Pavao Štoos | |
---|---|
Rođenje | |
Smrt | 30. mart 1862 | (55 godina)
Zanimanje | svećenik i književnik |
Pavao Štoos (Dubravica, 10. decembar 1806. - Pokupsko, 30. mart 1862), hrvatski pjesnik, svećenik i narodni preporoditelj.
Pohađao je Klasičnu gimnaziju u Zagrebu koju je završio 1828. godine.[1] U Zagrebu je završio bogosloviju, jedno je vrijeme bio biskupski tajnik, a od 1842. godine bio je župnik u Pokupskom.
Pavao Štoos je zapažena ličnost među hrvatskim domoljubima, autor je poznate elegije Kip domovine vu početku leta 1831, saradnik Gajeve Danice, domoljub zabrinut zbog tuđinskoga tlačenja i odnarođavanja domaćih ljudi (vre i svoj jezik zabit Horvati hote ter drugi narod postati). Štoos je pesimistično gledao na naše prilike i zemlju vidio u tamnici i mraku (srce od plača ne mrem zdržati).
Osim književnosti bavio se i muzikom i štampao 1858. Kitice srkvenih pjesama s npjevima. Autor je i pjesme Poziv u kolo ilirsko.
Godine 1862. postaje zagrebački kanonik, ali je umro prije nego je primio svoju dužnost.
O celibatu je zapisao: Samo ukidanjem celibata mogu se skršiti apsolutističke težnje rimokatoličke crkve, jer upravo pomoću celibatskog svečenstva Rim realizira svoje apsolutističke planove. Odgojen u jezuitskom, internacionalnom duhu rimokatoličke crkve, a nevezan nikakvim krvnim vezama za svoj narod - upravo celibatski svećenik predstavlja onu slijepu vojsku rimskog pontifeksa, vojsku koja se diže protiv vlastitog naroda, samo da bi ispunila papine zapovijedi. [2]