Aquestes llengües est troben emparentades de lluny amb el vietnamita i el khmer. Els orígens de les llengües Munda no es coneixen, però generalment es consideren com a llengües autòctones de la zona de l'Índia oriental. El ho, el mundari i el santali són membres notables d'aquest grup. Aquesta família es divideix normalment en dues branques:
La classificació de Gérard Diffloth (2005) és una de les més acceptades. Gregory D. S. Anderson però la rebutja i no reconeix l'existència del clade "Koraput". Basant-se en comparacions morfològiques Anderson divideix el Proto-Munda meridional en tres grups relacionats: Kharia-Juang, Sora-Gorum, i Gutob-Remo-Gtaʔ.[1]
↑Anderson, Gregory D S. A New Classification of South Munda: Evidence from Comparative Verb Morphology. 62. Poona: Linguistic Society of India, 2001, p. 21–36 (Indian Linguistics).
Diffloth, Gérard. 2005. The contribution of linguistic palaeontology to the homeland of Austro-Asiatic. In: Sagart, Laurent, Roger Blench and Alicia Sanchez-Mazas (eds.). The Peopling of East Asia: Putting Together Archaeology, Linguistics and Genetics. RoutledgeCurzon. pp79–82.
Gregory D S Anderson. Munda Languages. 3. Routledge, 2007 (Routledge Language Family Series). ISBN 041532890X.
Anderson, Gregory D S. The Munda verb: typological perspectives. 174. Berlin: Mouton de Gruyter, 2007 (Trends in linguistics). ISBN 9783110189650.
Śarmā, Devīdatta. Munda: sub-stratum of Tibeto-Himalayan languages. 7. New Delhi: Mittal Publications, 2003 (Studies in Tibeto-Himalayan languages). ISBN 8170998603.
Newberry, J. North Munda hieroglyphics. Victoria BC CA: J Newberry, 2000.
Varma, Siddheshwar. Munda and Dravidian languages: a linguistic analysis. Hoshiarpur: Vishveshvaranand Vishva Bandhu Institute of Sanskrit and Indological Studies, Panjab University, 1978. OCLC25852225.