Βουαντίσουαφ Στσεμίνσκι | |
---|---|
Ο Βουαντίσουαφ Στσεμίνσκι το 1932 | |
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Władysław Strzemiński (Πολωνικά) |
Γέννηση | 9ιουλ. / 21 Νοεμβρίου 1893γρηγ.[1][2][3] Μινσκ |
Θάνατος | 26 Δεκεμβρίου 1952[4][5][6] Λοτζ[7] |
Τόπος ταφής | Catholic cemetery at Ogrodowa Street in Łódź |
Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Πολωνία[8] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Ρωσικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά Πολωνικά[9][10] |
Σπουδές | σχολή μηχανικών Νικολάεφ |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ζωγράφος[5] σχεδιαστής[11][5] φωτογράφος[5] τυπογράφος[5] θεωρητικός της τέχνης[5] δημοσιογράφος άποψης[5] καθηγητής[5] καλλιτέχνης[12] |
Περίοδος ακμής | 1913[13] - 1952[13] |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Καταζίνα Κόμπρο[14] |
Τέκνα | Nika Strzemińska |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Γεωργίου, Δ΄ Τάξη Χρυσό Ξίφος για γενναιότητα Βραβείο της πόλης του Λοτζ[15] |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βουαντίσουαφ Στσεμίνσκι (πολωνικά: Władysław Strzemiński, λευκορωσικά: Уладыслаў Страмінскі) (21 Νοεμβρίου 1893, Μινσκ – 26 Δεκεμβρίου 1952, Λοτζ) ήταν διεθνούς φήμης Πολωνός αβάν-γκαρντ ζωγράφος.
Το 1914, ο Στσεμίνσκι αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Πολιτικών Μηχανικών. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο Οχυρό του Οσόβιετς. Το 1916 τραυματίστηκε βαριά σε μάχη. Το 1920 παντρεύτηκε την Καταζίνα Κόμπρο.[16]
Το 1922 μετακόμισε στο Βίλνο (τώρα Βίλνιους) και τον επόμενο χρόνο υποστήριξε τον Βιτάουτας Καιριούκστις στη δημιουργία της πρώτης αβάν-γκαρντ έκθεσης τέχνης σε αυτό που είναι σήμερα το έδαφος της Λιθουανίας (τότε υπό την πολωνική κυριαρχία).[17]
Το Νοέμβριο του 1923 μετακόμισε στη Βαρσοβία, όπου με τον Χένρικ Μπέρλεβι ίδρυσαν την κονστρουκτιβιστική ομάδα Blok.
Κατά τη δεκαετία του 1920 διατύπωσε τη θεωρία του για τον Ουνισμό (Unizm στα πολωνικά). Οι ουνιστικοί πίνακές του ενέπνευσαν τις ουνιστικές μουσικές συνθέσεις του Πολωνού συνθέτη Ζίγκμουντ Κράουζε. Είναι συγγραφέας ενός επαναστατικού βιβλίου με τίτλο «Η θεωρία της όρασης». Ήταν συνδημιουργός της μοναδικής πρωτοποριακής συλλογής έργων τέχνης στο Λοτζ που συγκεντρώθηκε χάρη στον ενθουσιασμό των μελών της ομάδας «a.r.» όπως οι Καταζίνα Κόμπρο και Χένρικ Σταζέφσκι (καλλιτέχνες) και οι Γιούλιαν Πσίμπος και Γιαν Μπζενκόφσκι (ποιητές).[18]
Στο μεταπολεμικό Λοτζ ήταν εκπαιδευτής στην Ανώτατη Σχολή Πλαστικών Τεχνών και Σχεδίου. Δημιούργησε το Νεοπλαστικό Δωμάτιο στο Μουσείο Τέχνης του Λοτζ, όπου μία από τους μαθητές του ήταν η Χαλίνα Οουομούτσκι, επιζήσασα από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.[19] Το Νεοπλαστικό Δωμάτιο του εγκαταστάθηκε στο Μουσείο Τέχνης του Λοτζ το 1948, αλλά αφαιρέθηκε το 1950, καθώς δεν ταίριαζε με την αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού που επέβαλε ο Βουοντζίμιες Σοκόρσκι, ο Υπουργός Πολιτισμού του Πολωνικού Κόμματος Ενωμένων Εργατών.
Τα έργα του έχουν εκτεθεί σε μουσεία σε όλο τον κόσμο όπως το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού,[20] το Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία,[21] το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Μάλμε[22] και η Γκαλερί του Ουάιτσαπελ.[23]
Είναι το θέμα του Afterimage (2016),[24] της τελευταίας ταινίας του Άντζεϊ Βάιντα.