Αυτοκτονία με απαγχονισμό

Χαρακτική από στις αρχές του 20ου αιώνα μιας γυναίκας που ανακαλύπτει μια αυτοκτονία με απαγχονισμό.

Η αυτοκτονία με απαγχονισμό είναι ο σκόπιμος φόνος του εαυτού κάποιου (αυτοκτονία) μέσω ανάρτησης από ένα σημείο αγκύρωσης, όπως ένα δοκάρι ή άγκιστρο, με σχοινί ή κορδόνι ή με άλμα από ύψος με θηλιά γύρω από το λαιμό.

Ο απαγχονισμός θεωρείται συχνά ως μια απλή μέθοδος αυτοκτονίας που δεν απαιτεί περίπλοκες τεχνικές. Μια μελέτη ατόμων που αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν με απαγχονισμό και έζησαν, συνήθως υποδηλώνει ότι αυτή η αντίληψη μπορεί να μην είναι ακριβής.[1] Είναι μια από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες μεθόδους αυτοκτονίας και έχει υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, που έχει υπολογιστεί σε ποσοστό τουλάχιστον 70%.[2] Τα απαιτούμενα υλικά είναι εύκολα διαθέσιμα, καθιστώντας μια δύσκολη μέθοδο πρόληψης.[2] Στη Διεθνή Στατιστική Ταξινόμηση Νοσημάτων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας, οι αυτοκτονίες με απαγχονισμό ταξινομούνται στον κωδικό Χ70: «Σκόπιμος αυτοτραυματισμός με απαγχονισμό, στραγγαλισμό και ασφυξία».[3]

Ο απαγχονισμός χωρίζεται σε απαγχονισμό με ανάρτηση και τον πολύ πιο σπάνιο απαγχονισμό με πτώση — το τελευταίο μπορεί να σκοτώσει με διάφορους τρόπους. Οι άνθρωποι που επιβιώνουν είτε επειδή σπάει ο λώρος ή το σημείο πρόσδεσής του, είτε επειδή ανακαλύπτονται και λύνονται, μπορεί να αντιμετωπίσουν μια σειρά από σοβαρούς τραυματισμούς, όπως εγκεφαλική υποξία (η οποία μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη εγκεφαλική βλάβη), κάταγμα λάρυγγα, κάταγμα αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, κάταγμα τραχείας, ρήξη του φάρυγγα και τραυματισμό της καρωτίδας. Ο Ρον Μ. Μπρόαυν γράφει ότι ο απαγχονισμός έχει μια «αρκετά αδιόρατη και περίπλοκη συμβολική ιστορία».[4] Υπάρχουν σχόλια για τον απαγχονισμό στην αρχαιότητα, και έχει διάφορες πολιτισμικές ερμηνείες. Σε όλη την ιστορία, πολλοί διάσημοι άνθρωποι έχουν πεθάνει λόγω αυτοκτονίας με απαγχονισμό.

Ιατρικές συνέπειες και θεραπεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα άτομα που επιζούν από απαγχονισμό αναφέρουν ότι βλέπουν φώτα που αναβοσβήνουν και ακούνε ήχους κουδουνίσματος.[5] Ο λαιμός των ανθρώπων που είναι κρεμασμένοι είναι συνήθως σημαδεμένος με αυλάκια όπου η απολίνωση είχε σφίξει τον λαιμό. Ένα ανεστραμμένο σημάδι V εμφανίζεται επίσης συχνά.[6] Λόγω της πίεσης στη γνάθο, η γλώσσα μερικές φορές προεξέχει, με αποτέλεσμα να στεγνώνει.[7] Ανάλογα με τις περιστάσεις, πετέχειες μπορεί να υπάρχουν στα μάτια, το πρόσωπο, τα πόδια και τα πέλματα.[7][8] Τα κατάγματα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι σπάνια, εκτός εάν ο απαγχονισμός γίνεται με πτώση από ψηλά,[9] που συνήθως προκαλεί έναν τραυματισμό γνωστό ως κάταγμα του δήμιου.[10] Ο απαγχονισμός συνήθως οδηγεί σε εγκεφαλική υποξία και μειωμένο μυϊκό τόνο γύρω από το λαιμό.[11] Σύμφωνα με τους Άουφντερναϊντε et al., η πιο κοινή αιτία θανάτου από απαγχονισμό είναι η εγκεφαλική υποξία.[12]

Οι περισσότεροι άνθρωποι που απαγχονίζονται πεθαίνουν πριν βρεθούν. Ο όρος «σχεδόν απαγχονισμένος» αναφέρεται σε όσους επιβιώνουν (τουλάχιστον για λίγο - για παράδειγμα, μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο).[13][14] Η αρχική θεραπεία των επιζώντων ακολουθεί τις «συνήθεις προτεραιότητες του αεραγωγού, της αναπνοής και της κυκλοφορίας (ABC)». Η θεραπεία θα πρέπει να «κατευθύνεται στον έλεγχο των αεραγωγών με ενδοτραχειακή διασωλήνωση, αερισμό με χρήση θετικής τελικής εκπνευστικής πίεσης (PEEP) και υπεραερισμό με συμπληρωματικό οξυγόνο για τον έλεγχο της ενδοκρανιακής πίεσης».[15] Μια μελέτη με άτομα που βίωσαν σχεδόν απαγχονισμό και έλαβαν κατάλληλη θεραπεία στο νοσοκομείο διαπίστωσε ότι το 77% από αυτούς επέζησαν.[13]

Συχνότητα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ιστάμπ (Γυναίκα με σχοινί), η αρχαία θεά της αυτοκτονίας με απαγχονισμό των Μάγια. Υπό ορισμένες συνθήκες, η αυτοκτονία θεωρούνταν τιμητικός τρόπος θανάτου και η Ιστάμπ θα λειτουργούσε ως ψυχοπόμπος για αυτά τα άτομα.

Σύμφωνα με τον Άντον Τ.Λ. φαν Χόοφ, ο απαγχονισμός ήταν η πιο κοινή μέθοδος αυτοκτονίας στις πρωτόγονες και προβιομηχανικές κοινωνίες.[16] Μια ανασκόπηση του 2008 σε 56 χώρες με βάση τα δεδομένα θνησιμότητας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας διαπίστωσε ότι ο απαγχονισμός ήταν η πιο κοινή μέθοδος στις περισσότερες χώρες,[17] αντιπροσωπεύει το 53% των αυτοκτονιών ανδρών και το 39% των αυτοκτονιών γυναικών.[18]

Στην Αγγλία και την Ουαλία, ο απαγχονισμός είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη μέθοδος και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην ομάδα των ανδρών ηλικίας 15-44 ετών, που περιλαμβάνει σχεδόν τις μισές από τις αυτοκτονίες της ομάδας. Είναι η δεύτερη πιο κοινή μέθοδος στις γυναίκες, πίσω από τη δηλητηρίαση. Το 1981 ο απαγχονισμός αντιπροσώπευε το 23,5% των αυτοκτονιών ανδρών και μέχρι το 2001 το ποσοστό είχε αυξηθεί στο 44,2%.[3] Το ποσοστό των απαγχονισμών ως αυτοκτονιών το 2005 μεταξύ των γυναικών ηλικίας 15–34 ετών ήταν 47,2%, έχοντας αυξηθεί από 5,7% το 1968.[19] Στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η δεύτερη πιο κοινή μέθοδος, πίσω από τα πυροβόλα όπλα, και είναι μακράν η πιο κοινή μέθοδος για όσους βρίσκονται σε ψυχιατρικά ιδρύματα και νοσοκομεία.[20] Ο απαγχονισμός ευθύνεται για μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στους νεότερους Αμερικανούς από ότι στους μεγαλύτερους.[21] Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των εθνοτικών ομάδων. Η έρευνα δείχνει ότι ο απαγχονισμός είναι η πιο κοινή μέθοδος μεταξύ των Κινέζων και των Ιαπώνων Αμερικανών.[22] Ο απαγχονισμός είναι επίσης μια συχνά χρησιμοποιούμενη μέθοδος για όσους βρίσκονται υπό κράτηση, σε πολλές χώρες.[2]

Μέθοδοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Biddle, Lucy; Donovan, Jenny; Owen-Smith, Amanda; Potokar, John; Longson, Damien; Hawton, Keith; Kapur, Nav; Gunnell, David (Σεπτεμβρίου 2010). «Factors influencing the decision to use hanging as a method of suicide: qualitative study». The British Journal of Psychiatry 197 (4): 320–325. doi:10.1192/bjp.bp.109.076349. PMID 20884956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2015. https://web.archive.org/web/20150831090749/http://bjp.rcpsych.org/content/197/4/320. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Gunnell, D.; Bennewith, O; Hawton, K; Simkin, S; Kapur, N (2005). «The epidemiology and prevention of suicide by hanging: A systematic review». International Journal of Epidemiology 34 (2): 433–42. doi:10.1093/ije/dyh398. PMID 15659471. https://archive.org/details/sim_international-journal-of-epidemiology_2005-04_34_2/page/433. 
  3. ↑ The Art of Suicide. Reaktion Books. σελ. 226.
  4. ↑ Elsevier Comprehensive Guide (στα Αγγλικά). Elsevier India. 2009. σελ. 616. ISBN 978-81-312-1620-0. 
  5. ↑ Dolinak, David· Matshes, Evan (2005). Forensic Pathology: Principles and Practice (στα Αγγλικά). Elsevier. σελ. 211. ISBN 978-0-08-047066-5. 
  6. ↑ 7,0 7,1 Riviello, Ralph (ed) (2010). Manual of Forensic Emergency Medicine: A Guide for Clinicians. Jones & Bartlett Learning. σελ. 15–7.
  7. ↑ Forensic Pathology, σελ. 213.
  8. ↑ Gunn, σελ. 181.
  9. ↑ Matsuyama, Takeshi; Okuchi, Kazuo; Seki, Tadahiko; Murao, Yoshinori (2004). «Prognostic factors in hanging injuries». The American Journal of Emergency Medicine 22 (3): 207–10. doi:10.1016/j.ajem.2004.02.012. PMID 15138959. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-emergency-medicine_2004-05_22_3/page/207. 
  10. ↑ Hanna, S.J (2004). «A study of 13 cases of near-hanging presenting to an Accident and Emergency Department». Injury 35 (3): 253–6. doi:10.1016/S0020-1383(03)00110-4. PMID 15124792. https://archive.org/details/sim_injury_2004-03_35_3/page/253. 
  11. ↑ Aufderheide, Tom P.; Aprahamian, Charles; Mateer, James R.; Rudnick, Eric; Manchester, Elizabeth M.; Lawrence, Sarah W.; Olson, David W.; Hargarten, Stephen W. (1994). «Emergency airway management in hanging victims». Annals of Emergency Medicine 24 (5): 879–84. doi:10.1016/S0196-0644(94)70206-3. PMID 7978561. https://archive.org/details/sim_annals-of-emergency-medicine_1994-11_24_5/page/879. 
  12. ↑ 13,0 13,1 Adams, Nick (1999). «Near hanging». Emergency Medicine Australasia 11: 17–21. doi:10.1046/j.1442-2026.1999.00314.x. 
  13. ↑ Wyatt, et al., σελ. 226.
  14. ↑ Howell, M A; Guly, H R (1996). «Near hanging presenting to an accident and emergency department». Emergency Medicine Journal 13 (2): 135–136. doi:10.1136/emj.13.2.135. PMID 8653240. 
  15. ↑ Comprehensive Textbook of Suicidology, σελ. 97–8.
  16. ↑ Ajdacic-Gross, Vladeta; Weiss, MG; Ring, M; Hepp, U; Bopp, M; Gutzwiller, F; Rössler, W (2008). «Methods of suicide: international suicide patterns derived from the WHO mortality database». Bulletin of the World Health Organization 86 (9): 726–32. doi:10.2471/BLT.07.043489. PMID 18797649. PMC 2649482. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. https://web.archive.org/web/20110923003222/http://www.who.int/bulletin/volumes/86/9/0042-9686_86_07-043489-table-T1.html. 
  17. ↑ O'Connor, Rory C.; Platt, Stephen; Gordon, Jacki. (eds) (2011). International Handbook of Suicide Prevention: Research, Policy and Practice. John Wiley & Sons. σελ. 34.
  18. ↑ Biddle, L.; Brock, A.; Brookes, S. T; Gunnell, D. (2008). «Suicide rates in young men in England and Wales in the 21st century: Time trend study». BMJ 336 (7643): 539–42. doi:10.1136/bmj.39475.603935.25. PMID 18276666. .
  19. ↑ (2001). Front Line of Defense: The Role of Nurses in Preventing Sentinel Events. Joint Commission Resources. σελ. 91.
  20. ↑ Comprehensive Textbook of Suicidology, σελ. 290–1.
  21. ↑ Maris, Ronald W.; Berman; Alan L.; Maltsberger, John T.; et al. (eds) (1992). Assessment and Prediction of Suicide. Guilford Press. σελ. 385.

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]