Mokraćna inkontinencija | |
---|---|
Drugi nazivi | Nehotično mokrenje |
Anatomija donjeg urinarnog trakta i genitalnog sistema. Gornji dijagram prikazuje ženski, a donji muški mokraćni sistem. | |
Specijalnost | Urologija, ginekologija |
Simptomi | Nekontrolisano mokrenje |
Uobičajeno pojavljivanje | Bilo koja životna dob |
Mokraćna inkontinencija (UI), poznata i kao nehotično mokrenje, je svako nekontrolisano curenje mokraće. To je čest i uznemirujući problem, koji može imati veliki utjecaj na kvalitet života.[1] Identificiran je kao važan problem u gerijatrijskoj zdravstvenoj zaštiti.[2] Termin enureza se često koristi za označavanje urinarne inkontinencije prvenstveno kod djece, kao što je noćna enureza (mokrenje u krevetu).[3] Ljudima je obično neugodno da potraže medicinsku pomoć i pokušaju da sami upravljaju simptomom u tajnosti od drugih.
Operacije karlice, trudnoća, porođaj i menopauza su glavni faktori rizika.[4] Mokraćna inkontinencija je često posljedica nekog osnovnog zdravstvenog stanja, ali je nedovoljno prijavljena ljekarima.[5] Postoje četiri glavna tipa inkontinencije:[6]
Urinarna inkontinencija može biti uzrokovana i urološkim i neurološkim uzrocima. Urološki uzroci se mogu klasificirati kao disfunkcija mokraćne bešike ili nekompetentnost ureterskog sfinktera i mogu uključivati pretjeranu aktivnost detruzora, lošu usklađenost mokraćne bešike, mokraćovodnu hipermobilnost ili nedostatak unutrašnjeg sfinktera. Neurološki uzroci mogu uključivati infekciju, lijekove ili pripravke, psihološke faktore, poliuriju, hidrocefalus,[8] suzbijanje stolice i ograničena pokretljivost.[9]
Najčešći tipovi mokraćne inkontinencije kod žena su stresna urinarna inkontinencija i urgentna urinarna inkontinencija. Za žene koje imaju simptome oba tipa se kaže da imaju "mješovitu" mokraćnu inkontinenciju. Nakon menopauza, proizvodnja estrogena se smanjuje, a kod nekih žena, maternično tkivo će atrofirati, postajući slabije i tanje, što može imati ulogu u razvoju mokraćne inkontinencije .
Stresna mokraćna inkontinencija kod žena je najčešće uzrokovana gubitkom potpore mokraćovoda, što je obično posljedica oštećenja karlice kao posljedica trudnoća, porođaja, gojaznosti, životne dobi, između ostalog.[10] Oko 33% svih žena doživi mokraćnu inkontinenciju nakon porođaja, a žene koje porođaju vaginalno imaju oko dva puta veću vjerovatnoću da će imati mokraćnu inkontinenciju od žena koje rađaju carskim rezom.[11] Stresnu inkontinenciju karakterizira curenje malih količina urina uz aktivnosti koje povećavaju trbušni pritisak kao što su kašalj, kihanje, smijeh i podizanje. To se događa kada se uretralni sfinkter ne može u potpunosti zatvoriti zbog oštećenja samog sfinktera ili okolnog tkiva. Osim toga, česta vježba u aktivnostima s velikim utjecajem može uzrokovati razvoj atletske inkontinencije. Urgentna urinarna inkontinencija, uzrokovana je neinhibiranim kontrakcijama mišića detruzora, stanje poznato kao sindrom preaktivne mokraćne bešike. Karakteriše ga curenje velikih količina mokraće u kombinaciji sa nedovoljnim upozorenjem da se dođe do kupatila na vrijeme.
Urgentna inkontinencija je najčešći tip inkontinencije kod muškaraca.[12] Slično kao kod žena, curenje mokraće se dešava nakon vrlo intenzivnog osjećaja mokrenja, koji ne ostavlja dovoljno vremena da stigne do kupaonice, stanje koje se naziva Sindrom prekomjerno aktivnog mokraćnog mjehura. Kod muškaraca, stanje je obično povezano s benignom hiperplazijom prostate (uvećanom prostatom), što uzrokuje opstrukciju izlaznog dijela mjehura, disfunkciju mišića detruzora (mišića mokraćnog mjehura), što na kraju uzrokuje sindrom preaktivne mokraćne bešike i povezanu inkontinenciju.[12]
Stresna urinarna inkontinencija je drugi uobičajeni tip inkontinencije kod muškaraca, a najčešće se dešava nakon operacije prostate.[13] Prostatektomija, transuretralna resekcija prostate, brahiterapija prostate i radioterapija mogu oštetiti mokraćovodni sfinkter i okolno tkivo, uzrokujući da je nesposoban. Nesposoban ureerski sfinkter ne može spriječiti curenje mokraće iz mokraćne bešike tokom aktivnosti koje povećavaju intraabdominalni pritisak, kao što su kašalj, kihanje ili smijeh. Kontinencija se obično popravlja u roku od 6 do 12 mjeseci nakon operacije prostate bez ikakvih specifičnih intervencija, a samo 5 do 10% ljudi prijavi uporne simptome.[12]
Tretmani uključuju trening mišića dna zdjelice, trening mjehura, operaciju i električnu stimulaciju. Terapija ponašanja općenito djeluje bolje od lijekova za stresnu i urgentnu inkontinenciju.[16] Korist od lijekova je mala, a dugoročna sigurnost je nejasna.[17] Mokraćna inkontinencija je češća kod starijih žena.[18]
Šablon:Simptomi i znaci urinarnog sistema Šablon:Bolest urinarnog trakta