Siop yn gwerthu ffilmiau ar fformat disgiau Blu Ray | |
Enghraifft o'r canlynol | dull o ddosbarthu cynnyrch neu nwyddau |
---|---|
Math | film distribution |
Mae'r fformat yn-syth-i-fideo neu yn-syth-i-ddisg yn cyfeirio at y dull o ryddhau ffilm, cyfres deledu ayb i'r cyhoedd ar unwaith ar fformat fideo cartref yn hytrach na thrwy theatrau a sinemâu.[1] Roedd y dull yma o ddosbarthu'n gyffredin cyn i'r llwyfannau ffrydio ddod i ddominyddu'r marchnadoedd dosbarthu teledu a ffilm.
Oherwydd y gellir rhyddhau ffilmiau dilynol neu neu rag-ffilmiau ffilmiau cyllideb fwy yn yn-syth-i-ddisg, mae eu hadolygiadau'n aml yn negyddol neu'n ddirmygus.[2] Fe'i gwelir fel y brawd bach, salach a rhatach. Mae rhyddhau'n syth-i-fideo hefyd, fodd bynnag, wedi dod yn broffidiol i wneuthurwyr ffilm annibynnol a chwmnïau llai gan nad oes yn rhaid talu canran i'r dosbarthwr.[3] Gall rhai ffilmiau yn-syth-i-fideo (gyda seren gyda phroffil uchel) gynhyrchu ymhell dros $50 miliwn o refeniw bydeang.[4]
Gall stiwdio cynhyrchu ffilmiau benderfynu peidio â rhyddhau sioe deledu neu ffilm mewn theatrau am nifer o resymau posibl: cyllideb isel, diffyg cefnogaeth gan rwydwaith teledu, adolygiadau negyddol, ei natur ddadleuol, y gallai apelio at farchnad arbenigol llai, neu diffyg diddordeb cyffredinol y cyhoedd. Fel hyn, mae'r stiwdio'n cynhyrchu refeniw trwy werthu a rhentu fideos.[5] Mae ffilmiau uniongyrchol-i-fideo'n cael eu marchnata'n bennaf trwy gloriau bocs lliwgar, yn hytrach na hysbysebu, ac nid ydynt yn cael eu cynnwys mewn cyhoeddiadau fel Canllaw Ffilm Leonard Maltin.
Yn hanesyddol mae datganiadau uniongyrchol-i-fideo wedi achosi stigma o ansawdd technegol neu artistig is na datganiadau theatrig.[6]Mae rhai ffilmiau a ryddhawyd yn uniongyrchol-i-fideo yn ffilmiau sydd wedi'u cwblhau ond na chawsant eu rhyddhau erioed mewn sinema. Mae'r oedi hwn yn aml yn digwydd pan fydd stiwdio'n amau rhagolygon masnachol ffilm yn llawn, neu oherwydd bod ei ffenestr rhyddhau wedi cau.[7] Fel ffilmiau B a ddangoswyd mewn theatrau gyrru-i-mewn yng nghanol yr 20g, mae ffilmiau yn-syth-i-fideo yn cyflogi cyn-sêr ac actorion ifanc sydd a'r potensial i ddod yn sêr yn y dyfodol.[6]
Eir ati i ddosbarthu'n syth-i-fideo hefyd pan fo'r ffilm yn un amheus, na ellir eu dangos oherwydd cynnwys dadleuol, neu oherwydd bod cost y dosbarthu y tu hwnt i'r cwmni sy'n rhyddhau'r ffilm.[8]
Mae dilyniannau animeiddiedig a phenodau hyd nodwedd o gyfresi animeiddiedig hefyd yn aml yn cael eu rhyddhau yn y modd hwn. Ni ddechreuodd yr arfer hwn o greu a rhyddhau ffuglen reolaidd yn benodol ar gyfer fideo tan 1994 gyda The Return of Jafar gan Disney a The Land Before Time II: The Great Valley Adventure gan Universal, ac nid oedd bwriad i'r naill na'r llall gyrraedd theatrau ar unrhyw adeg.[8]
Erbyn 1994 roedd cyfartaledd o chwe ffilm yn-syth--i-fideo newydd yn ymddangos bob wythnos. Ffilmiau cyffro erotig a ffilmiau llawn cyffro gradd R oedd y ddau genre mwyaf llwyddiannus.[9] Daeth ffilmiau teuluol yn bwysicach na genres o'r fath yn ddiweddarach yn y 1990au, wrth i fanwerthwyr stocio mwy o gopïau o ffilmiau mawr yn lle mwy o deitlau. Yn ôl y Los Angeles Times:[10]
Wrth i DVDs ddisodli casetiau fideo VHS yn raddol, dechreuwyd defnyddio'r term "yn-syth-i-DVD" ac "yn-syth-i-fideo".[11] Fodd bynnag, nid yw'r gair "fideo" o reidrwydd yn cyfeirio at gasetiau fideo, a gall olygu pwt o ffilm ar YouTube. Mae llawer o gyhoeddiadau yn parhau i ddefnyddio'r term "yn-syth-i-fideo" ar gyfer DVDs neu Blu-rays. Gellir cyfeirio at y ddau fath o ryddhau ffilmiau sy'n seiliedig ar ddisg hefyd fel "yn-syth-i-ddisg". Term newydd a ddefnyddir weithiau yw "première DVD" (DVDP).[12] Gall ffilmiau o'r fath gostio cyn lleied â $20 miliwn,[4] tua thraean o gost gyfartalog ffilmiau Hollywood a gaiff eu dosbarthu drwy theatrau sinema.[13] Yn ôl Variety, Gwerthodd American Pie: Band Camp filiwn o gopïau mewn wythnos, er gwaethaf cadw dau actor yn unig o'r drioleg wreiddiol.
Gydag amlygrwydd cynyddol llwyfannau dosbarthu digidol yn y 2010au, dechreuodd dosbarthu ffilmiau yn-syth-i-lwyfan-digidol (direct-to-digital) ddod i'r amlwg, ochr yn ochr â, neu yn lle, fideo cartref. Yn Nhachwedd 2007, daeth Purple Violets Ed Burns y ffilm gyntaf i'w "premiere" yn gyfan gwbl ar werth ar iTunes Store, gan fod yn gyfyngedig i'r platfform am fis gyfan. Roedd wedi'i ddangos am y tro cyntaf yng Ngŵyl Ffilm Tribeca yn Ebrill, lle cafodd ei dderbyniad da gan yr adolygwyr, ond cynigion dosbarthu digon cymedrol a gafodd.[14][15] Ar y pryd, nid oedd yn gyffredin iawn i ddefnyddwyr brynu ffilmiau digidol dros y we.[16]
Fel rhan o ymgyrch am gynnwys gwreiddiol, dechreuodd y gwasanaeth tanysgrifio fideo ar alw Netflix brynu ffilmiau nodwedd i'w dosbarthu ar ei wasanaeth yn yr 2010s, gan gynnwys rhaglen ddogfen 2013 The Square,[17]. Aeth Netflix ati i weithio mewn partneriaeth â dosbarthwr ar gyfer rhyddhau mewn theatrau (gan fod rhyddhau drwy sinemau yn amod, megis gyda Gwobrau'r Academi). Gan fod yr arfer hwn yn mynd yn groes i'r ffenestri rhyddhau traddodiadol a orchmynnwyd gan y diwydiant sinema, mae cadwyni mawr fel arfer wedi gwrthod sgrinio'r ffilmiau.[18][19] Ers 2018, mae Netflix wedi cefnu'n rhannol ar y strategaeth hon, gan roi rhediad theatrig o fis i'w ffilmiau cyn eu perfformiad cyntaf ar wasanaeth Netflix.[20][21]
Arweiniodd pandemig COVID-19 at gau sinemâu ledled y byd oherwydd cyfyngiadau economaidd a chanllawiau yn erbyn ymgynull cyhoeddus, a ysgogodd ddatganiadau yn-syth-i-ddigidol ar gyfer sawl ffilm enfawr; prynwyd y ffilm Tsieineaidd Lost in Russia gan ByteDance am 630 miliwn yuan (bron i $100 miliwn UD) a'i ffrydio ar ei lwyfannau (gan gynnwys TikTok) am ddim yn hytrachnag mewn sinemau. [22] Symudwyd nifer o ffilmiau o'r UDA hefyd i fideo-ar-alwad yn hytrach na'r sinema,[23][24][25] tra bod rhai wedi'u gwerthu'n uniongyrchol i wasanaethau tanysgrifio, gan gynnwys Disney +,[26] HBO Max,[27] Netflix,[28] ac Amazon Prime Video.[29]
Films that flop in theaters or which are never theatrically released can prove profitable through longer-term video and DVD sales.