Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας

Συντεταγμένες: 35°40′13.15″N 139°44′53.23″E / 35.6703194°N 139.7481194°E / 35.6703194; 139.7481194

Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας
Χάρτης
Είδοςσχολή μηχανικών, ιστορική τοποθεσία και d:Q11434268
Γεωγραφικές συντεταγμένες35°40′13″N 139°44′53″E
Διοικητική υπαγωγήΤσιγιόντα
ΧώραΙαπωνία
ΑρχιτέκτοναςCharles Alfred Chastel de Boinville
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας. περ.1880.

Το Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας ήταν ιαπωνικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της εποχής Μέιτζι. Το ίδρυμα ιδρύθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Δημοσίων Έργων για την κατάρτιση νέων Ιαπώνων μηχανικών.

Με σκοπό την στήριξη της ραγδαίας εκβιομηχάνισης της Ιαπωνίας στα τέλη του 19ου αιώνα, η Σχολή άρχισε να διδάσκει τον Οκτώβριο του 1873, λίγο μετά την άφιξη της πρώτης ομάδας καθηγητών από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η σχολή αποτέλεσε τον άμεσο προάγγελο της δημιουργίας της Σχολής Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο το 1877.

Ίδρυση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Χένρι Ντάιερ.

Κατά τη διαδικασία της ίδρυσης των Δημοσίων Έργων, ο Εντμόντ Μορέλ, αρχιμηχανικός του Τμήματος Σιδηροδρόμων της ιαπωνικής κυβέρνησης της εποχής Μέιτζι, τόνισε τη σημασία ενός ιδρύματος μηχανικών που θα εκπαίδευε νέους Ιάπωνες μηχανικούς και τεχνικούς, ικανούς να πραγματοποιήσουν ταχύ εκσυγχρονισμό χωρίς τη βοήθεια ξένων αξιωματικών.[1] Στις 24 Σεπτεμβρίου 1871, τα Δημόσια Έργα ιδρύθηκαν με 11 τμήματα, συμπεριλαμβανομένου του Ιδρύματος Μηχανολογίας (Kogaku Rio). Κύρια λειτουργία του ήταν η εκπαίδευση επαγγελματιών μηχανολόγων μέσω της σχολής μηχανικών, η οποία αποτελούνταν από ένα κολέγιο και μια σχολή. Ο Μορέλ και ο Γιόζο Γιαμάο, ο διευθυντής του ιδρύματος, χρησιμοποίησαν τις διασυνδέσεις τους για να βρουν κατάλληλο διδακτικό προσωπικό, ενώ το κατασκευαστικό έργο του κολεγίου επαινέθηκε από τους επιθεωρητές δημοσίων έργων στα τέλη του 1871. Μετά τον θάνατο του Μορέλ, ο Γιαμάο συμβουλεύτηκε τον Χιου Μάθεσον, ο οποίος βρήκε καθηγητές μέσω των διασυνδέσεών του με τους Λιούις Γκόρντον, Ουίλιαμ Ράνκιν και Ουίλιαμ Τόμσον. Ο διευθυντής που διόρισε ο Ράνκιν ήταν ο Χένρι Ντάιερ, ένας 25χρονος ακαδημαϊκός που μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του ως μηχανολόγος στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.

Αρχικό ημερολόγιο και αναλυτική ύλη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χένρι Ντάιερ προετοίμασε το ακαδημαϊκό ημερολόγιο και το πρόγραμμα σπουδών κατά τη διάρκεια ενός δίμηνου ταξιδιού με πλοίο από τη Βρετανία στην Ιαπωνία. Αφού ο Γιαμάο αποδέχθηκε το ημερολόγιο χωρίς καμία αναθεώρηση, ο Ντάιερ άνοιξε το κολέγιο και άρχισε να διδάσκει με άλλους έξι εκπαιδευτές τον Οκτώβριο του 1873.

Το πρόγραμμα της σχολής ήταν εξαετές και περιελάμβανε ένα βασικό μάθημα, ένα τεχνικό μάθημα και πρακτική άσκηση επί τόπου για δύο έτη το καθένα, καθώς και επανάληψη της θεωρίας και της πρακτικής για έξι μήνες το καθένα, ακολουθώντας το πρόγραμμα «Σάντουιτς» του Ράνκιν. Αυτό το είδος προγράμματος εφαρμόστηκε στο Ινδικό Κολλέγιο Μηχανολογίας ένα χρόνο πριν. Ο Ντάιερ παραδέχθηκε ότι το Βασιλικό Ινδικό Κολέγιο Μηχανικών ήταν το καλύτερο ίδρυμα μηχανικών στη Βρετανία, αναδιοργάνωσε το πρόγραμμα για να το προσαρμόσει στην Ιαπωνία, εντάσσοντας την πρακτική άσκηση στο πανεπιστημιακό πρόγραμμα σπουδών και επεκτείνοντας το πρόγραμμα σε έξι χρόνια. Ο Ντάιερ επέλεξε το εργαστήριο δημόσιων έργων Ακαμπάνε για την πρακτική άσκηση των φοιτητών[2].

Το Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας περιελάμβανε τις ακόλουθες σχολές: αρχιτεκτονική, χημεία, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, μηχανολογία, μεταλλουργία, μεταλλεία, ναυπηγική και τηλεγραφία, και δίδασκε στα αγγλικά. Οι φοιτητές έπρεπε να γράφουν σημειώσεις και πτυχιακές εργασίες στα αγγλικά. Ορισμένες από αυτές σώζονται και εκτίθενται στο Εθνικό Μουσείο Επιστημών (国立科学博物館, Kokuritsu Kagaku Hakubutsukan) στο πάρκο Ουένο, Τόκιο (Νέο κτίριο, 2F (δεύτερος όροφος)).

Μετά την κατάργηση των Δημοσίων Έργων το 1885, το κολέγιο μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Παιδείας (文部省, Monbusho) και το Αυτοκρατορικό Κολέγιο Μηχανολογίας έγινε μέρος του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου (μετέπειτα Πανεπιστήμιο του Τόκιο) όταν δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας το 1886.

Ξένο εκπαιδευτικό προσωπικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών, σχεδιασμένη από τους Μακβέιν και Τζόινερ το 1872.

Ο W. E. Άιρτον, μαζί με τον Χένρι Ντάιερ το πιο επιδραστικό μέλος της Σχολής του κολεγίου. Επιπλέον, ο Τζοσάια Κόντερ έφτασε για να αναλάβει τη θέση του ως καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής το 1877.[3]

Τα κτίρια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αρχικό κτίριο της Σχολής, που αργότερα μετατράπηκε σε μουσείο, σχεδιάστηκε σε απλό γοτθικό στυλ από τους Κόλιν Αλεξάντερ ΜακΒέιν και Χένρι Μπάτσον Τζόινερ με τη βοήθεια του Κάμπελ Ντάγκλας, αρχιτέκτονα της Γλασκώβης. Η γυάλινη πρόσοψη από τον πύργο του ρολογιού έσπασε όταν ταξίδευε από τη Γλασκώβη στη Γιοκοχάμα και ένα νέο τοποθετήθηκε ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση του κτιρίου. Ήταν το πρώτο μεγάλο δυτικό κτίριο στην Ιαπωνία και χρησιμοποιήθηκε για μια συναυλία όπερας από την Μαντάμ Παλμιέρι τον Οκτώβριο του 1875[4].

Κύριο κτίριο, Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Μηχανολογίας, 1880.

Μετά την άφιξη του Σαρλ Άλφρεντ Σαστέλ ντε Μπουανβίλ,[5] ενός νεαρού αρχιτέκτονα που στάλθηκε από τον Κάμπελ Ντάγκλας στην Ιαπωνία στα τέλη του 1872, το σύνολο των οικοδομικών εργασιών επιβλέπονταν από αυτόν. Μέσω των συζητήσεων με τους Χένρι Ντάιερ και Γουίλιαμ Άιρτον, ο ντε Μπουανβίλ σχεδίασε το κεντρικό κτίριο κατάλληλο για επιδείξεις, πειράματα και πρακτική εξάσκηση και το ολοκλήρωσε στα τέλη του 1876[6]

Ο Ἐντουαρντ Κόκγουορθι Ρόμπινς, βρετανός αρχιτέκτονας με ειδίκευση στην εκπαίδευση στις επιστήμες και τη μηχανική, παρουσίασε το κεντρικό κτίριο του CIE στις συνεδριάσεις της Βασιλικής Εταιρείας και του Βασιλικού Ινστιτούτου Βρετανών Αρχιτεκτόνων και στο Builder το 1880 και θαύμασε την αριστεία του CIE στην τεχνική εκπαίδευση[7].

Αφού το CIE μετακόμισε στη νέα πανεπιστημιούπολη Χόνγκο του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου, το κεντρικό κτίριο του CIE χρησιμοποιήθηκε για ένα διάστημα από το Πανεπιστήμιο Γκακούσουιν, ενώ το κτίριο της Σχολής χρησιμοποιήθηκε από το Πανεπιστήμιο Γιογκακούκαν του Τόκιο. Τα κτίρια υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τον μεγάλο σεισμό του Κάντο το 1923 και απομακρύνθηκαν από την περιοχή για την αποκατάσταση της τάφρου.

Τα κτίρια του κολεγίου βρίσκονταν στο σημερινό Κασουμιγκασέκι 3 Chome 2-1, Τσιγιόντα-κου, Τόκιο, όπου βρίσκεται η περιοχή ανάπτυξης γραφείων Κασουμιγκασέκι Common Gate και η Υπηρεσία Οικονομικών Υπηρεσιών της ιαπωνικής κυβέρνησης. Ένας πυλώνας από κόκκινο τούβλο και μια πλάκα σηματοδοτούν την τοποθεσία.

Μνημείο που θυμίζει τη θέση των κτιρίων της Σχολής στο Κασουμιγκασέκι

Ο Τατσούζο Σόνε, απόφοιτος του πρώτου τμήματος του CIE, κάλεσε τους φίλους του να μνημονεύσουν το CIE και κατασκεύασε ένα μικρό μνημείο χρησιμοποιώντας παλιά τούβλα από το συγκεκριμένο σημείο.

Πτυχιούχοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Κουνιχίκο Ιβαντάρε - Ιδρυτής της *NEC Corporation|NEC
  • Τατσούνο Κίνγκο, αρχιτέκτονας των κεντρικών γραφείων της *Τράπεζας της Ιαπωνίας (1896) και του κτιρίου Μαρουνούτσι στο Σταθμό του Τόκιο (1914).
  • Τανάμπε Σακούρο Αρχιμηχανικός του έργου της διώρυγας της λίμνης Μπίουα και υπεύθυνος για την προώθηση του πρώτου ηλεκτρικού έργου *υδροηλεκτρικής ενέργειας στην Ιαπωνία.
  • Σόνε Τατσούζο, αρχιτέκτονας της Παλαιάς Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κεϊο (1912) και επιβλέπων της κατασκευής πολλών από τα πρώτα κτίρια από κόκκινο τούβλο στο κτήμα Mitsubishi στο Μαρουνούτσι.
  • Κενκίτσι Γιαμπάσι, το κεντρικό πρόσωπο που οργάνωσε την κατασκευή του κτιρίου της Εθνικής Βουλής.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Low, M. (5 Αυγούστου 2005). Science and the Building of a New Japan. Springer. ISBN 978-1-4039-7692-5. 
  • Checkland, Olive (15 Σεπτεμβρίου 1989). Britain's Encounter with Meiji Japan, 1868-1912. Springer. ISBN 978-1-349-10609-7. 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Edmund Morel's Proposal to Hiobumi Ito on Japan's Industrialization (Japanese language)
  2. ↑ Dyer, Henry (2002). Dai Nippon, the Britain of the East: A study in national evolution. Adamant Media Corporation. ISBN 978-1-4021-8920-3. 
  3. ↑ Conant, Ellen (2006). Challenging Past And Present: The Metamorphosis of Nineteenth-Century Japanese Art. Hawaii: University of Hawaii Press. σελ. 245. ISBN 0-8248-2937-9. 
  4. ↑ Kurt Ganzl, Victorian Vocalists, 2017, p.441.
  5. ↑ Douglas, Campbell. «The Late Charles Alfred Chastel de Boinville». Journal of the Royal Institute of British Architects 1896-1897 4: 359. 
  6. ↑ Reports by the Principal and Professors for the period 1873-1877, the Imperial College of Engineering, 1877, pp.24-25.
  7. ↑ Buildings for secondary educational purposes, The Builder, April 10 and 17, 1880.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • 1. Hideo Izumida, Reconsideration of Foundation of the Engineering Institution, Transaction of Architectural Institute of Japan, September 2016, σελ. 477~487.
  • 2. Hideo Izumida, Reconsideration of Foundation of the Imperial College of Engineering, Transaction of Architectural Institute of Japan, September 2017, σελ. 2401~2411.
  • 3. Olive Checkland, Britain's Encounter with Meiji Japan, 1868-1912, 1989.
  • 4. Benjamin Duke, The History of Modern Japanese Education, Constructing the National School System, 1872-1890, 2014.
  • 5. David G. Wittner, Technology and the Culture of Progress in Meiji Japan, 2015.
  • https://examcraze.in/imperial-college-of-engineering-new-delhi/

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]