Jón Rómpsczi (8 gòdnika 1913 - 30 gòdnika 1969), kaszëbsczi ùtwórca, spòlezniany dzejôrz. Jak òn miôł pińcnôsce lat ùmarła jegò matka, a òn mùszôł sóm sobie radzec. Béł zécrã i zarôbiôł w drëkarni, zesôdzôł cządnik "Zrzesz Kaszëbskô". Zaczął sã ùczëc i zdôł maturã jakno eksterna. Przed wòjną robił jakno referent w wejrowsczi radnicë. W II swiatowi wòjnie przeżiwôł wszëtczé tragedëje, chtërne przeniosła Kaszëbóm òkupacëjô. Béł w Krëjamny Wòjskòwi Òrganizacëji "Pòmòrsczi Grif", a pòtemù w lagrze Stutthof. Pò wòjnie skùncził sztudia na ùniwersytece w gardze Torń. Béł nôleżnikiem Kaszëbsczégò Zrzeszeniô, ale tu miôł procëmników. Òn òd 1964 rokù béł nôleżnika Pòlsczi Zjednóny Robòtniczi Partie, ale nie ùdżibôł sã z òrądze procemnot, a béł dbë, że nadińdze czas, czej zôwadë rozwijani kaszëbiznë zdżiną. Jegò zbiérk Pomión zwonów (1970) przeniósł wiérztë sparłãczoné z II swiatową wòjną. Strach ò kawel jãzëka przewijô sã ù niegò równak w zbiérkù pòsmiertnym Wiérzte (1980)[1], np.: "Zabëtô! Bôczë, jaczi tną ję miecze/ I jakô zewsządk sę na nię dôka wlecze –/ Nie widzysz skrëchłé zlepiszcza kol sebie?.../Ach, mowa mojëch tatków, zwęcznô strëna!/ Czë możno, żebë lud ję wôżëł zgubic?!/ Jakbë sę modlëc, szeptac zdrowas z rena?” (Apartnô fuga). Napisôł Ścinanie kani. Kaszubski zwyczaj ludowy (1973). Jegò są słowa kòlãdë „Swiat przed Tobą klãkł”. Òn pisôł téż dramë.