Papa Julije II

Papa

Julije II
Papa; Julije II
	Raffaello Santi, Papa Julije II
Pontifikat od	1. novembar 1503.
Pontifikat do	21. februar 1513.
Prethodnik	Pio III
Nasljednik	Lav X
Lični podaci
Rođenje	Giuliano della Rovere; 5. decembar 1443.; Albisola, Italija
Smrt	21. februar 1513.; Rim, Italija

Papa Julije II (krsno ime: Giuliano della Rovere; 5. decembar 1443 - 21. februar 1513), je bio Papa od novembra 1503. do 21. februara 1513.

Porijeklo

Giuliano della Rovere dolazi iz siromašne porodice iz Albisole u provinciji Savona u Liguriji. Njegovi roditelji su bili Rafaello della Rovere i njegova supruga Teodora Manerola. Bio je bratić pape Siksta IV.

Klerička karijera

Odgojen od strane franjevaca, Julij kroz svog strica dolazi u crkvenu službu:

16. oktobar 1471 - 31. januar 1472: biskup u Carpentrasu (Francuska)
15. decembra 1471 - uzdizanje u kardinalski red sa crkvom San Pietro in Vincoli (Sv. Petar u lancima) kao sjedištem.
31. januar 1472 - 13. januar 1473: biskup od Lausanne (Švicarska)
13. januar 1473 - 23. maj 1474: biskup od Catanije (Italija)
23. maj 1474 - 11. juli 1476: nadbiskup u Avignonu
11. juli 1476 - 3. decembar 1477: biskup u Coutancesu
3. decembar 1477 - 3. juli 1478: biskup biskupije Viviers
3. juli 1478 - 19. april 1479: biskup u Mendeu
9. april 1479 - 31. januar 1483: biskup u Sabini
31. januar 1483 - 3. novembar 1483: biskup biskupije Ostia
3. novembar 1483 - 20. septembar 1499: biskup od Bolonje
20. septembar 1499 - 24. januar 1502: biskup u Savoni
24. januar 1502 - 1. novembar 1503: biskup od Vercellia do izbora za Papu.

Kroz biskupije kojima je upravljao, Giulliaono della Rovere je imao zapažljive prihode koje je kao ljubitelj umjetnosti ulagao u izgradnju palača. Njegov život prije izbora za Papu bio je po današnjim standardima više svjetskog nego kleričkog karaktera: dobio je tri kćerke, među njima Felice Orsini (oko 1483 - 1536).

U junu 1474. je pokazao svoje kvalitete vojskovođe kada je po nalogu Vatikana predvodio vojsku koja je ponovo uspostavila Papin autoritet u Ubriji. Nedugo nakon toga postao je papinski legat (ambasador) kod francuskog kralja Luja XI.

Unutar Vatikana je bio na glasu vođe opozicije protiv pape Aleksandra VI.

Pontifikat

Izbor

Pošto je njegov prethodnik bio samo 26 dana na papinskom prijestolju, Giulliano della Rovere je poslije jednodavne konklave izabran za Papu sa skoro 60 godina. Od 38 glasova njih 37 je bilo u njegovu korist. Kao čovjek od riječi i uticaja koji je kroz prethodan dogovor došao na prijestolje, on pod prijetnjom velikim kaznama zabranjuje kupovanje crkvenih položaja. Dana 26. decembra 1503. godine krunisan je za papu.

Politika

Kao i kod drugih vladara renesanse, papa Julije II je bio vođen osobnim i državnim interesima, te bio jedan od zagovornika umjetnosti tog vremena. Julije II je bio značajan i kao italijanski regionalni vojvoda, ne samo kao papa. Njegova politika je služila vraćanju teritorija izgubljenih za vrijeme pontifikata pape Aleksandra VI i jačanju crkvene države. Uspio je sačuvati italijanske države od uticaja stranih vladara u vrijeme ranjivosti.

Na samom početku svoga pontifikata papa Julije II hapsi Cesarea Brogiu da bi povratio upravna mjesta koja je navedeni nasljedio od svog oca Pape Aleksandra VI. Ugovoru o savezništvu, koji su potpisali Luj XII, kralj Francuske i Maksimilijan I, car Svetog Rimskog Carstva 10. decembra 1508. protiv Venecije, 1509. se priključuje i Julije II. Cilj ovog savezništva, kojem se priključuje i kralj Ferdinand II Aragonski, bilo je slabljenje venecijanskog uticaja u sjevernoj Italiji, a jačanje papinog. Dana 24. februara 1510, Julije II povlači Interdikt protiv venecijanske republike pošto je povratio Romagna.

Poslije rješenja teritorijalnih pitanja sa Venecijom, Julije se okrenuo protiv agresorske politike Francuske u Italiji i pri tome je ušao u savez sa carem Maksimilijanom I, tadašnjim savezom švicarskih područja, Venecijom i aragonskim kraljem Ferdinandom II. Ova koalicija je bila poznata kao Sveta Liga, a osnovana je 4 oktobra 1511. Njen politički cilj je bio progon Francuza iz Italije. Kao već više puta do tada, sjeverna Italija je opet bila mjesto krvavih bitki: Francuzi pobjeđuju kod Ravene, ali ne uspjevaju izbjeći progon iz sjeverne Italije. Crkvena država ponovo uspijeva povratiti gradove i područja u svoj sastav.

Njegovi vojni ciljevi su bili veoma visoki. Zbog činjenice da nije imao problema sa ubistvima i nije poznavao milost, Julije II od Martina Lutera dobija nadimak "Krvopija".^[1]

Švicarska garda

Za sigurnost svog života, Papa Julije II osniva tjelohraniteljsku jedinicu, takozvanu Švicarsku gardu. Dana 22.januara prvi 150 Švicaraca iz kantona Uri prvi put dolazi u Vatikan.

Peti Lateranski koncilij

Francuski kralj Luj XII se nije samo vojno okretao protiv crkvene države nego je pokušao i potkopati crkveni autoritet pape Julija II. Između ostalog, odobrio je održavanje jednog sveobuhvatnog koncilija francuskih kardinala. Kao termin za ovaj šizmatični sastanak je određen 1. septembar 1511, a kao mjesto Pisa. Kao odgovor na ovu provokaciju, papa Julije II saziva okumenski koncilij 19. aprila 1512. u Lateranskoj Palači. Ovaj peti laternaški koncilij se završio tek za vrijeme pontifikata Lea X, 16. marta 1517. bez sprovođenja potrebnih promjena Crkve.

Umjetnost i kultura

I pored nastavka krstaških ratova, te političkih intrigacija, Julije II se zalagao i za umjetnost, ne samo iz ljubavi prema istoj, nego i zbog jačanja pozicije crkvene države i da bi ostao upamćen u historiji. Za njegovu slavu u svoje vrijeme i za slavu narednih generacija, ovaj renesansni papa je zapošljavao najpoznatije umjetnike tih vremena.

Nedugo po početku pontifikata postavio je sebi visoke ciljeve: htio je Rim arhitektonski promijeniti, te postaviti novogradnju na mjesto katedrale Sv. Petra koja je u to vrijeme bila blizu propadanja. Najveća crkva kršćanstva je trebala biti dokaz veličine papinog uticaja i slave. U sredini kolosalnog plana se trebao nalaziti njegov grob. Poslije tri godine priprema, 18. aprila 1506. Julije postavlja kamen temeljac.

Za novogradnju katedrale Sv. Petra, Julije zadužuje Donato Bramante, za grob Michelangela koji je bio zadužen i za Sikstinsku kapelu, te Rafaela kojeg zadužuje za privatne odaje u Vatikanskoj palači.

Pri gradnji se pokazuje njegova arogantna narav jer i protiv bune kardinala on pušta Bramante da radi po svojoj želji uništavajući tako dijelove kompleksa i praveći impozantne trgove i ulice.

Smrt

Papa Julije II umire u 70. godini života u noći 20/21. februara 1513. u Rimu. Pokopan je u kapeli Sv. Petar u lancima (San Pietro in Vincoli), gdje se nalazi svjetski poznata figura Mojsije napravljena od strane Michelangela kao dio grobnog kompleksa.

Njegov tako željeni cilj ujedinjenja Italije pod papskom vladavinom ostaje neostvaren.

Reference

^ An den christlichen Adel deutscher Nation

Prethodi:	Papa	Slijedi:
Pio III	Papa	Lav X

Commons logo

Commons ima datoteke na temu: Papa Julije II

[1] An den christlichen Adel deutscher Nation

[1]

p r u Pape Katoličke crkve
1–4. stoljeće	Petar Lino Anaklet Klement I Evarist Aleksandar I Siksto I Telesfor Higin Pio I Anicet Soter Eleuterije Viktor I Zefirin Kalist I Urban I Poncijan Anter Fabijan Kornelije Lucije I Stjepan I Siksto II Dionizije Feliks I Eutihijan Kajo Marcelin Marcel I Euzebije Miltijad Silvestar I Marko Julije I Liberije Damaz I Siricije Anastazije I
5–8. stoljeće	Inocent I Zosim Bonifacije I Celestin I Siksto III Lav I Hilarije Simplicije Feliks II Gelazije I Anastazije II Simah Hormizda Ivan I Feliks III Bonifacije II Ivan II Agapet I Silverije Vigilije Pelagije I Ivan III Benedikt I Pelagije II Grgur I Sabinijan Bonifacije III Bonifacije IV Adeodat I Bonifacije V Honorije I Severin Ivan IV Teodor I Martin I Eugen I Vitalijan Adeodat II Donus Agaton Lav II Benedikt II Ivan V Konon Sergije I Ivan VI Ivan VII Sisinije Konstantin Grgur II Grgur III Zaharija Stjepan (II) Stjepan II Pavao I Stjepan III Hadrijan I Lav III
9–12. stoljeće	Stjepan IV Paskal I Eugen II Valentin Grgur IV Sergije II Lav IV Benedikt III Nikola I Hadrijan II Ivan VIII Marin I Hadrijan III Stjepan V Formoz Bonifacije VI Stjepan VI Roman Teodor II Ivan IX Benedikt IV Lav V Sergije III Anastazije III Lando Ivan X Lav VI Stjepan VII Ivan XI Lav VII Stjepan VIII Marin II Agapet II Ivan XII Lav VIII Benedikt V Ivan XIII Benedikt VI Benedikt VII Ivan XIV Bonifacije VII Ivan XV Grgur V Silvestar II Ivan XVII Ivan XVIII Sergije IV Benedikt VIII Ivan XIX Benedikt IX Silvestar III Grgur VI Klement II Damaz II Lav IX Viktor II Stjepan IX Nikola II Aleksandar II Grgur VII Viktor III Urban II Paskal II Gelazije II Kalist II Honorije II Inocent II Celestin II Lucije II Eugen III Anastazije IV Hadrijan IV Aleksandar III Lucije III Urban III Grgur VIII Klement III Celestin III Inocent III
13–16. stoljeće	Honorije III Grgur IX Celestin IV Inocent IV Aleksandar IV Urban IV Klement IV Grgur X Inocent V Hadrijan V Ivan XXI Nikola III Martin IV Honorije IV Nikola IV Celestin V Bonifacije VIII Benedikt XI Klement V Ivan XXII Benedikt XII Klement VI Inocent VI Urban V Grgur XI Urban VI Bonifacije IX Inocent VII Grgur XII Martin V Eugen IV Nikola V Kalist III Pio II Pavao II Siksto IV Inocent VIII Aleksandar VI Pio III Julije II Lav X Hadrijan VI Klement VII Pavao III Julije III Marcel II Pavao IV Pio IV Pio V Grgur XIII Siksto V Urban VII Grgur XIV Inocent IX Klement VIII
17–20. stoljeće	Lav XI Pavao V Grgur XV Urban VIII Inocent X Aleksandar VII Klement IX Klement X Inocent XI Aleksandar VIII Inocent XII Klement XI Inocent XIII Benedikt XIII Klement XII Benedikt XIV Klement XIII Klement XIV Pio VI Pio VII Lav XII Pio VIII Grgur XVI Pio IX Lav XIII Pio X Benedikt XV Pio XI Pio XII Ivan XXIII Pavao VI Ivan Pavao I Ivan Pavao II
21. stoljeće	Benedikt XVI Franjo
Trenutni: Franjo