Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Ιντζιρλίκ, Άδανα, Τουρκία | |||||||
Όψη της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ | |||||||
Τοποθεσία της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ, Τουρκία | |||||||
Συντεταγμένες | 37°00′07″N 035°25′33″E / 37.00194°N 35.42583°E | ||||||
Πληροφορίες τόπου | |||||||
Ελέγχεται από | Τουρκική Πολεμική Αεροπορία / Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ | ||||||
Ιστορία τόπου | |||||||
Ολοκλήρωση | 1951 | ||||||
Σε χρήση | 1955–σήμερα | ||||||
Πληροφορίες αεροδρομίου | |||||||
Αναγνωριστικά | IATA: UAB, ICAO: LTAG | ||||||
Υψόμετρο | 240 ft (73 m) | ||||||
|
Η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ (τουρκικά: İncirlik Hava Üssü, IATA: UAB, ICAO: LTAG) είναι αεροπορική βάση με λίγο περισσότερα από 3320 ac (1335 εκτάρια),[1] στη συνοικία Ιντζιρλίκ της πόλης των Αδάνων, την Τουρκία. Η βάση βρίσκεται μέσα σε μια αστική περιοχή 1,7 εκατομμυρίων ανθρώπων,[2] 10 χιλιόμετρα (6 μίλια) ανατολικά του κέντρου της πόλης και 32 χιλιόμετρα (20 μίλια) εσωτερικά από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών και η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία είναι οι κύριοι χρήστες της αεροπορικής βάσης, αν και χρησιμοποιείται επίσης από τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και από τη Βασιλική Σαουδική Πολεμική Αεροπορία.
Η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ αποτελεί έδρα της 10ης Τακτικής Αεροπορικής Διοίκησης (10. Ana Jet Üs Komutanlığı) της 2ης Διοίκησης Πολεμικής Αεροπορίας (2. Hava Kuvvet Komutanlığı) της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας (Türk Hava Kuvvetleri). Οι άλλες μονάδες βρίσκονται στη Μυρσυφών (LTAP), στη Μαλάτεια/Ερχάτς (LTAT) και στο Ντιγιάρμπακιρ (LTCC).[3]
Η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ φιλοξενεί συμπλήρωμα της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ με περίπου πέντε χιλιάδες αεροπόρους, με αρκετές εκατοντάδες αεροπόρων από τη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία και την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία επίσης παρόντες, από τα τέλη του 2002. Η κύρια μονάδα που σταθμεύει στην Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ είναι η 39η Πτέρυγα Αεροπορικής Βάσης (39 ABW) της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ διαθέτει αεροδιάδρομο μήκους 3.048 m (10.000 ft),[4] που βρίσκεται μεταξύ των περίπου 57 καταφυγίων αεροσκαφών. Τα τακτικά πυρηνικά όπλα είναι αποθηκευμένα στη βάση.[5]
Η απόφαση για την κατασκευή της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ πάρθηκε κατά τη διάρκεια της Β΄ Διάσκεψης του Καΐρου, τον Δεκέμβριο του 1943 αλλά τα έργα κατασκευής ξεκίνησαν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το Μηχανικό Σώμα Στρατού των ΗΠΑ άρχισε την κατασκευή της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ την άνοιξη του 1951. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ αρχικά σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει τη βάση ως στάση έκτακτης ανάγκης και τις εγκαταστάσεις αποκατάστασης για μεσαία και βαριά βομβαρδιστικά. Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο και η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ υπέγραψαν μια συμφωνία κοινής χρήσης για τη νέα αεροπορική βάση τον Δεκέμβριο του 1954. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1955, η Αεροπορική Βάση ονομάστηκε επίσημα Αεροπορική Βάση Αδάνων (Adana Hava Üssü), με την 7216η Αεροπορική Μοίρα (7216th Air Base Squadron) να τη χρησιμοποιεί ως έδρα. Έπειτα, στις 28η Φεβρουαρίου του 1958 μετονομάστηκε σε «Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ».
Ακόμη και τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ απέδειξε την αξία της παρουσίας της στην Τουρκία, όχι μόνο για την αντιμετώπιση της απειλής από την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και για την αντιμετώπιση των κρίσεων στη Μέση Ανατολή, όπως στον Λίβανο και το Ισραήλ.
Το πρόγραμμα 119L, ένα δημόσιο πρόγραμμα εκτόξευσης μετεωρολογικών μπαλονιών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, χρησιμοποιήθηκε ως παραπληροφόρηση για τον πραγματικό στόχο της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ, ο οποίος ήταν η πραγματοποίηση στρατηγικών αποστολών αναγνώρισης πάνω από τη Σοβιετική Ένωση. Υπό την κωδική ονομασία «GENETRIX», αυτές οι εκτοξεύσεις μπαλονιών ξεκίνησαν να πραγματοποιούνται τον Φεβρουάριο του 1956.
Μετά από ορισμένες επιχειρήσεις μετεωρολογικών μπαλονιών, οι πιλότοι άρχισαν αποστολές αναγνώρισης με αμερικανικά αεροπλάνα Lockheed U-2, ως μέρος της «Operation Overflight» (Επιχείρηση Υπερπτήσεων) μέχρι τα τέλη του 1957, συμπεριλαμβανομένων των απευθείας πτήσεων μεταξύ του Ιντζιρλίκ και της αεροπορικής βάσης του NATO στη νορβηγική πόλη Μπόντε, αρχής γενομένης από το 1958.[6]
Επιπλέον, Boeing RB-47H Stratojets της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, όπως επίσης P4M-1Q Mercator και A3D-1Q Skywarrior του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ εκτελούσαν αναγνωριστικές πτήσεις προς το σοβιετικό εναέριο χώρο πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία Θάλασσα, αλλά και ως την Άπω Ανατολή και το Αφγανιστάν.
Η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ ήταν η κύρια βάση πτήσεων U-2 σε όλη αυτή την περιοχή αρχής γενομένης το 1956.[6] Αυτό κράτησε μέχρι την 1η Μαΐου του 1960, όταν μία ομάδα περίπου 14 σοβιετικών πυραύλων εδάφους-αέρος SA-2 κατέρριψε το U-2 του αμερικανού πιλότου της CIA Φράνσις Γκάρι Πάουερς κοντά στο Σβερντλόφσκ, της Ρωσίας, σε χώρο προγραμματισμένων δοκιμών διηπειρωτικών βαλλιστικών πύραυλων της Σοβιετικής Ένωσης.
Η κρίση του Λιβάνου του 1958 προέκυψε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1958, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, διέταξε την Τακτική Αεροπορική Διοίκηση της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ «Composite Air Strike Force Bravo» (αρκετές μοίρες) για να πετάξει αμέσως από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιντζιρλίκ. Η «Composite Air Strike Force» αποτελούναν από F-100 Super Sabres, B-57 Canberras, RF-101 Voodoos, B-66 Destroyers, μαζί με τα αεροπλάνα καιρού WB-66. Αυτά τα αεροσκάφη και οι υποστηριζόμενοι αεροπόροι τους κυρίευσαν τις εγκαταστάσεις της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ - που υποστηρίζονταν επίσης από μεταγωγικά αεροπλάνα που μετέφεραν ένα τάγμα πεζικού του Αμερικανικού Στρατού από τη Γερμανία προς τον Λίβανο. Στην περίπτωση αυτή, ο στρατός των ΗΠΑ και το Σώμα των Πεζοναυτών των ΗΠΑ δεν συμμετείχαν στις μάχες επί εδάφους. Τα πολεμικά αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ διεξήγαγαν μη πολεμικές αποστολές για την κάλυψη των κινήσεων των συμμαχικών στρατευμάτων, πραγματοποιόνταςι πτήσεις επίδειξης δύναμηςς πάνω από τον Λίβανο, συμπεριλαμβανομένων εναέριων αναγνωριστικών πτήσεων πάνω από τη Βηρυτό, ρίχνοντας φύλλα αληθινών είδησεων και προπαγάνδας στον Λίβανο.
Ως μέρος μιας προσπάθειας να φέρουν εμπειροπόλεμες μονάδες στην περιοχή της Τουρκίας, οι αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη (USAFE) απενεργοποίησαν τη 7216η Αεροπορική Μοίρα, η οποία είχε προαχθεί σε ομάδα αεροπορικής βάσης, και να ενεργοποίησαν τον 39ο Τακτικό Σχηματισμό στο Ιντζιρλίκ την 1η Απριλίου του 1966. Αυτή η ομάδα αεροπορικής βάσης ανέλαβε τον έλεγχο των μόνιμων μονάδων υποστήριξης της Πολεμικής Αεροπορίας εκεί, φιλοξενόντας μοίρες της Πολεμικής Αεροπορίας που διεξήγαγαν ενέργειες κατάρτισης, διατηρόντας επίσης μια αποτρεπτική εναέρια δύναμη του ΝΑΤΟ στην Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ.
Μετά την κρίση του Λιβάνου, η Τακτική Αεροπορική Διοίκηση ανέπτυξε μοίρες μαχητικών F-100 από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιντζιρλίκ. Η αεροπορική αποστολή στο Ιντζιρλίκ διαφοροποιήθηκε περαιτέρω το 1970, όταν η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία συμφώνησε να επιτρέψει στις αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη, την πραγματοποίηση σειράς πυραυλικών δοκιμών αέρος-εδάφους στα 240 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ικονίου, παρέχοντας τον κατάλληλο χώρο εκπαίδευσης για τις μοίρες πολεμικών αεροπλάνων που ήταν ανεπτυγμένες στο Ιντζιρλίκ. Οι μονάδες αυτές διεξήγαγαν, επίσης, ασκήσεις με πυραύλους αέρος-αέρος πάνω από τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Καθ' όλη τη δεκαετία του 1970 και του 1980, με εξαίρεση κατά τη διάρκεια του κυπριακού, πολλοί τύποι πολεμικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των F-4 Phantom IIs, F-15 Eagles, F-16 Fighting Falcons, F-111 Aardvarks, A-10 Thunderbolt IIs, και του C-130 Hercules βρίσκονταν στο Ιντζιρλίκ.
Στα μέσα του 1975, η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι όλες οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Τουρκία θα πρέπει να κλείσουν και να δοθούν στην Τουρκική Πολεμική Αεροπορία. Η δράση αυτή αποτελούσε απάντηση στο εμπάργκο όπλων που το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών είχε επιβάλει στην Τουρκία για τη χρήση αμερικανικού παρεχόμενου εξοπλισμού κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Μόνο η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ και η Αεροπορική Βάση Σμύρνης παρέμειναν ανοικτές λόγω των ευθυνών τους στο ΝΑΤΟ, αλλά όλες οι μη νατοϊκές δραστηριότητες σε αυτές τις θέσεις ανεστάλησαν.
Μετά την άρση του εμπάργκο από το Κογκρέσο, τον Σεπτέμβριο 1978 αποκαταστάθηκε η στρατιωτική και ναυτική βοήθεια προς την Τουρκία, με συνέχεια της κανονικής λειτουργίας στην Τουρκία ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία υπέγραψαν «Συμφωνία Άμυνας και Οικονομικής Συνεργασίας» (Defense and Economic Cooperation Agreement, DECA) στις 29 Μαρτίου του 1980. Μετά την υπογραφή της DECA, η USAFE ξεκίνησε το «Turkey Catch-up Plan» για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των αεροπόρων που στάθμευαν στο Ιντζιρλίκ. Ένα από τα σημαντικότερα έργα του ήταν ένα εντελώς νέο συγκρότημα βάσης κατοικιών για αεροπόρους και αξιωματικούς.
Μετά εισβολή του Ιράκ στο γειτονικό Κουβέιτ το 1990, η 7440η Σύνθετη Πτέρυγα (Προσωρινή) ανέλαβε τον επιχειρησιακό έλεγχο του 39ου Τακτικού Σχηματισμού. Η 7440η ήταν το εναέριο στοιχείο της Joint Task Force Proven Force, η οποία τελικά έλεγχε 140 αεροσκάφη και άνοιξε ένα βόρειο μέτωπο, αναγκάζοντας το Ιράκ να χωρίσει τις άμυνές του μεταξύ του βορρά και του νότου, όπου η κύρια ώθηση των επιθέσεων του συνασπισμού δημιουργήθηκε ως μέρος της επιχείρησης «Καταιγίδα της Ερήμου» (Desert Storm). Μετά τον πόλεμο, το Ιντζιρλίκ φιλοξένησε την «Combined Task Force Provide Comfort», η οποία επέβλεψε την Operation Provide Comfort (OPC), μία προσπάθεια για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στα εκατομμύρια των Κούρδων προσφύγων στο βόρειο Ιράκ.
Μεταξύ του 1992 και 1997 Vickers VC10s της Αρ. 101 Μοίρας της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας έδρευαν στη βάση για την Operation Warden πάνω από το Ιράκ.[7]
Η 39η ΤΑΚΓ (39th TACG) αναπροσδιόρισε την 39η Πτέρυγα την 1η Οκτωβρίου του 1993 και αναδιαρθρώθηκε ως πρότυπο πτέρυγας Πολεμικής Αεροπορίας.
Η «Operation Quick Transit» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εκκένωσε περιοχές Κούρδων από το βόρειο Ιράκ στα τέλη του 1996. Η πτέρυγα παρείχε υλικοτεχνική υποστήριξη στην Τουρκία για τη συγκεκριμένη επιχείρηση, η οποία σηματοδότησε το τέλος της Operation Provide Comfort (OPC). Η OPC έληξε στις 31 Δεκεμβρίου του 1996 και η Operation Northern Watch (ONW) πήρε τη θέση της πρώτης τον Ιανουάριο του 1997 με την αποστολή για την επιβολή των κυρώσεων του ΟΗΕ με τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων βόρεια του 36ου παράλληλου στο Ιράκ.
Η 39η Πτέρυγα Εξερεύνησης Αέρος και Διαστήματος (39th Air and Space Expeditionary Wing) ενεργοποιήθηκε στην Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ στις 15 Σεπτεμβρίου του 1997, για τη στήριξη και διοίκηση μέσων της USAF που αναπτυχθηκαν στο Ιντζιρλίκ για την υποστήριξη της ONW, ενώ η πόλη από σκηνές στο Ιντσιρλίκ, το χωριό Χότζα (Hodja Village), έγινε η μεγαλύτερη "προσωρινή" εγκατάσταση της USAF.
Σε απάντηση των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η Operation Enduring Freedom (OEF) ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2001. Το Ιντζιρλίκ χρησιμοποιήθηκε ως κύριος κόμβος για τις αποστολές στην υποστήριξη για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων των πράξεων ανθρωπιστικής αερογέφυρας, των αποστολών ειδικών επιχειρήσεων των MC-130, αποστολές ανεφοδιασμού και επιχειρήσεις της στήριξης των KC -135 για τις ανεπτυγμένες δυνάμεις. Ο αερολιμένας διαχειριζόταν μια αύξηση κατά 6 φορές στη διάρκεια της μέγιστης επιχειρησιακής λειτουργιας της OEF. Όταν οι κύριες βάσεις στο Αφγανιστάν (Αεροδρόμιο Μπαγκράμ) και η αεροπορική βάση του Ουζμπεκιστάν (Αεροπορική Βάση Καρσί-Χαναμπάντ) χρησιμοποιούνταν, μειώθηκε το επίπεδο στήριξης της OEF από το Ιντζιρλίκ.
Η Operation Northern Watch (ONW) έληξε με την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ στις 19 Μαρτίου του 2003. Η τελευταία περίπολος της ONW πραγματοποιήθηκε στις 17 Μαρτίου του 2003 και έτσι έκλεισε μια επιτυχημένη αποστολή 12 ετών. Η 39η ΑΣΕΟ (39th ASEW) ήταν επίσης αδρανοποιημένη από την 1ης Μαΐου του 2003. Η πτέρυγα αδρανοποιήθηκε πλήρως στις 16 Ιουλίου του 2003 και ο 39ος Σχηματισμός Αεροπορικής Βάσης ενεργοποιήθηκε στη θέση του.
Στις 19 Αυγούστου του 2003, έφτασαν στο Ιντζιρλίκ τα πρώτα KC-135 Stratotankers και αεροπόροι για να υποστηρίξουν διάφορες επιχειρήσεις, σε απάντηση στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, καθώς και την ανασυγκρότηση μετά την εισβολή του Ιράκ και την επακόλουθη εξέγερση.
Στις 6 Ιανουαρίου του 2004, περισσότεροι από 300 στρατιώτες του Στρατού των ΗΠΑ διήλθαν από το Ιντζιρλίκ ως την πρώτη στάση πριν από την πατρίδαα τους, έπειτα από σχεδόν ένα χρόνο στο Ιράκ. Το Ιντζιρλίκ ήταν μέρος αυτού που περιγράφεται ως η μεγαλύτερη μετακίνηση στρατευμάτων στην ιστορία των ΗΠΑ. Το Ιντζιρλίκ παρείχε στους στρατιώτες ένα ζεστό χώρο, με διασκέδαση και φαγητό για λίγες ώρες έξω από την εχθρική εμπόλεμη ζώνη.
Στις 12 Μαρτίου του 2004, ο 39ος Σχηματισμός Αεροπορικής Βάσης αδρανοποιήθηκε και ενεργοποιήθηκε η 39η Πτέρυγα Αεροπορικής Βάσης για να παρέχει τον καλύτερο συνδυασμό της απαιτούμενης υποστήριξης και, σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις της αποστολής που προέκυψαν, να επωμιστούν το βάρος για την καλύτερη συμβολή στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Το Ιντζιρλίκ έπαιξε ρόλο γέφυρας με την παροχή υποστήριξης στην επιχείρηση ανακούφισης που ξεκίνησε μετά τον σεισμό του Κασμίρ στις 8 Οκτωβρίου του 2005. Με τη βοήθεια των τουρκικών και των αμερικανικών αεροπόρων, πέντε C-130 Hercules μεταγωγικά αεροσκάφη από αεροπορικές βάσεις στην Ιταλία, τη Βρετανία, την Ελλάδα, και Γαλλία πέταξαν επειγόντως με αναγκαίες προμήθειες συμπεριλαμβανομένων 10.000 σκηνών από την αποθήκη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, από το Ισκεντερούν της Τουρκίας στο Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν στις 19 Οκτωβρίου.
Κατά τη διάρκεια του σύντομου πολέμου μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ τον Ιούλιο του 2006, η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ παρείχε παρηγοριά στους Αμερικανούς που είχαν εκκενώσει τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ από τη Βηρυτό του Λιβάνου στη Μερσίνη της Τουρκίας.
Το 2010, τρεις Αρμένοι Αμερικανών κατέθεσαν αγωγή εναντίον της Δημοκρατίας της Τουρκίας και των δύο τραπεζών για την αποζημίωση των 122 στρεμμάτων (0,49 τ.χλμ.) της γης στην περιοχή Άδανα της Τουρκίας, όπου σήμερα βρίσκεται η Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ.[8] Ένα αμερικανικό δικαστήριο δέχθηκε την υπόθεση και έδωσε 21 ημέρες προθεσμία στην Τουρκία για να απαντήσει στην αγωγή.[9] Οι κατηγορούμενες τράπεζες στην Τουρκία ζήτησαν από το δικαστήριο να παρατείνει την προθεσμία για την απάντηση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2011. Το δικαστήριο δέχθηκε την επέκταση και η υπόθεση βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.[10]
Στις 13 Οκτωβρίου του 2014 φημολογήθηκε ότι η τουρκική κυβέρνηση ενέκρινε τη χρήση της βάσης του Ιντζιρλίκ για τη στήριξη ενεργειών κατά του Ισλαμικού Κράτους, αλλά αυτό αργότερα διαψεύσθηκε.[11] Στις 23 Ιουλίου του 2015, επιβεβαιώθηκε ότι η τουρκική κυβέρνηση θα επέτρεπε σε αεροπλάνα της USAF να διεξάγουν εξορμήσεις ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος στη γειτονική Συρία, από την Αεροπορική Βάση Ιντζιρλίκ.[12] Η Άγκυρα υπέγραψε επίσημα μια συμφωνία στις 29 Ιουλίου του 2015 με τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με τη χρήση της Αεροπορικής Βάσης Ιντζιρλίκ της Τουρκίας στην εκστρατεία υπό την ηγεσία του συνασπισμού των ΗΠΑ εναντίον του ισλαμικού κράτους, σύμφωνα με το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπως ανέφερε η Hurriyet. Η συμφωνία αφορούσε μόνο τον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους και δεν περιελάμβανε από αέρος υποστήριξη για τις συμμαχικές δυνάμεις των Κούρων μαχητών στο βόρειο τμήμα της Συρίας, όπως ανέφερε εκπρόσωπος του υπουργείου.[13]
Στις 25 Απριλίου του 2016, οι γερμανικές ομοσπονδιακές ένοπλες δυνάμεις ανακοίνωσαν ότι θα δέσμευαν 65 εκατομμύρια ευρώ για τη δημιουργία μόνιμης παρουσία στο Ιντζιρλίκ, ως μέρος της δέσμευσης της Γερμανίας για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Σκοπός η στήριξη μόνιμης στάθμενυσης έξι Panavia Tornado και ενώ Airbus A310 MRTT εντός έξι μηνών, με δύναμη 200 στρατιωτών. Ξεχωριστός χώρος διοίκησης (34 εκατομμύρια ευρώ) και στέγαση ψυχαγωγικών εγκαταστάσεων (10 εκατομμύρια και 4,5 εκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα) αναμενόταν να κατασκευαστεί μέχρι το τέλος του 2017.[14]
Ως αποτέλεσμα της απόπειρας πραξικοπήματος το 2016, η εξωτερική τροφοδοσία της βάσης με ηλεκτρική ενέργεια από την Τουρκία είχε κοπεί, σε συνδιασμό με τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για τα στρατιωτικά αεροσκάφη των ΗΠΑ στην περιοχή. Ο Γραμματέας Τύπου του Πενταγώνου, Πίτερ Κουκ, ανέφερε ότι οι «εγκαταστάσεις των ΗΠΑ στο Ιντζιρλίκ λειτουργούν σε εσωτερικές πηγές ενέργειας». Ο εκπρόσωπος του Ναυτικού της EUCOM, λοχαγός Ντάνι Χερνάντεζ δήλωσε σχετικά με την κατάσταση ότι «όλα τα περιουσιακά στοιχεία μας στην Τουρκία είναι πλήρως υπό έλεγχο και δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να αμφισβητηθεί αυτό το καθεστώς. Δεν υπήρχε χάος στη βάση». Το επίπεδο ασφαλείας στη βάση έχει μετακινηθεί σε DELTA, στο υψηλότερο επίπεδο, το προσωπικό των ΗΠΑ διέταξε περιορίστηκε στη βάση και οι ντόπιοι δεν είχαν πρόσβαση.[15][16] Έως και τη 17η Ιουλίου η ηλεκτρική ενέργεια παρέμεινε αποσυνδεδεμένη, αλλά δώθηκε ξανά άδεια από την Τουρκία για τη διεξαγωγή αεροπορικών δραστηριοτήτων των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους από το Ιντζιρλίκ, ενώ ο Τούρκος διοικητής της βάσης, Στρατηγός Μπεκίρ Ερκάν Βαν, συνελήφθη από τις τουρκικές δυνάμεις πιστές στον πρόεδρο Ερντογάν.[17] Ο Στρατηγός Βαν ζήτησε άσυλο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν έγινε δεκτό.[18]