele do toga da je avion preimenovan u SM-2A, a zatim i u SM-2B.[7][8]

AM-5F je i dalje stvarao nedovoljan potisak i tako je Mikulinov dizajnerski biro za motore razvio novi motor da ga zamijeni, AM-9B (iz kojeg je kasnije nastao Tumansky RD-9 ), koji je razvijao suhi potisak od 25,5 kN i 31,87 kN potiska kada se koristio sistem za dodatno sagorijevanje.[3] Kada je opremljen novim motorima, SM-2B je preimenovan u SM-9, koji je prvi put poletio 5. januara 1954. godine. Performanse SM-9 impresionirale su sovjetski držani vrh i on je naručen za serijsku proizvodnju 17. februara 1954. godine pod oznakom MiG-19, uprkos činjenici da su tvornička testiranja tada tek bila počela.[9][10][11].

Žurba da se MiG-19 stavi u operativnu upotrebu dovela je do toga da su avioni u početnoj proizvodnji imali niz ozbiljnih problema. Ovaj tip je pretrpio brojne eksplozije tokom leta, a kasnije se ispostavilo da je glavni krivac za ovo slaba izolacija između turbine i rezervoara za gorivo, što je kod pregrijavanja turbine dovodilo eksplozije goriva u spremniku.To je na kraju djelomično riješeno postavljanjem metalnog toplotnog štita između motora i rezervoara.[12]

U isto vrijeme kada je prateći dnevni lovac razvijen od SM-2 i SM-9 u MiG-19 i MiG-19S, uporedo se radilo na projektovanju lovca sa radarom za sve vremenske uvjete, što je rezultiralo u prvom prototipu SM-7/1 koji je prvi put poletio 28. avgusta 1954. Ovaj prototip je imao sličan okvir aviona kao i prvobitni SM-9, uključujući konvencionalni fiksni horizontalni rep, s tim da su drugi i treći SM-7 uveli slične promjene kao i one testirane na prototipovima SM-9.[13] Lovac za sve vremenske uslove ušao je u proizvodnju kao MiG-19P 1955. godine. Glavne razlike u odnosu na MiG-19S uključivale su radar RP-1 Izumrud u nosu aviona, sa malim radomima u centru i na gornjoj ivici usisnika za vazduh i naoružanjem od dva topa u korijenu krila.[13] Od 1957. proizvodnja lovaca za sve vremenske prilike prešla je na model MiG-19PM, koji više nije imao ugrađen topove, ali zato raketno naoružanje u vidu četiri rakete vazduh-vazduh K-5M.[14]

1955. godine, nakon američkog uvođenja balona za izviđanje na velikim visinama i preleta britanskih aviona Canberra nad teritorijom Sovjetskog Saveza, te uzimajući u obzir obavještajne podatke o razvoju Lockheed U-2 špijunskog aviona, za sovjetske vlasti se pojavio problem budući da niti jedan od lovaca u upotrebi nije mogao dostići visine na kojima su ove suparničke letjelice operisale. Stoga je započet razvoj specijalizirane verzije MiG-19 za velike visine, sa oznakom MiG-19SV, koja je međutim ušla u samo ograničenu proizvodnju. Ova verzija je imala snažnije turbine i manju praznu težinu, dok su postavke zakrilaca prilagođene kako bi se dobio veći potisak pri većim visinama. Ove modifikacije su podigle plafon leta sa 17.500 metara na 18.500 metara. Verzija MiG-19 SVK je modifikovana povećanim rasponom krila, dajući joj plafon leta od 19.100 metara, međutim i to nije bilo adekvatno za U-2.[15]

Operativna istorija

[uredi | uredi izvor]

Sovjetski savez

[uredi | uredi izvor]

Isporuke novog lovca sovjetskim vazdušnim snagama (VVS) počele su u junu 1955. godine, a tip je javno predstavljen 3. jula iste godine, kada je 48 MiG-19 učestvovalo u preletu tokom aeromitinga na aerodromu Tušino u Moskvi .[12]

Tokom svoje službe u sovjetskoj protivvazdušnoj odbrani i u Istočnoj Nemačkoj, MiG-19 su bili uključeni u višestruka presretanja zapadnih izviđačkih aviona. Prvi dokumentovani susret sa Lockheedom U-2 dogodio se u jesen 1957. godine. Pilot MiG-19 prijavio je da je vidio letjelicu, ali je nije mogao presresti jer je bila 3.000 metara iznad plafona leta njegovog MiG-a. Kada je U-2 Francisa Garyja Powersa oboren u incidentu 1960. godine, jedan od MiG-19P koji je trebao presresti U-2 je pogođen salvom iz sovjetske protivavionske baterije S-75 Dvina (NATO oznaka: SA-2 "Guideline", ubivši pri tome pilota Sergeja Safronova. .[16] U veoma kontroverznom incidentu koji se dogodio 1. jula 1960., MiG-19 je oborio izviđački avion RB-47H (S/N 53-4281) u međunarodnom vazdušnom prostoru iznad Arktičkog kruga, pri čemu su četiri člana posade izviđačkog aviona poginula, a dvoje su zarobljeni od strane Sovjeta (pušteni su 1961. godine). U drugom incidentu, 28. januara 1964., MiG-19 je oborio T-39 Sabreliner koji je zalutao u vazdušni prostor Istočne Nemačke dok je bio na misiji obuke; sva tri člana posade su pri tome poginula.

Istočna Azija

[uredi | uredi izvor]

Kina

[uredi | uredi izvor]

Prvi kontakt i gubitak američkog borbenog aviona od kineskog J-6 (MiG-19 proizveden po licenci u NR Kini) desio se 1965. godine, kada je MiG svojim topom pogodio krilo i nosače raketa američkog F-104 Starfightera. Iako je Starfighter, kojim je pilotirao kapetan Philip E. Smith uspio naciljati svojim raketama protivnički MiG-19, ubrzo nakon pokušaja ispaljivanja rakete njegov avion je izgubio snagu i srušio se. Pilot se spasio padobranom i zarobljen je od strane Kineza. U zatočeništvu je bio sve do 15.marta 1973. godine, kada je pušten nakon otopljavanja odnosa između Sjedinjenih Američkih Država i NR Kine koje je uslijedilo nakon posjete američkog predsjednika Richarda Nixona Kini 1972. godine.[17][18]

Vijetnamsko narodno vazduhoplovstvo (VPAF) počelo je dobijati avione tipa MiG-19 krajem 1968. godine. Uprkos ograničenom broju, MiG-19 su bili uključeni u česte borbe tokom operacija Linebacker i Linebacker 2 . VPAF je ostvario sedam pobjeda nad američkim avionima koristeći MiG-19, od kojih su svi bili F-4 Phantom II.[19] MiG-19 su testirali američki piloti u Sjedinjenim Državama 1969. godine nakon što su iz Pakistana dobili F-6 (izvozni model kineskog J-6, koji je opet MiG-19 proizveden po licenci u Kini).[20] Osim što su utvrdili da avion ima pregledan krov kabine, koja omogućava dobru vidljivost za pilota, zajedno sa tri teška topa od 30 mm, američki piloti su utvrdili da je MiG-19 (J-6/F-6) bio izvrstan lovac, "kao i MiG-17, mogao je lako nadmašiti u vazdušnim manevrima Fantom...i mogao je nadmašiti F-4 na 1,2 maha, ali je bio sporiji od MiG-21 .".[21] Međutim, najveći nedostatak MiG-19 je bio njegov izuzetno mali domet, kako je jedan američki probni pilot primjetio, "nakon što je pri punom naknadnom sagorevanju na maloj visini letio pet minuta, pilot MiG-a će tražiti mesto za sletanje!" [22] Ovo, u kombinaciji sa dvostrukim motorima aviona, koje je bilo teško održavati, učinilo je MiG-19 nepopularnim među pilotima Sjevernog Vijetnama.[23]

Vlada Sjevernog Vijetnama odlučila je početkom 1969. da ojača svoju protivvazdušnu odbranu stvaranjem treće borbene jedinice - 925. lovačkog puk. Ova jedinica je koristila kasnije modele MiG-17 i novonabavljene MiG-19 (skoro svi su bili u verziji Shenyang J-6 iz Narodne Republike Kine). Puk je osnovan u Yen Bai-u, a do aprila 1969. godine devet pilota MiG-19 postavljeno je na borbenu dužnost. Interesantno je da su većinu MiG-17 i sve MiG-21 Vijetnamci dobili od Sovjetskog Saveza, dok su model MiG-19 (t.j. J-6) bili isporučeni od NR Kine.[24]

Iako su MiG-19 nedostajali nosači za rakete vazduh-vazduh, u odnosu na rane modele F-4 Phantom II on je imao veliku prednost: bio je naoružan avionskim topovima. MiG-19 VPAF imali su tri topa od 30 mm koji su bili karakteristični po jakom bljesku prilikom ispaljivanja. Svaki od topova je imao magacin od 90 topovskih zrna, dajući na taj način cca. šest sekundi neprekidne paljbe. Jedan udar od dvije sekunde, pri kojem bi se ispalilo 90 topovskih zrna mogao je američki avion suočiti sa 37 kg metala pogodku.

Američki izvori tvrde da je VPAF izgubio 10 MiG-19 u zračnim borbama. Dana 2. juna 1972. MiG-19 je postao prvi zabilježeni mlazni lovac koji je oboren u zračnoj borbi topovskom vatrom pri supersoničnim brzinama,[25] od strane USAF-a F-4 Phantom kojim je upravljao Phil Handley. Prema podacima VPAF-a, od 1965. do 1972. godine sjevernovijetnamski MiG-19 oborili su 13 neprijateljskih aviona i helikoptera, dok je pet MiG-ova 19 izgubljeno (četiri oborena neprijateljskom avijacijom i jedan prijateljskom vatrom), a jedan pilot je poginuo.[26]

Bliski Istok

[uredi | uredi izvor]

Egipat

[uredi | uredi izvor]

Godine 1962., egipatski MiG-19 imali su neke akcije u ulozi kopnenog napada tokom građanskog rata u Sjevernom Jemenu . Prva potvrđena vazdušna borba na Bliskom istoku koja je uključivala MiG-19 dogodila se 29. novembra 1966. godine, kada je izraelski Dassault Mirage III oborio dva egipatska MiG-19 dok su ovi pokušali da presretnu izraelski izviđački avion Piper J-3 Cub. Prvi MiG je uništen radarski navođenom raketom R.530 francuske proizvodnje, dok je drugi MiG-19 oboren topovskom paljbom.[27]

U vrijeme Šestodnevnog rata u junu 1967. godine, Egipat je raspolagao sa cca. 80 aviona tipa MiG-19, ali više od polovine ove flote je uništeno pri inicijalnim izraelskim napadima u okviru operacije Focus. Izraelski piloti su, međutim, smatrali da je MiG-19 potencijalno opasan protivnik zbog svojih performansi leta, manevarskih sposobnosti i teškog naoružanja. </link>[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (January 2022)">potreban citat</span> ]

Nakon rata, Egipćani su reorganizirali svoju flotu preživjelih MiG-19 i dodijelili ih zračnoj odbrani unutrašnjosti Egipta. Sovjetski Savez nije nadoknadio Egiptu izgubljene MiG-19 kao zamjenu za one uništene u Šestodnevnom ratu, ali Egipat je vjerovatno određeni broj ovih aviona dobio iz Sirije i Iraka, tako da je do kraja 1968. bilo više od 80 MiG-ova u upotrebi. Ovaj tip aviona je također učestvovao u borbama tokom Rata iscrpljivanja ; u jednom okršaju 19. maja 1969. godine, MiG-19 je presreo dva izraelska Miragea, oborivši jednog topovskom vatrom, dok je drugi pobjegao. [28] Egipat je imao oko 60 MiG-19 u službi tokom Yom Kippur rata 1973. u kojem su korišteni kao avioni za blisku podršku iz vazduha. </link>[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (January 2022)">potreban citat</span> ]

Irak

[uredi | uredi izvor]

Irak je nabavio određen broj lovaca tipa MiG-19S početkom 1960-ih, ali je kasnije prodao većinu njih (nekoliko ih je ostalo u lokalnim muzejima). Određen broj ovih aviona korišten je u vojnim akcijama protiv Kurda u sjevernom Iraku 1960ih godina. </link>[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (January 2022)">potreban citat</span> ]

Sjeverna Koreja

[uredi | uredi izvor]

Sjeverna Koreja je dobila nepoznati broj MiG-19S od Sovjetskog Saveza nakon potpisivanja sporazuma o međusobnoj pomoći 1961. godine. Trideset ovih aviona je možda prodato Iraku 1983.godine. Najmanje 100 aviona kineske varijante F-6 je nabavljeno iz Kine 1988-89.[29] Od aprila 2002. godine, vazduhoplovne i protivvazdušne snage Korejske narodne armije su navodno imale oko 100 Shenyang J-6 i/ili MiG 19. </link>[ <span title="This claim needs references to reliable sources. (February 2021)">potreban citat</span> ]

Varijante

[uredi | uredi izvor]
MiG-19PM sa rezervoarima za odbacivanje.
MiG-19PM pokazuje nosni otvor u kojem se nalazi radar.
MiG-19 u Tiraspolju
Češki S-105 (MiG-19S) u Praškom muzeju avijacije .
MiG-19S u Nacionalnom muzeju zračnih snaga Sjedinjenih Država u Daytonu, Ohajo

Oznake proizvedenih aviona

[uredi | uredi izvor]

Podaci od: :[30]

MiG-19 ( NATO oznaka - "Farmer-A"; OKB - SM-9/1 ) [31]
Prva proizvodna verzija. Konvencionalni repni sklop sa elevatorima pričvršćenim na fiksni horizontalni stabilizator i naoružan sa tri 23 mm top NR-23 .[32]
MiG-19P (NATO - "Farmer-B"; OKB - SM-7 )
Verzija opremljena radarom RP-1 Izumrud u nosu i naoružana sa dva 23 mm NR-23 (kasnije dva topa 30 mm NR-30 ) u krilima. Imao je nosače za nevođeni raketni paket ispod svakog krila, izduženo repno peraje, potpuno pokretnu repnu ravninu, treću zračnu kočnicu dodanu iza trbušnog peraja. Vympel K-13 (AA-2 'Atoll') raketa vazduh-vazduh (AAM) je dodata kasno u njegovom radnom vijeku; ušao u proizvodnju 1955.[33]
MiG-19PF
Borbeni avion presretač za sve vremenske prilike, opremljeni radarom, jednosjed; proizveden u malom broju.
MiG-19PG
MiG-19P opremljen vezom podataka za zemaljsku kontrolu Gorizont-1 .[34]
MiG-19PM (NATO - "Farmer-E")
Varijanta sa uklonjenim topovima, naoružana sa četiri rakete vazduh-vazduh tip K-5 M (NATO: AA-1 "Alkali"). Ušao u proizvodnju 1957.[14]
MiG-19PML
MiG-19PM sa vezom za zemaljsku kontrolu Lazur .[35]
MiG-19PU
Raketni paket je sličan MiG-19SU.[36]
MiG-19PT
Jedan MiG-19P opremljen za nošenje projektila Vympel K-13 (NATO: AA-2 "Atoll").
MiG-19PU
MiG-19R
Izviđačka verzija MiG-19S sa kamerama koje zamjenjuju nosni top i poboljšanim motorima RD-9BF-1.[37]
MiG-19S (NATO - "Farmer-C"; OKB - SM-9/3 ) [38]
Poboljšani dnevni borac sa pokretnim repom. Opremljen Svod navigacijskim prijemnikom dugog dometa i naoružan sa tri 30 mm topa tipa NR-30 . Imao je opremu za nevođeni raketni paket ORO-32K ili bombu FAB-250 ispod svakog krila, a od 1957. modificiran kako bi se omogućilo nošenje četiri paketa nevođenih raketa. Ušao u proizvodnju 1956.[38]
MiG-19SF
MiG-19S kasnijeg datuma proizvodnje pokretani su istim poboljšanim motorima RD-9BF-1 kao i MiG-19R.[39]
MiG-19SV
Visinska verzija za presretanje izviđačkih balona dostigla 20,740 metres (68,040 ft) 6. decembra 1956.[40]
MiG-19SMK
dva testna prototipa za sistem krstarećih raketa K-10S .
MiG-19SVK
MiG-19SV sa novim krilom, malo povećanje plafona leta u odnosu na MiG-19SV; nije ušao u proizvodnju.[15]
MiG-19SU (OKB SM-50) [31]
Verzija za velike visine za presretanje Lockheed U-2, opremljena samostalnim raketnim paketom na tekuće gorivo; izgleda da je napušteno zbog nemogućnosti kontrole letjelice na vrlo velikim visinama i sklonosti aviona da uđe u nadzvučne okrete.
MiG-19M
Dronovi mete pretvoreni iz MiG-19 i MiG-19S (M- mišen' - meta.)
SL-19
Istraživački avion modificiran od MiG-19 sa promjenjivim kliznim podvozjem (SL- samolyot-laboatoriya - laboratorij za avione).
M-19
alternativna oznaka za MiG-19M
M-19M
alternativna oznaka za MiG-19M

Verzije izgrađene po licenci

[uredi | uredi izvor]
Aero S-105
MiG-19S po licenci iz Čehoslovačke kompanije Aero Vodochody . Između 1958. i 1962. godine proizvedeno ukupno 103 primjeraka.[41]
Shenyang J-6
Kineska verzija MiG-19. Ova verzija je uvedena u pakistansko ratno zrakoplovstvo kao F-6. F-6 je kasnije modificiran od strane pakistanskih zračnih snaga za nošenje američkih projektila AIM-9 Sidewinder.
Shenyang JJ-6
Trenerska verzija J-6 sa dva sedišta

Avion se nalazi u službi slijedećih država

[uredi | uredi izvor]

Ovaj pregled uključuje samo MiG-19 sovjetske proizvodnje. Za informacije o operaterima aviona kineske proizvodnje pogledajte Shenyang J-6 .

MiG-19 Bangladeškog ratnog zrakoplovstva u letu
MiG-19 Indonežanskog ratnog zrakoplovstva u muzeju Dirgantara Mandala
Maketa češkog MiG-19S

Bivši operateri

[uredi | uredi izvor]
Šablon:Podaci o zastavi Democratic Republic of Afghanistan
  • Afganistansko ratno zrakoplovstvo - Kraljevsko afganistansko ratno zrakoplovstvo je 1964. godine nabavilo 18 aviona ovog tipa [42] Avganistansko ratno vazduhoplovstvo je tokom DRA ere koristilo 20 MiG-ova 19 kao školski avion .[43]
  • Albansko ratno vazduhoplovstvo - 15 MiG-19PM, svi napravljeni u Čehoslovačkoj i korišćeni od 1959. do 1965. od strane 7594 IAP u vazdušnoj bazi Rinas. Sve je prodato Kini i zamijenjeno za Shenyang J-6 (sa verzijom J-6C).[44]
  • Bugarsko ratno vazduhoplovstvo - MiG-19 je služio u bugarskom ratnom vazduhoplovstvu od 1958. do 1973. godine.
  • Kubansko ratno vazduhoplovstvo - Kuba je koristila oko 12 MiG-19P od 1961. do sredine 1960-ih..[45]
  • Čehoslovačko ratno vazduhoplovstvo - korišteno 183 MiG-19S, MiG-19P, MiG-19PM i licencirani S-105
  • Zračne snage Istočne Njemačke - 12 x MiG-19S i 12 x MiG-19PM služile su do 1969.[46]
  • Egipatske vazduhoplovne snage - Jedna od prvih egipatskih jedinica MiG-19 bila je 15. vazduhoplovna brigada, koja se sastojala od 20. i 21. eskadrile, koja je postala operativna u Fajidu sa isturenom lokacijom u Milayzu početkom 1960-ih. [28]
  • Mađarsko ratno vazduhoplovstvo - Koristilo 12 MiG-19PM od 1959. do 1973. godine.
  • Indonežansko ratno vazduhoplovstvo - Indonežansko ratno vazduhoplovstvo nabavilo je određeni broj MiG-19S 1961. godine i upotrebila ih tokom priprema operacije Trikora 1962. (aneksija Zapadne Nove Gvineje od Holandije) u Zapadnoj Novoj Gvineji (danas Papua i Papua Barat). Nekoliko ovih letelica se srušilo. Svi avioni prodati Pakistanu.
  • Iračko ratno vazduhoplovstvo - 30 MiG-19S, 10 MiG-19P i 10 MiG-19PM isporučeno je između 1959. i 1960. godine. Međutim, samo 16 MiG-19S je preuzelo iračko ratno vazduhoplovstvo; ostali avioni nisu prihvaćeni zbog lošeg tehničkog stanja i ostali su uskladišteni u Basri . Preživjeli MiG-19S donirani su Egiptu oko 1964.[47]
  • Poljsko ratno vazduhoplovstvo - Ukupno 24 MiG-19P i 12 MiG-19PM presretača služilo je između 1957. i 1974. godine.
  • Rumunsko ratno vazduhoplovstvo - Ukupno 16 aviona MiG-19P i 10 MiG-19PM bilo je u upotrebi između 1958. (1959. za PM) i 1972. godine.
  • Sovjetsko ratno vazduhoplovstvo
  • Sovjetska protivvazdušna odbrana
  • Sovjetska pomorska avijacija
  • Vijetnamsko narodno vazduhoplovstvo

Specifikacije (MiG-19S)

[uredi | uredi izvor]
Crtež iz tri perspektive MiG-19

Šablon:Aircraft specs

  • Posada: 1
  • Dužina: 12.54 m (41 ft 2 in)
  • Raspon krila: 9 m (29 ft 6 in)
  • Visina: 3.88 m (12 ft 9 in)
  • Površina krila: 25 m2 (270 sq ft)
  • Težina - prazan: 5,172 kg (11,402 lb) [48]
  • Bruto težina: 7,560 kg (16,667 lb)
  • Maksimalna težina polijetanja: 8,832 kg (19,471 lb) sa 2 × 760 L (170 imp gal; 200 US gal) rezervoara za odbacivanje i dva raketna spremnika
  • Kapacitet goriva: 1,800 L (480 US gal; 400 imp gal) interno
  • Pogon: 2 × Tumansky RD-9B turbomlazni pogon sa dodatnim sagorijevanjem, 25.5 kN (5,700 lbf) suhog potiska po turbini, 31,8 kN potiska sa dodatnim sagorijevanjem

Performanse

  • Maksimalna brzina: 1,452 km/h (902 mph, 784 kn) na visini od 10,000 m (33,000 ft)
  • Maksimalna brzina: Mach 1.35
  • Domet: 1,390 km (860 mi, 750 nmi)
  • Domet prevoza: 2,200 km (1,400 mi, 1,200 nmi) sa dva dodatna rezervoara po 760 L (200 US gal; 170 imp gal) na visini od 14.000 metara
  • Plafon leta: 17,500 m (57,400 ft)
  • Brzina uspona: 177.8 m/s (35,000 ft/min)

Naoružanje

  • Topvi: 3 × 30 mm Nudelman-Rikhter NR-30 automatski top (75 zrna za topove pod krilima, 55 zrna za glavni srednji top)
  • Mjesta za pričvršćivanje: Ukupno četiri pilone, dvije samo za eksterne rezervoare, dvije za naoružanje, ukupne težine do 500 kg, uključujući slijedeće kombinacije:

Vidi također

[uredi | uredi izvor]

Šablon:Aircontent

Povezani sa razvojem

Letjelice slične namjene, konfiguracije i doba

  1. ^ "Mikoyan-Gurevich MiG-19 (Farmer)". www.militaryfactory.com. Pristupljeno 4. 4. 2023.
  2. ^ a b Belyakov and Marmain 1994, p. 180.
  3. ^ a b c d e Gordon Wings of Fame 1997, p. 124.
  4. ^ Belyakov, R.A.; Marmain, J. (1991). MiG 1939-1989. Paris: Editions Larivière. str. 137. ISBN 2-907051-00-8.
  5. ^ Belyakov and Marmain 1994, pp. 180–181.
  6. ^ a b Belyakov and Marmain 1994, p. 208.
  7. ^ Belyakov and Marmain 1994, pp. 208, 210.
  8. ^ Gunston 1995, p. 195.
  9. ^ Belyakov and Marmain 1994, pp. 212–213, 215.
  10. ^ Gunston 1995, pp. 196–197.
  11. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 125.
  12. ^ a b Gordon Wings of Fame 1997, p. 129.
  13. ^ a b Gordon Wings of Fame 1997, pp. 134–135.
  14. ^ a b Gordon Wings of Fame 1997, pp. 137–138.
  15. ^ a b Gordon Wings of Fame 1997, p. 133.
  16. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 117.
  17. ^ Smith and Herz p. 29–35, 67, 68, (1992)
  18. ^ "Smith, Philip Eldon." pownetwork.org. Retrieved: 21 July 2011
  19. ^ Toperczer 2001, p. 90.
  20. ^ Michel III-p 188,189
  21. ^ Michael III, p. 189
  22. ^ Michel III p. 189
  23. ^ Michel III-p188,189
  24. ^ Toperczer 2001, p. 64.
  25. ^ Davies #55, p. 37, 38
  26. ^ "Archived copy". old.vko.ru. Arhivirano s originala, 3. 2. 2014. Pristupljeno 11. 1. 2022.CS1 održavanje: arhivirana kopija u naslovu (link)
  27. ^ "Israeli Pilot Shoots Down Two Egyptian Soviet-made Mig Jets". 30. 11. 1966.
  28. ^ a b Nicolle i Cooper 2004.
  29. ^ Gordon 2003, pp. 106, 107
  30. ^ Gordon, Yefim; Komissarov, Dmitry (2009). OKB Mikoyan. Hinkley: Midland. str. 131–183. ISBN 978-1-85780-307-5.
  31. ^ a b "Modifications." Arhivirano 23. 9. 2021. na Wayback Machine OKB MiG Design Bureau (Unofficial reference website). Retrieved: 21 July 2011.
  32. ^ Gordon Wings of Fame 1997, pp. 129–130.
  33. ^ Gordon Wings of Fame 1997, pp. 135–136.
  34. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 136.
  35. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 138.
  36. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 143.
  37. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 130.
  38. ^ a b c d Gordon Wings of Fame 1997, pp. 130–132.
  39. ^ Gordon Wings of Fame 1997, p. 134.
  40. ^ Gordon Wings of Fame 1997, pp. 132–133.
  41. ^ "History | AERO Vodochody". 6. 6. 2011. Arhivirano s originala, 6. 6. 2011. Pristupljeno 28. 8. 2018.
  42. ^ Gordon 2003, p. 90
  43. ^ Institute for Strategic Studies (1989). The military balance, 1989-1990. London: Brassey's. str. 153. ISBN 978-0080375694.
  44. ^ "Микоян,Гуревич МиГ-19ПМ". www.airwar.ru.
  45. ^ Hagedorn 1993, p. 29.
  46. ^ "Combat Jets of the East German Air Force: 1956 to 1969 – The Early Days". wordpress.com. 8. 11. 2015. Pristupljeno 3. 4. 2018.
  47. ^ Sipos, Milos; Cooper, Tom (2020). Wings of Iraq, Volume 1: The Iraqi Air Force, 1931-1970. Warwick, UK: Helion & Company Publishing. str. 50–51, VI. ISBN 978-1-913118-74-7.
  48. ^ Gunston 1995, p. 197.